Het is de reis van herinneringen ophalen en nieuwe indrukken opdoen. We beginnen in Frankrijk op de plek die ons naar Zeeland deed verhuizen. De ‘camping rural’ in Aveyron waar we kampeerden met onze toen nog heel jonge kinderen. Op een plek waar Nederlanders gesetteld waren om op de ruïnes van een middeleeuws gehucht de eeuwenoude huizen van gestapelde stenen te herbouwen en een camping te beginnen. Behalve dat het een fantastische plek is, zijn de eigenaren ook hartelijke en inspirerende mensen. We kwamen er graag en keerden vaak terug. Elke keer als we na zo’n vakantie middenin de natuur terugreisden naar de Randstad hadden we heimwee. We vonden het steeds minder fijn om onze kinderen te laten opgroeien in een nieuwbouwwijk. Uiteindelijk verruilden we Dordrecht voor Kleverskerke, een minidorp op Walcheren, Zeeland.
Dit jaar boek ik precies deze plek om onze vakantie te beginnen. Nu niet om te kamperen, het is immers al oktober. Er is zo’n tien jaar geleden door vader en zoon een prachtige gîte gebouwd in het bos en daar heb ik mijn zinnen op gezet. Hoewel ik laat boek, is de gîte nog vrij. Als we aankomen worden we herkend door de gastheer, wat heel bijzonder is na vijftien jaar. We krijgen een heerlijke kop thee en worden daarna naar ons boshuis gebracht. De eerste dagen is het niet zulk mooi weer, mist en regen, dus we verschansen ons in het huisje, kruipen onder een deken op de bank en steken de houtkachel aan. Ik heb een heuse boekenkist meegenomen, dus mij hoor je niet klagen.
De week van het loslaten
Deze week, van het samen op vakantie zijn, is ook de week van het loslaten. Onze jongste dochter wil al een tijd terug naar de Randstad en is al een aantal jaar op zoek naar een huis. Ze heeft het steeds vaker over Dordrecht en precies in onze eerste vakantieweek krijgt ze een bericht dat ze een huisje mag komen bezichtigen. Zal je net zien, nu kunnen we dus niet mee om te gaan kijken. Ze regelt zelf lieve familie om mee te gaan en houdt ons telefonisch op de hoogte. In eerste instantie krijgt ze een flinke teleurstelling te verwerken: het appartement gaat naar een andere gegadigde. Een dag later blijkt de eerste kandidaat toch af te vallen en is het huis voor haar. Whatsapp staat bol van de berichtjes in hoofdletters en vol emojicons. Natuurlijk bellen we opnieuw en het is fantastisch om de blijdschap te horen in haar stem. Ondertussen in Frankrijk mijmer ik veel – precies op deze plek lag zij als baby in mijn armen en nu gaat ze uitvliegen. Het is haar tijd om te gaan en het voelt nog heel onwennig.
Onze eigen geschiedenis gaat zich herhalen
Behalve een uitvliegende dochter zijn er nog meer veranderingen op komst. Ons vakantiehuis is in oktober en november verhuurd aan mensen die in afwachting zijn van de sleutels van hun nieuwe huis. Vanaf eind december worden zij opgevolgd door (ja, echt waar!) een jong gezin uit Dordrecht dat zich in Zeeland gaat vestigen. Alsof onze eigen geschiedenis zich gaat herhalen in een andere gedaante.
Verblijven en ontwikkelen in Zeeland
Begin december heb ik nog ruimte voor een meerdaags verblijf in combinatie met coaching. Misschien wil jij wel een paar dagen verblijven op een heerlijke plek in Zeeland en ondertussen werken aan je persoonlijke ontwikkeling? Kijk eens op mijn website naar de onderwerpen waar ik je mee kan helpen: https://susanvanderbeek.nl/dichterbij-jezelf-systemisch-werk/
4 reacties
Tijd ja dan is het tijd dat ze uitvliegen en ze willen graag. Wij weten dat het komt en toch.
Ohhhh ja ik herinner mij het ook nog goed, de eerste keer samen. De leegte in de tent en de stilte.
En ook dat ligt alweer zover achter mij.
Beide een relatie en stil aan tussen de regels gedacht over een gezin, wel, niet wanneer, waar.
Een andere plek in het systeem, dankbaar.
Liefs voor jou en Louis.😘
Dank je wel lieve Christa, ik herinner me nog dat jij vertelde over de eerste vakantie zonder kinderen. Je blijft altijd ouder van je kind(eren) – hoe alles ook kan veranderen – en dat is fijn.
Jeetje zeg. En toen waren er nog twee. Fysiek dan. Want weg uit huis is natuurlijk niet echt weg. ❣️
Dat is waar…het is ook mooi om weer samen te zijn. Zoals in het begin – maar dan met een schat aan levenservaring rijker. Via onze kinderen leven we meerdere levens.