“Onze diepste angst is dat we immens krachtig zijn”

Na een korte pauze ben ik vorige week weer aan het werk gegaan. Ik heb met mijn leidinggevende afspraken gemaakt over de invulling van mijn werkdagen nu ik niet meer als echoscopist kan werken. Deze week lukt het me niet om aan de slag te gaan. Ik slaap al tijden slecht en het slaaptekort breekt me op. Het lijkt alsof er een dikke laag watten in mijn hoofd zit. Een dikke laag watten zie ik ook als ik naar buiten kijk: al een week lang hangt er een dichte mist. Die zorgt voor een venijnig pijn in mijn handen, ik mis de zon en de warmte die ervoor zorgen dat de pijn minder heftig is.

Gisteren meldde ik me bij de huisarts met pijn op de borst. Na een kort gesprek en wat onderzoek volgde de conclusie: niets ernstigs aan de hand. “Misschien wil je, gezien de situatie, eens praten met onze praktijkondersteuner ggz?” Met gemengde gevoelens maak ik de afspraak. Ggz, ik ben toch zeker niet gek? Ik besluit om eerst een flinke wandeling te maken voor ik terug ga naar huis. Ik loop over de dijk en kijk uit over de uiterwaarden. Wat woon ik hier toch prachtig! 

Ik hoef het mezelf alleen maar toe te staan
Eenmaal thuis is er meer rust in mijn hoofd. Ik weet waar de schoen wringt en ik spreek het uit tegen mijn lief: “Ik trek het mentaal niet meer.” Hij slaat zijn armen om me heen en knuffelt me terwijl ik mijn tranen voel prikken. Ik voel zijn liefde en besef dat ik het niet alleen hoef te doen, ik hoef het mezelf alleen maar toe te staan. En dat is tegelijkertijd het grootste probleem, want ik heb het jaren alleen gedaan op eigen kracht. Toegeven dat het niet meer lukt voelt voor mij dan ook als een zwakte. Terwijl ik dit opschrijf, rollen de tranen over mijn wangen. Dit is waar het écht over gaat.

Is het waar?
Mijn eigen angstgedachten hebben voor enorme stress gezorgd. Angst om geen andere baan te kunnen vinden, angst om een deel van mijn inkomsten te verliezen, angst om niet meer te kunnen tuinieren, angst voor… en ga zo maar door. Ik realiseer me dat het niet zo gek is dat ik zo slecht slaap, maar is wat ik denk ook waar? Door het verliezen van mijn baan ben ik een deel van het vertrouwen in mezelf kwijtgeraakt. “Angst wil je vertellen dat wat je extern hebt gelegd weer intern wil komen” lees ik in ‘De emotie encyclopedie’ van Vera Helleman. Ik besef dat er werk aan de winkel is. Tot nu beperkte dat werk zich tot extern in de vorm van het maken van een CV, mijn LinkedIn profiel oppoetsen en eindeloos solliciteren. De focus mag zich verschuiven naar intern en daar is rust en ruimte voor nodig. Rust om het vertrouwen terug te vinden, ruimte om te ontdekken wat er ontdekt wil worden.

Passie, vrijheid en authenticiteit
Ik denk terug aan mijn schrijfweek in Granada. Het kan toch niet waar zijn dat wat ik daar op papier zette voor niks is? Ik pak mijn rijtje waarden er nog eens bij. Met stip op één staat ‘passie’, gevolgd door ‘vrijheid’ en ‘authenticiteit’. Ik denk aan afgelopen dinsdag, toen ik in het Leontienhuis als trainer werd getraind om ouders te helpen meer inzicht te krijgen in hun eigen emoties en dat van hun kind. Samen met de geoefende gesprektechnieken biedt het handvatten om met de eetstoornis om te gaan zonder overspoeld te raken. Die dag voelde ik me in mijn element, het gaf me zo’n voldaan gevoel! Ik voelde de passie weer en het verlangen dat ik in Spanje ook zo duidelijk voelde. Maar ik voel ook angst en dat is de angst die Marianne Williamson zo prachtig verwoordt in onderstaand gedicht. Het overwinnen van deze angst is mijn eerste stap op weg naar.

Onze diepste angst

Onze diepste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze diepste angst is dat we immens krachtig zijn.

Het is ons licht, niet ons duister, dat ons het meest beangstigt.
We vragen ons zelf af;
Wie ben ik, om briljant, slim, talentvol en prachtig te zijn?

Maar wie ben jij om dat niet te zijn?
Je dient de wereld niet met valse bescheidenheid.
Er is niets verhevens in, jezelf klein te maken,
zodat andere mensen zich niet onzeker zullen voelen.

We zijn allemaal bedoeld om te stralen, zoals kinderen dat doen.

En als we ons eigen licht laten schijnen,
geven we onbewust anderen toestemming hetzelfde te doen.

Wanneer we bevrijd zijn van onze eigen angst,
zal onze aanwezigheid automatisch anderen bevrijden.

Marianne Williamson