Wat doen we met moeder deze kerst?

Het is een druilerige ochtend als ik de sportschool binnenstap. Spullen in een kluisje en dan op mijn favoriete fiets. Ik hoor twee vrouwen gezellig kletsend de trap opkomen en niet lang daarna nemen ze plaats op de fietsen naast mij. Een vriendelijk goedemorgen. Ik kijk opzij en begroet het terug. Twee blonde vrouwen niet veel ouder dan mijn eigen kinderen. Het gesprek zet zich voort op de fiets, ik ben geconcentreerd met een intervaltraining bezig. Als door de bliksem geraakt spits ik mijn oren wanneer ik de ene vrouw tegen de andere hoor zeggen: “Wat doen we met mama deze kerst?”

De rillingen lopen over mijn rug
Er volgt een diepe zucht, ze kijken elkaar aan. De rillingen lopen over mijn rug, niet alleen omdat ik bezweet ben. Het is de toon die mij zo raakt. Ik ben immers zelf ook moeder en alleen. Even bekruipt mij het gevoel: zouden mijn kinderen over mij ook zo praten? Ik realiseer mij dat het al half december is en deze moeder nog in het ongewis is over wat er gebeurt met kerst. Zou ze nog meer kinderen hebben naast deze twee dochters? Heeft ze zelf iets bedacht of wacht ze af?

Onze eerste kerstdag traditie
Hoe is dat voor jou als kind van je ouder(s)? Vorig jaar schreef ik over familietradities en familiegeweten. Bij ons was het vroeger een traditie: eerste kerstdag met mijn gezin van herkomst en aanhang. We hebben daar (bijna) altijd gehoor aangegeven, maar sinds onze ouders er niet meer zijn is die wel veranderd. Herken je dat, dat wanneer je ouders er niet meer zijn dat alles verschuift? En hoe zit dat met jullie familietradities? Als je een relatie krijgt of kinderen. Wanneer je kids ouder worden hebben ze ook zo hun eigen wensen toch?

Fijn om te weten waar je aan toe bent
Wat ben ik blij met mijn oudste zoon en zijn vriendin; eind oktober kwamen ze al met een voorstel. De eerste keer dacht ik: wat, nu al!? Maar het is heel fijn te weten waar je aan toe bent, in overleg, zodat je ook je eigen plan kunt trekken. Zij hebben met mij, zijn vader en haar familie te maken. Mijn jongste zoon heeft al sinds ik mij herinner een hekel aan kerst, omdat dit hem altijd een soort keurslijfgevoel heeft gegeven. Wat ik overigens wel snap, dat onderhuidse gevoel van spanning ken ik ook. Het blijft ingewikkeld en het is zoals het is. Hoe het dit jaar eruit ziet voor hem weet ik niet, ik laat hem de ruimte nu zijn vriendin de relatie heeft verbroken na 7 jaar. Een nare tijd van ontwennen en rouwen, verdriet en een nieuwe weg inslaan.

Luistervinken
Ik kan mijn ongemak en nieuwsgierigheid niet bedwingen, dus verhuis met de dames mee naar de matjes voor buikspieroefeningen. En ik luistervink naar het vervolg. Het gaat over met z’n allen of de een de ene kerstdag en de ander de tweede, over brunchen of diner. En dan hoor ik tot mijn opluchting een van de twee zeggen dat het toch voor mama wel fijn is als ze twee dagen iets heeft, dezelfde zucht opnieuw bij de ander. Als de eerste haar woorden kracht bijzet met dat ze ook niet weet hoe zij het zelf zou ervaren als ze alleen achterblijft, haalt het haar over de streep. Mama wordt uitgenodigd voor de brunch bij de ene dochter en voor de gourmet bij de andere dochter, zoals ze elk jaar blijkbaar doen. En omdat dat ook voor de kinderen leuk is. Ik haal opgelucht adem, het doet mij goed dat ze er toch zijn uitgekomen. 

Verplaatsen in die ander
Hoeveel vaders en moeders brengen de kerst alleen door? Zit jij misschien alleen met kerst? Of is het voor jou ook zwaar, al die verplichtingen en verwachtingen met kerst? Begrijp mij goed, ik heb er geen oordeel over hoe jij het regelt met de feestdagen, ik vraag je alleen om je nog eens te verplaatsen in die ander. Ik ben dankbaar, voor mijn kinderen en voor de enigszins veranderde tradities. Alles is in beweging.