‘Buiten je comfortzone ligt de magie’. Met deze zin in mijn achterhoofd rijd ik naar Rotterdam. Deze quote leerde ik in het jaarprogramma van 365 dagen succesvol. Het gaat over grenzen verleggen en je comfortzone oprekken. Het voorbeeld dat gegeven werd was abseilen van de Euromast. Ter plekke besloot ik dat ik dat ging doen! Uiteindelijk liet deze gebeurtenis even op zich wachten.
Herinneringen maken
Jaren geleden heb ik besloten dat ik op Moederdag leuke dingen ga doen met mijn kinderen. Zo hebben we al heel wat herinneringen gemaakt. Twee jaar geleden zou dat het abseilen van de Euromast worden, het besluit dat ik in 2018 al nam toen ik het jaarprogramma van 365 volgde. Corona gooide echter roet in het eten. Stiekem vond ik dat niet heel erg. Het leek me doodeng. Vorige week zaterdag, op de 19e verjaardag van mijn zoon, was het dan eindelijk zover.
Ik ga het gewoon doen
Ik voel een kriebeltje in mijn buik terwijl ik naar Rotterdam rijd. In de auto neem ik me voor dat ik het gewoon ga doen. Zoveel mensen gingen me al voor, wat kan er nou gebeuren?
Ook mijn zoon is wat stilletjes
Om tien uur tref ik mijn oudste dochter en zoon op Kralingse Zoom. Ik blijk niet de enige te zijn die nerveus is. Ook mijn zoon is wat stilletjes. Mijn dochter heeft drie jaar eerder een skydive gedaan in Australië, voor haar is dit peanuts. Mijn andere dochter is volgens mij nergens bang voor. Zij woont in Rotterdam en komt op de fiets. We treffen elkaar om half elf bij de Euromast.
Het weer werkt niet helemaal mee
We zijn ruim op tijd. Ik parkeer de auto onder de Euromast en kijk naar boven. Het is best hoog! Als ook mijn dochter er is, gaan we naar boven. Het weer werkt niet helemaal mee. Het is bewolkt, de stad ligt er grauw bij. Het begint te miezeren. Hopelijk is het maar een klein buitje en is het over een half uurtje droog. We lopen een rondje over het platform en melden ons bij een van de medewerkers.
Voor ik het besef, zit ik op de rand
Mijn oudste dochter en ik gaan eerst. We krijgen een harnas aan en krijgen vervolgens uitleg. Ik krijg de kans niet om na te denken, want het is tijd om te gaan! Het touw wordt aan mijn harnas vastgemaakt, ik krijg handschoenen aan en voor ik het besef, zit ik op de rand. Twee seconden later hang ik aan de buitenkant van de Euromast. Naast mij hangt mijn dochter. Eerst nog met onze voeten tegen de mast aan, daarna bungelen we aan het touw.
Vanaf dat moment zijn de zenuwen weg
Het blijkt veel zwaarder dan gedacht om mezelf naar beneden te verplaatsen, ik heb allebei mijn handen nodig. De eerste meters ben ik dan ook alleen maar daarmee bezig. Op de hoogte van het restaurant zwaaien mensen en steken hun duim op. Vanaf dat moment zijn de zenuwen weg en geniet ik van dit bijzondere moment. Ondertussen is het gelukkig ook droog geworden. Ik daal niet zo snel af en heb dus ruim de tijd om van het uitzicht te genieten. Wat is dit tof! Halverwege wordt het minder zwaar, zoals de instructeur had beloofd. Na een kwartier staan we weer beneden en is het de beurt aan mijn andere dochter en zoon.
Een lach van oor tot oor
Als ook zij beneden staan, geven we elkaar een high five. We hebben alle vier een lach op ons gezicht van oor tot oor! Met de instructeur gaan we naar boven om ons harnas in te leveren en onze tassen op te halen. We lopen nog een rondje, maken nog wat foto’s en vertrekken naar het park voor koffie en taart. Er is tenslotte wat te vieren!
Skydiven is het logische gevolg
We kletsen na over onze ervaring. We hebben er alle vier van genoten. Over mijn vraag wat we volgend jaar gaan doen op Moederdag wordt niet lang nagedacht: skydiven is blijkbaar het logische gevolg. Daar denk ik maar even niet over na.
Mijn gedachten bepalen blijkbaar mijn ervaringen
Na een gezellige middag nemen we afscheid van elkaar. Op de terugweg mijmer ik over deze belevenis. Van degenen die me al voor waren gegaan hoorde ik dat over het randje stappen het engst is. Zo heb ik dat niet ervaren. Mijn ervaring was dat mijn hoofd helemaal stil was. Ik had totaal geen gedachten, ik voerde alleen uit wat me opgedragen werd. Daardoor kon ik helemaal in het moment zijn, zonder dat mijn hoofd de kans kreeg me van alles wijs te maken.
Was het magisch?
Ik realiseer me wel dat deze ervaring absoluut buiten mijn comfortzone lag. Was het magisch? Zeker wel! De magie zit voor mij in de ervaring van een totaal leeg hoofd. Wat me tijdens meditatie maar soms lukt, lukt me in een spannende situatie blijkbaar moeiteloos. Mijn gedachten bepalen dus blijkbaar mijn ervaringen. Als het me lukt mijn hoofd stil te krijgen, ben ik blijkbaar tot alles in staat. Dat besef is magisch! Eens zien of dat ook geldt voor skydiven.
