Het begon met een datum voor een nieuwjaarsetentje, dat werd vooruitgeschoven naar een voorjaarsbrunch en omgezet in een zomerborrel. Uiteindelijk zaten we met z’n vijven aan de kerstlunch, een paar weken geleden. Ik heb het over ‘De Bob’, de naam van onze eetclub. Niet per se omdat we altijd iemand aanwijzen als de Bob, maar eerder omdat ons culinair brein, zeg maar het hoofd van de club, Bob heet.
We hadden het al maanden in onze agenda staan, en verschoven dus. Over de diverse uitstelmomenten had niemand het ,want voor ons is het vanzelfsprekend; we doen ’t met z’n allen of we doen ‘t niet.
Een divers gezelschap
Aan tafel is het meteen als vanouds. We kennen elkaar al jaren en kunnen alles van elkaar hebben. Niet omdat we zoveel op elkaar lijken, juist niet; het is een divers gezelschap. Naast culinair brein Bob hebben we gastheer Niek; galant, en humor die mij de slappe lach bezorgt. Voeg daar een dosis Bourgogne bij en je hebt Niek.
Dan wij, de dames; ook allemaal uniek. Het ‘Wonder’ onder ons ziet dingen waarvan ik het bestaan niet af weet. We hangen aan haar lippen als ze vertelt over wat ik zou noemen ‘er is meer tussen hemel en aarde dan je huis, je laptop en de vogels’. De meest frêle van het stel barst altijd in tranen uit als ze ons ziet. Wij kijken elkaar dan aan en denken ‘wat hebben we gedaan?!’ En dan ik, de bootwerker, zoals Bob mij ooit noemde toen ik een Paella Valenciana (spreek uit: Paèja Balenthiana) op tafel zette. Volgens ‘De Bob’ is dat gewoon groenten, kip en rijst met een smaakje.
Als we later groot zijn
Naast de gezellige ongein, het ‘vertel ’ns’- rondje met de nodige prikvragen zijn er ook serieuze momenten. Want we hadden recent gehoord dat een dierbare ons is ontvallen en dan voel je hoe waardevol De Bob is. We spreken uit dat we elkaar toewensen op onze 80e nog steeds Bob-etentjes te hebben. Dat is een moment waarop het echt voelt. Het enige moment waarop iedereen even stil is.
Ik wens jou ook veel Bob- etentjes en echte momenten toe in 2023!
