Ze komt binnen, haar voeten nog een beetje zanderig van de ochtend, haar huid zout van het vroege zwemmen. In haar blik ligt iets open, iets klaars, misschien zelfs een beetje rebels. Ik zie het meteen en in stilte schuift ze aan de grote houten tafel die we deze ochtend hebben gedekt met thee, stilte, gevonden schatten en ruimte.
Wat je meebrengt, en wat je mag achterlaten
Rondom haar druppelen de andere vrouwen binnen. Eén voor één, met hun vondsten van het strand. Niet alleen stukjes hout en touw, schelpen of wier, maar ook verhalen, gevoelens, overtuigingen. Ik had ze gevraagd om nog voor het ontbijt te gaan jutten. Op zoek naar iets van natuurlijke materialen aan de rand van de zee en het strand.
“Vertel eens over je vangst”, zeg ik, wanneer we compleet zijn. Er ontstaat iets moois. Iemand houdt een huidje van een garnaal omhoog en noemt het haar oude zelf en het kwetsbaar voelen. Een ander toont een veertje dat haar herinnert aan lichtheid. De betekenis van het materiaal wordt voelbaar.
Zij ging niet jutten, maar zwemmen
Dan stel ik de vraag die ik altijd stel: “Wat van jouw gejutte vondsten helpt je vandaag specifiek door de dag?”
Sommigen twijfelen, zoeken even. Anderen pakken direct wat ze gejut hebben en leggen het voor zich neer. Er wordt geschreven, gedacht en ook zeker gelachen.
Zij kijkt me aan en zegt: “Ik heb niks gejut. Niet echt.” Ik wacht even. “Maar vanmorgen ben ik heel vroeg gaan zwemmen. En het enige wat ik meeneem… is het zout op mijn huid.” “Prachtig”, zeg ik. En de stilte aan tafel voelt ineens anders, intenser. Zelfs de gedachten lijken even zilt geworden.
Wat staat symbool voor de belemmeringen?
Ik nodig hen uit om ook te kijken naar wat níét helpt vandaag. Wat hen belemmert en misschien zelfs wat zwaar voelt. Iets dat meegekomen is, maar misschien weer terug de zee in mag. Ze pakt het op en laat een streng zeewier zien waar van alles aan hangt. Ze houdt het omhoog en zegt: “Alles plakt eraan en het staat zo symbool voor mij en mijn leven. Er plakt van alles aan mij, maar ik wil onbevangen zijn en vrij.” Ze zegt het zacht en ik zie hoe haar woorden landen bij de anderen. We hoeven niets uit te leggen. We begrijpen het.
Terug de zee in
Ik nodig hen uit om dat wat niet langer bij hen hoort, mee te nemen naar de zee. Het mag terug en het is tijd dat ze zich hier symbolisch van ontdoen, zodat ze verder kunnen werken aan het moois dat ze te bieden hebben.
In stilte verdwijnen ze, één voor één, over het strand. Sommigen nemen de tijd en anderen keren al snel terug. Ik vind het te gek om te zien dat deze oefening, die ik intuïtief even de lucht in gooide, zoveel effect heeft. Ik zie ze vrijer en met stille ogen. Alsof ze iets achter hebben gelaten wat al te lang geen plek meer verdiende.
Turkoois: de kleur van wat klopt
Wanneer we weer samenkomen, vraag ik haar: “Als je nu voelt naar de ruimte die daardoor is ontstaan… welke kleur zou je die geven?” Zonder aarzeling zegt ze: “Turkoois.” Ik glimlach, ik weet dat de kleur totaal vreemd is voor haar. De kleur van flow, van eigen wijsheid, van creatiekracht, intuïtie, idealen. Eigenschappen die lang te ver weg leken. Ze vertelt hoe ze zich jarenlang aanpaste aan het leven van een ander. Hoe ze stil werd, zich inhield, het plan in haar hart niet meer zo helder kreeg. En hoe ze hier, op deze plek aan zee, voelt dat ze haar huid terug heeft. Vrij, schoon, onbevangen en alleen van haar. “Turkoois voelt als ruimte voor mij” zegt ze. “Als stroming, als zachtheid met richting.”
Turkoois is de kleur van flow, eigen wijsheid, creatiekracht, intuïtie
en idealen die niet alleen gedacht, maar geleefd mogen worden.
Als je voelt dat jij klaar bent om dit te dragen,
dan weet je: het is tijd.
En dan wil je niet meer duiken
Van verlangen naar vorm
Wat begon als een vaag verlangen op een velletje papier, is voor haar nu een concreet project – een dienst of aanbod dat ze al zolang voelde en nu eindelijk vorm krijgt. Op de tweede dag vertelt ze hoe ineens de kern te pakken heeft – de woorden, de richting, de moed. Ze geeft woorden aan iets wat veel vrouwen in de groep herkennen. Hoe ze het jarenlang voor zichzelf hield. Verpakt als ‘idee’ of ‘misschien ooit’. Verkocht aan zichzelf als iets voor later. Maar nu, uitgesproken aan deze tafel, tussen vrouwen die luisteren en haar zien, kan ze het niet meer verstoppen. En ze wil het ook niet meer verstoppen. Het mag de wereld in.
Inmiddels werkt ze samen met de vormgever van Bloei! om het écht af te ronden. Omdat het tijd is. En omdat het klopt.
Misschien herken jij je hier wel in
Misschien voel je ook al tijden een plan dat zachtjes klopt. Iets wat van jou is. Een idee dat steeds opduikt in de zomer, maar dat je nog niet hebt toegelaten. Waarschijnlijk is het tijd om het van de plank te halen. Niet alleen om te mijmeren, maar om het ook écht te doen. Ook dromen hebben immers een houdbaarheidsdatum.
Reserveer je plek en gun jezelf de ruimte
Deze tweedaagse aan zee is er voor jou als je voelt dat het tijd is. Tijd om dat idee niet langer voor je uit te schuiven. Tijd om dat plan, dat al zolang in je leeft, eindelijk de aandacht te geven die het verdient. Je mág het vormgeven. Als je je HIER aanmeldt, hoef je deze zomer niet te twijfelen of te schuiven. Je kunt ontspannen, mijmeren, loslaten — want je weet: dit moment komt. Je hebt je plek al gereserveerd. Twee dagen aan zee, volledig voor jouw project, plan of idee. Het juiste moment is nu.
