Dit nieuwe jaar begon voor mij met twee maal een ritje in de ambulance i.v.m. klachten van pijn en druk op de borst. Twee keer met gelukkig geen acute gevolgen, wel met extra medicatie en een aantal geplande onderzoeken. En nu? Ja, aan de ene kant goed nieuws en aan de andere kant een pittige ervaring. Wat zijn de eventuele gevolgen voor de invulling van mijn leven?
De schrik zit er goed in
Het is bijzonder te merken dat ik er altijd rekening mee heb gehouden dat ik ergens weer aan de beurt zou komen. En dan toch overviel het mij en zat de schrik er weer even goed in. Tijdens de eerste symptomen ging ik in de analysemodus en klinisch redeneren. Ik nam een aantal zaken door en pas op het moment dat ik de huisartsenpost belde, realiseerde ik mij dat het al enige uren aanhield en dat ik alleen thuis was. Ik had niemand anders gebeld, zelfs de kinderen niet. Pas toen de ambulance onderweg was, belde ik mijn buurvrouw. Met haar had ik het er die week nog over gehad; zij gaf mij een standje dat ik niets had laten weten toen ik een buikgriepje had. Gewoon voor wat extra oprechte aandacht.
Alle liefde overspoelt mij
Pas in het ziekenhuis belde ik mijn kinderen, broers en zus, wat direct een aantal vragen en zorg opriep, logisch natuurlijk. Over wie die avond zou komen, wanneer ik weer naar huis mocht. Helder voor beide jongens was dat ik even niet alleen sliep. Alle liefde overspoelde mij ook ineens. Diezelfde avond kwam mijn ene zoon en de dag erna mijn andere zoon, om mij te ondersteunen, voor de veiligheid. En beide spraken mij toe, dat ik ook mag bellen als ik mij niet lekker voel en niet pas als ik het weer onder controle heb. Om hen niet ongerust te maken of te sparen. Ze zijn door mij opgevoed en volwassen mannen. Ik ben niet snel in paniek en zij ook niet. Wat een waarheid en wat een warm gevoel gaf mij dit.
Een geschenk
Ook alle reacties van mijn broers en zus, vrienden en vriendinnen, hardloopmaatjes die samen met mij al zo’n 20-25 jaar zoveel hebben meegemaakt. Een intens warm bad, wat een cadeau om dit weer te ervaren, ik ben een gezegend mens. Ik merk ook dat ik intussen heb geleerd mij daaraan over te geven (de zorg voor mij) en dit allemaal te ontvangen, aan te nemen als een geschenk van liefde en oprechte aandacht. Er werd voor mij gekookt en ik werd toegedekt voor een dutje op de bank. Prachtige bloemen, appjes, mailtjes en telefoontjes.
Het gewone leven staat stil
Dan na twee weken – waarin het gewone leven even stilstond, de bijwerkingen van de medicatie iets beter te hanteren zijn, ik geen klachten meer heb – ga ik de draad weer oppakken. Ik bedank iedereen en neem het besluit om weer thuis en zonder extra zorg te zijn. Met de belofte te laten weten als dit niet lukt.
De ergste onrust is weggeëbd
Ik probeer thuis wat werk op te pakken, maar merk dat ik mijn koppie er goed bij moet houden. De ergste onrust is weggeëbd, ik mag weer stapje voor stapje op mijn lichaam gaan vertrouwen. Hetgeen wat tijd vraagt en daar is nog wel wat extra informatie uit onderzoek voor nodig. Maar het begin is er. No Time to Die, was dat niet een titel van een James Bond film? De eerste weken van dit nieuwe jaar waren in elk geval net zo’n rollercoaster.
2 reacties
Ha Christa, fijn dat je zo opgevangen bent! Doet goed om te voelen dat jij er niet alleen voor staat! Niets dan liefde ❤️ Ik wens jou nog een voorspoedig herstel en een gezond 2024 ! 🍀 Take care of yourself! Liefs Regine Maria
Heftig zo en ook leerzaam hoe het met je zelf zorg, zelfliefde en het vertrouwen in jezelf werkt.
Goed dat je het alleen zijn weer hebt opgepakt. Je zal ongetwijfeld heel goed weten dat dit nodig is om je leven zelf te blijven leven in plaats van angst de leiding te laten nemen