Een keer in de zoveel tijd voel ik de dringende behoefte om weer eens een kast uit te mesten. Je kent het wel. Je krijgt of koopt iets, legt het ergens neer en vervolgens kijk je er niet meer naar om. En dus komt het in de kast terecht, want weggooien doe je niet. Die kast wordt voller en voller en je weet echt niet meer wat er allemaal ligt. En dus begin ik op een regenachtige dag vol goede moed met opruimen.
Soms vind je ineens weer iets terug
Deur open. Oei, dat is wel heel erg veel. Het valt er nog net niet uit. Ik wil ruimte maken, zodat er weer nieuwe dingen in kunnen. Een deel kan vast naar de kringloopwinkel. Gebeurt er tenminste nog iets goeds mee, en het andere kan in de afvalbak. Ik haal er wat dingen uit, bekijk het even en leg het op een stapeltje. Het leuke is dat je soms dingen kwijt bent en ineens heb je het in je handen. Dat is bijvoorbeeld het geval bij het kompas. Bij het wandelen is dat handig om te gebruiken, maar ik wist echt niet meer waar ik hem gelaten had. Bovendien zijn er tegenwoordig genoeg digitale middelen die heel handig zijn.
De witte map…
En dan ineens zie ik de witte map. De map die ik kreeg toen ik jaren geleden met pensioen ging. De map met tekeningen, teksten, kaarten en nog veel meer. Ik werkte als leerkracht op een basisschool in Amsterdam Oud-West. En de kinderen en collega’s hadden een map samengesteld met allerlei lieve dingen erin. Tekeningen, plakwerkjes, kaarten en nog veel meer. Als ik begin te bladeren komen er allerlei herinneringen boven.
Het lijkt me verstandig om een pot thee te zetten en de doos met tissues klaar te zetten. Mmmm, dat opruimen moet dan maar even wachten. Eerst dit maar eens bekijken. Nadat ik thee gemaakt heb, installeer ik me op de bank en begin te lezen.
Ik haalde alles uit kast voor mijn leerlingen
“Juf, u kon goed rekenles geven.” Die zin kom ik regelmatig tegen en ik vond het ook erg leuk om te doen. Vooral als kinderen iets niet begrepen haalde ik van alles uit de kast om ervoor te zorgen dat ze het wel snapten. Zo was daar dat meisje uit groep 4 die met geen mogelijkheid de tafels onder de knie kreeg. Wat ik ook deed, het drong niet door. Als de rest aan het werk was ging ik met haar apart zitten en probeerde het opnieuw. Tot grote frustratie van haarzelf. Ik stelde haar gerust en zei dat het wel een keer zou lukken. En wat schetste mijn verbazing? Tijdens een rekenles waarbij iedereen stil aan het werk was, hoorde ik ineens: “Oh, nou snap ik het echt. Juf, ik kan het wel!” Grote glimlach op haar gezicht. Ik prees haar de hemel in. Dat zijn de dingen waarvoor ik het deed. Ik slik even omdat het een kind was dat het thuis niet al te makkelijk had. Even thee drinken.
Jammer dat u weggaat
Op veel van de tekeningen staat de tekst: “Jammer dat u weggaat, ik wens u een goed leven.” Maar op een ervan staat er nog iets bij: “Jammer dat u weggaat en ik hoop dat u snel weer terugkomt.” Die snapte dus het woord pensioen niet. Had ik wel uitgelegd, maar dat was een brug te ver voor die kleine koppies.
Ook veel tekeningen met poppetjes die tranen met tuiten huilden. In werkelijkheid gebeurde dat ook op die laatste dag. Veel huilende kinderen en zelfs ouders die het niet droog hielden.
Rechtvaardig streng
Dan zie ik een tekening van twee jongens die ik in groep zes had. Er staat onder andere: “U was wel streng, maar rechtvaardig streng.” Ik herinner me dat die twee heel vaak ruzie hadden. Op een gegeven moment was ik het zat. Ik pakte een leeg vel papier en twee potloden en legde dat op een tafeltje. Ieder moest aan één kant gaan zitten. Ze mochten niet praten en moesten om de beurt een stukje van een tekening maken, het moest één figuur worden. Gemopper en boze gezichten. De rest van de klas grinnikte een beetje. Vooral dat stil zijn was in het begin moeilijk en soms werden er twee lijntjes getrokken. Maar langzamerhand verscheen er een tekening en zag ik dat de boosheid van hun gezichten verdween. Trots kwamen ze het laten zien. Ik vroeg wat ze nu geleerd hadden. Het bleek dat ze elkaar toch wel leuk vonden. Nu zijn het dikke vrienden, hoorde ik onlangs.
Een stabiele leerkracht
Zo blader ik nog even door. Ook de collega’s hadden mooie dingen geschreven. Een collega zei dat ik een stabiele leerkracht was. De kinderen wisten gewoon wat ze aan mij hadden. Zelf ben je je daar niet altijd van bewust, maar het valt anderen natuurlijk wel op als ze je dagelijks bezig zien.
Ik leg de map even weg en mijmer nog wat na. Misschien moet ik er wat vaker inkijken. Dus niet meer achter in de kast leggen.
