Stijgen en dalen, door natte stukken

Een paar dagen geleden ben ik teruggekomen van een wandelvakantie in Graubünden, Zwitserland. Iedere dag de bergen in maakt van mij een ander mens. Ik hoor de stilte, ik zie de kracht van de natuur en voel hem ook. De twaalf dagen dat ik er was, heb ik weer bijzondere tochten gelopen. Een daarvan was in de buurt van een stuwmeer.

Klaar voor een pittige tocht
Na het ontbijt in het wandelhotel ga ik met een groepje mensen een pittige tocht lopen in de buurt van een stuwmeer. Met een busje worden we weggebracht. Het weer is prima om te lopen; niet te warm, niet te koud. Wel regenkleding mee, want je weet het nooit in de bergen. Het kan zomaar ineens omslaan en natte wandelkleding is niet fijn.

De Rijn staat praktisch droog
We rijden via Trun en Rabius naar Sumvitg. Daar steken we de Rijn over die hier overigens smal is en praktisch droog staat. We komen aan in Surrein en nemen daar een bochtige weg naar het stuwmeer. Onderweg komen we nog een gigantisch leegstaand hotel tegen, nadat we door een donkere tunnel zijn gereden. We stappen uit en het busje blijft hier staan om ons vanmiddag weer terug te brengen.

Daar gaan we
We doen onze rugzakken op, controleren of de wandelstokken de juiste lengte hebben en of iedereen een kaart van het gebied heeft. Dan gaan we op pad. Aanvankelijk lopen we op een breed pad dat licht stijgend is. Sommigen lopen alleen, anderen met twee of meer mensen. Het is een ruig gebied en er ligt nog behoorlijk veel sneeuw op de toppen. Maar het pad is goed begaanbaar. Het stuwmeer is vrij kalm, omdat er vandaag weinig wind staat.

Tussen dichte struiken en bomen
Dan komen we bij een sneeuwveld; bruin geworden door zand en bladeren. Eroverheen lopen mag niet omdat er water onder ligt. Als je erop loopt kan het gaan glijden en dan is het leed niet te overzien. Gelukkig is er een smalle ruimte naast het veld waar we door kunnen lopen. Het pad wordt smaller en er liggen grote stenen. Ook wordt het donkerder omdat we tussen dichte struiken en bomen lopen. Hoewel het niet op erg grote hoogte is, stijgt het wel. Af en toe even op adem komen en wachten tot we weer compleet zijn.

Het lastigste stuk krijgen we nog
Na een paar uur lopen komen we op een open plek met verschillende rotsblokken waarop we kunnen zitten. Een mooie plek om te lunchen en te genieten van de prachtige omgeving. Je ziet hier duidelijk dat je in een dal zit, hoge rotswanden en steile afdalingen. Terwijl we eten, komt er een wandelaar aan die de route andersom wilde lopen. Hij vertelt dat we het lastigste stuk nog krijgen. Veel modder, veel water waar we overheen moeten en flink stijgen en dalen. Goed dat we dan nu even rusten.

Op de kaart kijken
Het stuwmeer is niet meer te zien. In plaats daarvan stroomt er een woest riviertje en dat ligt niet bepaald vol met een gelijkmatige ondergrond. Nou ja, dat zien we straks wel. Er worden foto’s gemaakt en op de kaart kijken we hoe de route verdergaat. We zien dat we uiteindelijk toch weer bij het stuwmeer zullen uitkomen. Maar zover is het nog niet.

Stijgen en dalen, door natte stukken
Als iedereen klaar is, gaan we weer op pad en al vrij snel lopen we door de modder. Ik zie dat mijn schoenen donkerder kleuren, maar ze zijn nog droog volgens mij. Tijd om erover na te denken heb ik niet, want we moeten nog een flink stuk. Stijgen en dalen, door natte stukken. Soms is het ploeteren, soms gaat het wat makkelijker.

Wie gaat het eerst?
We lopen door een stuk met veel afgebroken bomen en zo te zien ook weggerolde rotsblokken. Naar alle waarschijnlijkheid is hier een lawine geweest. Het is één grote ravage. Daaruit blijkt weer eens de kracht van moeder natuur. We komen er redelijk goed doorheen en net als we denken dat we het ergste gehad hebben, ligt daar een bergstroompje. Wild stromend water waar we overheen moeten. Wie gaat het eerst en komen we er allemaal ongeschonden overheen?

Kijken, voelen en dan gaan
Voordat ik er erg in heb, is er al iemand overheen en nu ben ik aan de beurt. Ik kijk rond of er platte stenen zijn en liefst niet onder water. Dat blijkt ijdele hoop te zijn. Met een van mijn bergstokken probeer ik houvast te krijgen. De steen mag niet wiebelen, want alles is glad. Kijken, voelen en dan gaan. Het lukt wonderwel, maar ik heb natte voeten. Gek, want ik had mijn schoenen toch waterdicht gemaakt? Dat zijn ze dus duidelijk niet. Nou ja, jammer dan.

Als iedereen eroverheen is, beginnen we aan het laatste stuk. Tussen de bomen door zien we een glimp van de stuwdamwand. Het pad wordt nu iets makkelijker begaanbaar en vrij snel komen we op het eindpunt aan. Het busje staat er nog. Moe, maar tevreden stappen we in. Wat een prachtige route was dit.