Vroeg of laat moet elke vrouw eraan geloven: ze krijgt borsten. De een krijgt ze jonger dan de ander, de een groter dan de ander, maar ze komen hoe dan ook. Ik weet niet meer precies hoe oud ik was toen de eerste rondingen kwamen. Ik weet wel dat ik mijn eerste beha kreeg aan het eind van de 6e klas, wat nu groep 8 is. Ik herinner me vooral de schaamte en dat ik hoopte dat niemand zag dat ik die beha droeg. Nu denk ik: het dragen van een beha is toch niets om je voor te schamen, waarom kreeg ik dat gevoel dan?
Ik stapte over die enorme drempel heen
Daarna ging het hard, mijn borsten leken elke week groter te worden. Van cup A ging ik naar B, naar C en bleef uiteindelijk steken op de maat die ik vele jaren droeg: 75D. Drie zwangerschappen en drie borst gevoede kinderen later droeg ik nog steeds dezelfde maat. Het zat echter niet zo lekker als voorheen. Toen er een nieuwe lingeriewinkel werd geopend in het nabij gelegen winkelcentrum trok ik de stoute schoenen aan, stapte over die enorme drempel heen en liet mijn borsten opmeten, ik wilde namelijk weer een beha die wél lekker zat!
De G van ‘gigantisch’
De verkoopster was zeer vriendelijk. “Mag ik eerst zien wat je draagt?” vroeg ze. “O ik zie het al, deze is véél te klein. Ik kom wel wat brengen.” Veel te klein? Zegt ze nu echt dat ik al jaren een te kleine beha draag? Vol goede moed trok ik de aangereikte beha aan, maat 75E. De verkoopster kwam kijken. “Deze is ook te klein” klonk haar oordeel. Een aantal beha’s verder trof ik de juiste. Dat voelde anders, maar oogde ook anders. Deze zat top! We waren uitgekomen op maat 75G! De G van ‘gigantisch’ was het eerste dat ik kon denken. Met gemengde gevoelens verliet ik de winkel, blij met mijn fantastisch zittende beha, maar die maat!
Mijn nekklachten bleken hardnekkig
Een sprong in de tijd, we zijn vele jaren verder. Vorig jaar volgde ik een intensief traject bij de fysiotherapeut in verband met al lang bestaande nek- en schouderklachten. Ik schreef er dit blog over. Het traject was een succes, de meeste klachten verdwenen, alleen mijn nekklachten bleken hardnekkig. Mijn fysiotherapeut sprak de woorden die een zaadje plantten: “Je hebt ook best zware borsten, wellicht is het handig om een sportbeha te gaan dragen.” Voor het eerst dacht ik na over een borst verkleinende operatie. Maar ja, laat ik snijden in een gezond lichaam?
De Velthuiskliniek
Het duurde even voor ik het besprak met mijn lief. Ik benoemde de voordelen die een operatie mogelijk zouden opleveren, maar ook mijn beperkende overtuigingen. “Je kan toch in gesprek gaan met een plastisch chirurg? Dan heb je je informatie en dan kun je altijd nog beslissen wat je doet.” Met deze wijze woorden ging ik op zoek naar een plek die goed voelde voor deze toch wel ingrijpende stap. Zo kwam ik uit bij de Velthuiskliniek. Uiteraard ging mijn lief mee.
Naar de plastisch chirurg
Een uiterst vriendelijke consulente hoorde mijn verhaal aan. Ze gaf uitleg en beantwoordde mijn vragen. Na een minuut of tien kwam de plastisch chirurg, een hele aardige jonge man. Uiteraard wilde hij mijn borsten zien. Wéér voelde ik die schaamte, echter minder heftig dan vroeger. “O ja, ik zie het al, de huid is helemaal uitgerekt door het gewicht en…” De rest van zijn verhaal hoorde ik niet eens meer. Wél de woorden waar hij mee eindigde: “Ik snap waar je nekklachten vandaan komen, dit gaat zo’n dankbare operatie zijn! De consulente plant een afspraak met je in, ik zie je binnenkort.”
Nee, geen cosmetische operatie
De afspraak werd gepland en de eerste vraag die door mijn hoofd schoot was: hoe vertel ik dit op mijn werk? In eerste instantie vertelde ik het niet. Ik word geopereerd. Punt. Een tijdje later vertelde ik het aan de praktijkondersteuner van de bedrijfsarts. Direct werd ik bevestigd waarom het een goed idee was de reden van mijn operatie voor me te houden. “Hoe heb je het geregeld? Neem je er vrije dagen voor op? Het is tenslotte een cosmetische operatie.” Er volgde een mailwisseling met haar. Nee, het is niet cosmetisch, ja de operatie wordt vergoed door de zorgverzekering. Ik had het gevoel dat ik me diende te verdedigen en dat voelde niet fijn en zeker niet terecht.
Bijna 800 gram lichter!
Drie weken geleden ben ik geopereerd. En hoewel mijn borsten nog gevoelig zijn ben ik nu al zó blij. Ik ben bijna 800 gram lichter en geloof me, dat voel je wel! Geen pijn meer in mijn nek, hoera! Te grote of te kleine borsten kunnen een enorme last zijn, letterlijk en/of figuurlijk. Is het geen tijd om hier open over te spreken? Kunnen we het ‘tieten-taboe’ anno 2024 doorbreken?
5 reacties
Je bent niet de enige Corine, dit heeft niet meer zoveel met cosmetisch te maken. Ik was 24 toen ik werd geopereerd en ik herinner me als de dag van gisteren de trots en de lichtheid toen ik met een zomers jurkje op het terras zat. Net als jij 800 gram lichter.
You go girl!
Liefs van mij, Anneke
Nou ik ben het helemaal met je eens, laten we het tieten-taboe doorbreken. Jaren geleden een soortgelijke operatie ondergaan, en ik kan me die verlichting helemaal voorstellen. Destijds stond mijn eerste vaste baan op stapel en ik herinner me het gesprek nog met mijn aankomende leidinggevende die zich afvroeg waarom ik niet eerder kon starten…toen moest ik wel mijn billen (lees tieten) bloot.
Prachtig blog Corine, ik heb het gedeeld. Zo mooi hoe je jouw ervaring in woorden hebt weten te vatten. Ongelooflijk veel vrouwen lopen rond met dezelfde klachten, gevoelens en gedachten. Ik ben blij dat je dit deelt.
Mooi verhaal, in een eerdere blog meldde je een operatie en ik ben vrijdag vergeten om na te vragen. Wat fantastisch dat je een oplossing gevonden hebt!
Ik vond wel dat je opgelucht leek. Zal dit de oorzaak zijn?
Ik heb meerdere oud collega s gehoord over dit onderwerp. Het zou niet taboe moeten zijn idd!
Wat top dat je zo open schrijft over jouw borstoperatie en met dit blog er meer openheid aan geeft.
You rock girl,
Maaike