Ongelooflijk hoeveel keer ik in de afgelopen maanden het woord hoop heb gehoord. ‘Laten we snel hopen dat het voorbij is.’ ‘Hopelijk gaan we weer snel naar normaal.’ En nog zo een: ‘Nou het beste, hopen dat we snel weer naar kantoor kunnen. Of een borrel halen. Of een feestje vieren. Of elkaar weer kunnen knuffelen.’ Het is net als het weer. Je hoopt dat het morgen beter is dan vandaag, terwijl je eigenlijk wel weet dat het niet zo zal zijn.
Hoop is geniepig. Als je niet uitkijkt, laat hoop je wegglijden in passiviteit en lethargie. Het laat je berusten in iets dat niet bestaat. En je geeft je gedwee over aan de hoop. Hoop van wat? Waarvoor? Wie? Hoe?
Op hoop van zegen
Tijn Touber noemt het in een podcast met een mooi woord ‘hopisme’. Een nieuw modewoord dat hetzelfde betekent dat je je als slachtoffer gedraagt. Je erbij neerlegt dat het nu eenmaal zo is. En niet anders. Je hoop begraven in een hoopje lucht. Niets, nada, niente heb je aan hoop.
Terwijl ik schrijf komt het toneelstuk ‘Op hoop van zegen’ van Herman Heijermans bij mij naar boven. Een toneelstuk waar ik ooit als tiener een mooi verslag van maakte en waarin de verdorvenheid van de maatschappij en de ellendige levensomstandigheden van de vissersbevolking aan de kaak worden gesteld. Dat juist nu dit toneelstuk naar boven komt is niet zo gek. Verander het woord vissersbevolking voor wereld en je weet waarom: waarin de verdorvenheid van de maatschappij en de ellendige levensomstandigheden van de wereld aan de kaak worden gesteld… Alle hoop vervlogen zou je zeggen.
Een muur van hoop
Onze, jouw wereld, de mensen en de aarde hebben iets anders nodig. Ik voel van binnen een enorm innerlijk vuur branden, maar het is alsof ik tegen een muur van hoop aanloop. Een muur waarachter iedereen, inclusief ik, zich achter verschuilt. Terwijl het juist de echte, pure hoop is die je ergens naartoe laat verlangen. Het zet je in beweging van binnenuit. En ik realiseer me dat als ik hoop op een betere wereld, ik zelf de eerste stap heb te zetten. Mijzelf te bevrijden van datgene dat me vasthoudt in het hopen op (n)iets.
Hoop als saboteur
Als ik dat doe, kan ik mijn angst, boosheid en verdriet om dat wat is in de wereld loslaten. Er is slechts een zelf en dat ben ik. Ik keer naar mijn eigen waardevolle kern en zie de lege huls van hoop voor mijn ogen oplossen. Hoppa! Daar ga je. Hopen vanuit slachtoffergedrag doe je maar ergens anders, maar niet bij mij. Saboteur!!
“Als hele gemeenschappen aan het ‘hopen’ slaan, is er iets goed mis.”
Hopen als redmiddel
Wees echter coulant met de mensen die hopen. Zij durven vaak niet te zeggen waar ze het meest bang voor zijn. Ze kunnen de onderliggende emotie niet handelen. Het wordt bedekt met hoop. Vaak begrijp ik dat als het even te heftig wordt of het niet meer te overzien is voor je. Maar als hele gemeenschappen aan het ‘hopen’ slaan, is er iets goed mis. Dan blijven we met elkaar in hetzelfde slachtoffergedrag hangen, de lethargie, de apathie.
Hoop is verlangen
Hoe kom je eruit? Ga naar je eigen warme kern en luister naar de stille fluistering in jezelf. Zorg goed voor jezelf en je energiepeil. Energie die je kunt gebruiken om vernieuwingen op te pakken en door te voeren. Intenties neer te zetten. Goed voor mens en aarde. Voel je intuïtie borrelen en spreek uit wat je graag wilt zeggen. Ook al is het de angst die spreekt, of de boosheid, of het verdriet. Veroordeel elkaar niet, maar geef elkaar de hand en zeg: ‘Ik herken het. Ik waardeer het dat je het uitspreekt.’
Het helpt elkaar om dat wat verborgen zit onder de hoop, het verlangen, te laten groeien naar iets waardevols. Een wereld waarin het zaad van de paardenbloem, hoe fragiel ook, altijd in vruchtbare aarde komt. Iets wat mij, jou, de wereld en onze aarde maakt tot wat het is. Een wonderbaarlijk avontuur. Een zegen!
Waar verlang jij naar?
En ik? Ik gebruik het woord verlangen. Een zin als ‘Hopen dat we elkaar snel weer kunnen knuffelen’ heb ik omgevormd tot ‘ik verlang naar een knuffel van je.’ Hoe anders, hoe eerlijk en fijn klinkt dat? Het maakt me direct nieuwsgierig waar jij naar verlangt.
Jouw kern van waarde
Mijn verlangen – iedereen is waardevol – draag ik uit. Mijn boek ‘Jouw kern van waarde’ onthult de stappen: Intuïtie – Initiatie – Integratie – Inspiratie. Een boek dat hoop omzet in verlangen. Dat gaat over waarde, jouw waarde. Hoe mooi is dat! Te bestellen via: www.opaal.nu/waarde
6 reacties
Mooi en treffend geschreven Jellie.
Dank je Natasia.
Mooi verhaal. Laatst zei ik tegen een van de buren: laten we hopen dat het snel overgaat. Ik zei het op een luchtige wijze, om het ontspannen te houden. Ik wist / weet dat de corona niet snel overgaat. Ik weet dat ik flexibel mag zijn, loslaten wat ik mis waar nu geen ruimte voor is, kijken naar de mogelijkheden, dus wat wel kan. Voor mij was het op dat moment lekker te gaan fietsen. Iets waar ik veel vaker dan normaal naar verlang. Grappig genoeg werd ik flink gecorrigeerd op mijn ‘hoop voor betere tijden’. Haar neerslachtigheid zat hier voelbaar onder. Ze was de hoop al verloren?! Mooi dat jij hoop transformeert naar verlangen, want dat heb ik tijdens het gesprek op straat ook zo sterk ervaren. Het geeft kracht. En door jouw verhaal besef ik pas echt hoe belangrijk het is. Dank voor je inzicht. Ik zal het woord hoop trachten te vermijden als ik anderen of mezelf een hart onder de riem steek.
Ooh wat mooi dat je dit herkent hebt in een gesprek. Ook woorden dragen een energetische lading en het is zo mooi om woorden te gebruiken die de energetische lading positief beïnvloeden. Ter plekke wordt dat het glas half vol in plaats van half leeg. Fijn om dit terug te lezen. En geniet vooral veel van de fietstijd die hierdoor ontstaat. Het is dat wat je later zult herinneren. Dat wat je verlangen vervulde. Dat je zo graag en zo veel fietste in die tijd..
Mooi Jellie, hopen ombuigen naar ‘verlangen naar’. Het is meteen veel concreter, heel fijn.
Ik verlang naar volle zalen met eerlijke ontmoetingen en veel knuffels. Ik verlang ook naar een omgeving waar niet de angst maar ‘de kwaliteit leven zelf’ regeert.
ooh ik verlang met je mee naar waar ‘de kwaliteit van het leven’ zelf regeert. Dan komt de waarde als vanzelf tevoorschijn.