Het is rustig in de trein. Wat jongeren en vooral veel vrouwen van middelbare leeftijd. Ze lezen, of ze praten zachtjes. Over tuinieren en potaarde. En waarom je dat laatste beter bij een tuincentrum kunt kopen dan bij de supermarkt. Over beestjes die je soms tegenkomt bij het verpotten van planten. Over de spontane jeuk die je dan krijgt en dat dat ingebeelde onzin is. Maar dat je dan toch beter kunt douchen. Iets anders helpt niet om de jeukgedachten te verdrijven. Een stem door de intercom: station Krabbendijke.
Het gesprek kabbelt verder. Over echte bloemen en kunstbloemen. Dat kunstbloemen soms zo mooi zijn dat je ze niet van echt kunt onderscheiden. Het grote voordeel is dat je verlost bent van het eeuwige gieten.
Ik pak mijn schrijfboekje
Als ik met het openbaar vervoer reis, schrijf ik graag onderweg. Ik heb er een klein leren boekje voor in mijn tas zitten, met een gebatikt lapje uit Afrika – ooit gekregen van een vriendin. En een gelukspoppetje. Ik blader even in dit boekje en vind een fragment uit 2018.
‘In mijn hoofd is het druk. Ik ben aan het mijmeren over gisteren. Heb heel intensief gewerkt aan het manuscript van Hartmama. Met de feedback van mijn proeflezers. Dat zijn of ervaringsdeskundigen – vrouwen die ook jong hun moeder verloren – of coaches. Soms zijn ze het allebei. Of ze zijn coach en auteur. Het maakt me blij dat ik dat nu ook ben. Het klopt om ook mijn liefde voor het ambacht van schrijven de ruimte te geven. De proeflezers staan symbool voor de eerste stappen van mijn boek in de buitenwereld. Van mijn stille zolderkamer naar de harten van vrouwen die hun hele leven zo dapper hun pijn hebben verbeten. De rouw weggestopt. Zelf doen. Sterk zijn. Met mij is niks mis. En dat ze tijdens het lezen van Hartmama hun tranen de vrijheid geven en voelen dat er ook nog een andere weg is. De weg van zachtheid, van kunnen rusten, van hulp vragen. Het verdriet om de vroege dood van een ouder gaat een leven lang mee. De kunst is om de liefde te blijven voelen, dwars door de dood heen.’
Twee jaar later
Inmiddels zijn we twee jaar verder – rond Moederdag vier ik de tweede verjaardag van mijn boek Hartmama. Vorig jaar verscheen de Engelse vertaling, middenin een pandemie. Het leerde me om andere wegen te bewandelen, naar nieuwe mogelijkheden te zoeken. Met als meest spannende stap het verkennen van de Amerikaanse boekenmarkt, samen met een ‘book midwife.’ Met de achterliggende wens om ook aan Engelstalige vrouwen rouwcoaching te kunnen bieden. Natuurlijk wil ik dat ook graag in Nederland blijven doen. Live of online, gesprekken, opstellingen, schrijfoefeningen. Zodat ik jou kan helpen om je rouw niet langer te verstoppen, maar liefdevol aan te gaan. Je levensenergie mag weer gaan stromen.
Jong ouderverlies coaching
Je hebt er niet voor gekozen om een van je ouders jong te verliezen. Je kunt er wel voor kiezen om het verlies aan te gaan en te integreren in je leven. Deel 2 van mijn boek Hartmama geeft je daarvoor handreikingen. Wil je liever begeleiding, dan kan dat natuurlijk ook. Neem contact met me op via susan@susanvanderbeek.nl en we plannen een kosteloze kennismaking van een half uur.
