Ik weet nog goed waar ik was toen ik hoorde dat mijn zus kanker had. Ik was een weekend aan het wandelen met mijn man. Aan het eind van de eerste dag verzwikte ik mijn enkel een beetje, dus lopen was de volgende dag geen optie. Het was fijn om naar mijn zus te gaan. Hoewel fijn, de tranen vloeiden ook.
Je komt toch wel bij me spoken?
De volgende dag was het goed weer, we zaten in de tuin. Zo’n contrast met onze stemming van binnen. We bepraatten haar ziekte en hun plannen. Het was verschrikkelijk, ze had een prognose van slechts twee jaar gekregen. Na een poosje en veel tranen, wilde ik het wat luchtiger maken met haar. We deelden onze interesse in spiritualiteit en ik zei: “Je komt toch wel bij me spoken hè, als je dood bent?” Dat vond ze wel geinig en we hadden het erover hoe ik dan zou merken dat zij het was die langskwam. We noemden wat dingen, zoals dat het licht plotseling aan of uit zou gaan, of dat ze als een dier zou verschijnen. Zij zei iets, wat ik weer vergat. We zouden er later nog wel op terugkomen, voor de grap.
Stoppen met chemotherapie
Dat gesprek is er verder niet meer van gekomen. Mijn zus ging vol in onderzoek hoe ze haar kanker kon bestrijden en leerde haar weg te vinden in het medische en het alternatieve. Ze leerde hoe ze als hooggevoelige met minder chemo toekon, en ondersteunde zich met allerlei voedingssupplementen uit verre landen. Haar tumoren slonken. Dat was goed nieuws. Maar na bijna een jaar moest de chemo toch een keer stoppen. Ze was mager geworden en haar lichaam zou de chemo niet aankunnen.
Slecht nieuws
Toen groeiden de tumoren weer en zaaiden zich verder uit. De dag kwam dat mijn zus moest accepteren dat verder strijden niet langer hielp. De laatste week werd ze erg in de war, en sliep ze steeds meer, maar was bij tijd en wijle ook erg onrustig. Toen mijn zwager probeerde haar met masseren meer rust te geven, kwam ze bij en riep boos: “Niet doen, ik wil dáár zijn!” Een paar dagen later overleed ze in huiselijke kring.
De boodschap
Op de dag dat ze overleed, werkte ik. Ik kreeg het appje. En na opgeruimd te hebben, liep ik geschokt en in tranen naar de auto. Toen ik er vlakbij was, hoorde ik een vogel heel erg hard TSJIEP TSJIEP TSJIEP roepen. Toen dacht ik: hè, wat is dat voor een luide vogel? Ik keek in de richting van de struik bij de auto en toen begon de vogel te zingen. Nu heb ik een vogelcursus gedaan, en herkende meteen de zang van een roodborstje. Ik zag hem toen ook zitten. Het was zo bijzonder, het leek of ik persoonlijk geroepen werd, en het vogeltje begon met zingen toen hij mijn aandacht had. Ik dacht: nou, die komt van mijn zus!
Toen in de tuin
De volgende dag was ik bij de familie. Na een moment van persoonlijk afscheid van mijn lieve zus zat ik even met haar oudste dochter te praten. Ik vertelde van het vogeltje. Zij zei meteen heel opgewonden: “Maar mama had toch ook gezegd dat ze als roodborstje zou komen?!” Dat had haar vader tegen haar verteld; hij wist nog dat mijn zus het tegen mij had gezegd, toen in de tuin.
Bij de crematie
Vervolgens zagen we haar steeds. Bij de crematie zat een roodborstje voor het raam van de zaal en zong. Toen we met zussen en zwagers bij elkaar waren, kwam er ook een roodborst voor het raam zitten en deze keek een poosje naar binnen. Ik had ze mijn verhaal verteld, dus ze wisten ervan. We waren allemaal ontroerd!
In zijn kamer
Toen kreeg ik na een paar weken een appje van mijn zwager. Hun jongste zoon was thuis, en het appje luidde: ‘Er zat een levend roodborstje op zijn kamer, met raam en deur dicht. Zoon was helemaal ontdaan en blij. Hij heeft hem voorzichtig het raam weer uitgewerkt.’ Bizar vonden we het. Later vertelde mijn zwager dat zijn zoon de kat nog de kamer in had zien gaan, duidelijk naar iets op zoek. Misschien heeft ze zich door de kat laten brengen.
De Engelse naam voor roodborst
“Heb je wat met roodborstjes?” vroeg iemand laatst aan mij, toen ik haar attent maakte op het gejubel van zo’n beestje. Ja, daar heb ik wel wat mee! Wat ik dan ook zo bijzonder vind, is dat ik mijn zoon meer dan dertig jaar geleden de naam Robin heb gegeven; de Engelse naam voor roodborst. Sindsdien heb ik meer berichten gelezen dat roodborstjes boodschappers van gene zijde kunnen zijn. Voor mij is het super, want ik hoor de zang bijna het hele jaar. En regelmatig zie ik roodborstjes, waar ik ook ga.
Ik mis mijn zus erg en ik weet tegelijk zeker dat ik haar weer ga ontmoeten, na mijn dood. Tot die tijd zit ze in mijn hart en geniet ik van haar signalen.
13 reacties
Mooi Barbara om je zo gesteund te voelen door dit lieve kleine vogeltje met zijn rode borstje. En wat een ’toeval’ dat je zoon Robin heet. Mooi verwoord!
Dank je wel, Jellie. Ja het is zo’n mooi lief beestje hè. En vaak niet bang! Ik heb al vaak gezien dat ze heel dichtbij mensen komen. En voor mij dus een teken dat de dood niet het einde is.
Wat ontzettend bijzonder Barbara! Mooi dat het roodborstje jullie verbindt met elkaar…. En herinneringen aan jouw zus levendig houdt.
Hoi Nicole, ja zo is het precies. Groet!
‘Je komt toch wel bij me spoken?’
Ontroerend blog, Barbara!
Dank je wel, Susan, net als jouw boek! Ik las het gedicht voorin en begon meteen te huilen. Het raakte van alles.
Mooi geschreven!
Dank je wel, Roos!
Wat een mooi en ontroerend blog.
🙏❤
Hartje terug
Wat ontroerend, Barbara. Met een lach en een traan heb je zo nog altijd de verbinding met haar. Dank je wel voor het delen…
Zo dan Barbara, wat een prachtig blog, zo ontroerend en hoopgevend tegelijkertijd. Mooi om te lezen dat zij, jouw lieve zus zich met regelmaat laat zien.
Hoopgevend, dat is mooi, daarom wilde ik het ook delen. Dank je, Monique.