En dan is het de week voor kerst, dit jaar voor mij helemaal vrij. Ik trakteer mijzelf op een heerlijk dagje sauna. Buiten is het is somber en het regent zachtjes, ideaal voor een dagje welness. Ik geniet van de rust en de intense warmte bij de opgietingen, de geuren die daarmee worden verspreid. Citroen met kruidnagel, eucalyptus, den en mandarijn, geuren die zo passen bij deze tijd van het jaar.
De sfeervolle zachte klanken van de zorgvuldig gekozen muziek. Mijn favoriete opgietster is er. Haar handdoek zwaait en zwiert door de sauna, een sierlijke dans, ze lijkt in trance te komen. Ik kijk naar haar kunsten op deze serene plek.
Een bijzonder schouwspel
De volgende dag verras ik mijn jongste met een kort bezoek, we genieten van elkaars gezelschap onder het genot van een glas thee. We delen met elkaar waar we zoal mee bezig zijn en het voelt zo vertrouwd. Vanuit Amsterdam vertrek ik richting Enkhuizen, waar ik mijn oudste met zijn gezin tref voor het ZuiderZeeLicht. Een wandeling door een deel van het verlichte Zuiderzee-Buiten-Museum. Er wordt een verhaal verteld, met lucht- en lichtspel, over lang vervlogen tijden, schipbreuk en overleven op een ijsschots met een happy end. Het is, met de natuurlijke mist die langs het IJsselmeer zweeft, een bijzonder schouwspel.
Ken je dat, stapelen?
De derde dag is mijn rommeldag, ik ben namelijk een stapellaar, ken je dat? Er verschijnen gedurende de tijd op verschillende plekken in mijn huis- en werkkamer stapels. Waar bestaan die uit? Nog te lezen en bewaren tijdschriften, artikelen en vakbladen. Tijdens het hoger worden van de stapels heb ik geen benul meer wat er allemaal ligt. En vandaag is het tijd om uit te zoeken. Ik weet dat dat een tijdrovend klusje is, omdat ik dan ineens alles wil lezen.
Persoonlijk receptenboek
Er ligt een fiks aantal Allerhandes, om de lekkere gerechten uit te scheuren. En een stapel al uitgescheurde recepten. Mijn plan is om er een mee te nemen, de aantrekkelijke recepten eruit te halen en te maken, en wanneer het bevalt in mijn persoonlijk receptenboek plakken. Dat werkt perfect. Toch lukt mij dit niet om vol te houden.
Wat maakt dat ik toch steeds weer stapel?
Het is een oude gewoonte die ik niet makkelijk afleer. Ik zie ze groeien en langzaam ook het gevoel dat er niet genoeg tijd in de dag en niet genoeg dagen in de week zitten. En de irritatie dat ik iets niet goed doe. Hebben anderen dit ook? Of ben ik de enige die niet efficiënt is met haar tijd?
Wat ligt er nu precies op die stapel?
Als ik dit bedenk, komt er een glimlach op mijn gezicht. Ik zie mijzelf zitten met een grote stapel voor de bank waar ik op zit, daar omheen kleine stapeltjes die langzaam groeien. Een stapel voor mijn werk in het ziekenhuis, een stapel voor mijn praktijk, een stapel met mooie teksten en plaatjes voor… ja ooit. Ik ben de stapel aan het verdelen in meerdere kleine stapels. Ik besluit het proces zijn gang te laten gaan en ondertussen na te denken en te voelen. Wat ligt er nu precies op die stapel?
Ik krijg er lol in
Ik begin met de Allerhandes, het laatste nummer voor het kerstnummer bewaar ik en de rest gaat ongezien in de papierbak. Zo, dat voelt lekker. Dan de vakliteratuur; ik scheur alleen uit wat echt relevant is voor mij. Dat blijken 4 pagina’s, de rest meteen in de papierbak. Mijn lach wordt breder en mij stapel substantieel kleiner. Ik krijg er lol in. Nu ik resoluut besluit om stapels niet meer door te werken, maar weg te gooien, valt er een last van mij af.
Dan ineens zie ik het, het gaat over niets willen missen. Over een heel diep liggende overtuiging dat ik dan niet goed genoeg alles bijhoud. Ja natuurlijk daaronder een bekend thema: niet goed genoeg zijn.
Ik ben genoeg
En ik maar denken dat ik daar wel aardig grip op heb. Nooit was dit zo helder, het zit echt in alles wat ik doe. Ik kijk naar mijn ring die ik als anker draag: I am enough. Wat een ontdekking, ik spreek het hardop uit en voel de warme stroom in mij op gang komen, net als in de sauna. Zelfliefde, het is goed zoals het is en zoals ik het doe. Ik weet het weer; onvoorwaardelijke liefde die begint bij de liefde voor mijzelf. Dat gevoel is zo fijn en geruststellend.
Roze dus voor de komende dagen, mezelf weer even omringen met de kleur van loslaten, vrouwelijke zachtheid, oneindige liefde voor mijzelf, en aanvaarden wie ik ben. Mijn eigen kind wiegen als volwassen vrouw met de kennis en wijsheid van nu.
Een stapel voor mijn terugblik
De overgebleven stapel is die met ik weet nog niet waarvoor. Die ga ik gebruiken voor mijn terugblik op 2022. En dan ook de rest wegkieperen. Dan is de cirkel rond. Met een schoon wit vel beginnen, een nieuwe stip op de horizon zetten. En weer stapje voor stapel een leven lang leren. Ik voel me licht en vrolijk. Ik wens jou ook fijne opgeruimde feestdagen, je bent genoeg.
