Op dinsdagavond 10 november heb ik alle voorzorgsmaatregelen genomen en vele meubels op elkaar gestapeld, een groot zeil over de buitenkeuken gespannen en op woensdag in alle vroegte eieren gekookt, waterkannen gevuld, haard aan gedaan om het woonhuis op te warmen voordat de elektra kan uitvallen. Ik woon al 17 jaar in Spanje, dus ik weet hoe ik moet voorbereiden, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt. Dana, de tweede regenstorm over het zuiden van Andalusië waant, voelt onvoorspelbaar aan.
Code rood
Via overheidsinstanties en verzekeringsmaatschappijen zijn we gewaarschuwd voor heftige buien. Code rood. Zelfs de Guardia Civil, een politie elite, heeft mensen langs rivieren of andere fragiele punten gewaarschuwd of ze niet op een hogere gelegen plek kunnen verblijven. Scholen, dierenklinieken en vele winkels zijn gesloten.
Mijn kat waarschuwt me
Al dagen voor deze heftige storm is mijn kat Gaia onrustig. Zelf slaap ik slecht en dan gaat mevrouw mij ook nog eens ‘s nachts miauwend wakker maken. ‘Meisje, wat ben je toch onrustig, wat is er aan de hand?’ vraag ik haar. Ik ruik dat de lucht verandert en krijg een onaangenaam gevoel over me heen. Ik verzeker haar dat ik voorzorgsmaatregelen tref en de meeste spullen onder mijn overdekte terras afdek en kussens binnenleg.
De paarden geruststellen
Op dinsdagochtend besluit ik om al mijn afspraken te verzetten. De pilatesles sla ik over, ik ga nog wel even langs de paarden. Ik maak me vooral zorgen over de meest sensitieve van de twee, Farruco en ik vertel hem dat er heel veel regen komt. Luna, mijn adoptiepaard is een dappere en die houdt zich ondanks haar enorme knieblessure wel staande. Haar wintervacht groeit al lekker aan en je maakt haar de pis niet lauw. Farruco houdt niet van regen en zijn vacht is nog niet zo sterk aangegroeid. Ik geef hem een extra knuffel voordat ik wegrijd. Ik ben bezorgd wat de nacht hem en de andere paarden in de kudde zal brengen.
Het zou zomaar de laatste dag kunnen zijn
De supermarkt is overvol en het lijkt wel kerst. Veel mensen zijn me al voor om karren vol te laden en ik sta met een paar producten in een lange rij. De meesten wensen elkaar sterkte met de komende storm. Thuis kook ik voor twee dagen en maak een grote bloemkoolschotel. Ik doe alle rolluiken naar beneden, haal gordijnen en kleden van de grond, laat het zwembadwater met drie tegeltjes zakken en zet de kaarsen op een strategische plek klaar. Ik open een fles wijn en schenk een glas in. Ik krijg kippenvel als ik even bedenk dat het zomaar een laatste dag kan zijn.
Het natuurgeweld breekt los
Op woensdag beginnen ‘s ochtends echt de stortregenbuien door te breken. Angstvallig kijk ik naar buiten. Ik heb vriendin en collega-blogger Ingrid aan de lijn en probeer me te concentreren op haar gesprek. Ik voel aan alles dat mijn zenuwstelsel niet gerust is en ze attendeert me op dit blog om te leren hoe ik dit kan reguleren. De afleiding lijkt niet geheel te werken, ik zie het pijl van mijn zwembad snel omhoog gaan. De paraplu staat klaar om een speciaal spoelsysteem aan te zetten zodat het zwembadwater wegloopt. Er verstrijken minuten in het kleine en lage zwembadhok. Ik heb het onder controle, toch?
Er stroomt een rivier langs mijn voordeur
De voordeur ligt letterlijk aan een weg en ik zie stromend water voor me voorbij gaan. Ik maak een filmpje en bedenk me iedere keer: ik ben veilig. Tussen de appjes door om mijn status met vrienden te delen, check ik het zwembadwater en tot mijn verbazing moet ik weer twee tegeltjes laten zakken. Mijn paraplu breekt af door de smalle trap. Niet getreurd, bedenk ik me, de elektra doet het nog steeds. En wederom laat ik water uit zwembad weglopen. Als ik dit niet doe, dan loopt mijn overdekte terras onder en de toegang tot mijn slaapkamerhuisje. Als een leeuwin bescherm ik mijn fort.
De hond verroert zich niet
Kalí, mijn hond, blijft gelukkig binnen, maar hoe lang houdt zij haar plas op? Kalí kijkt me aan alsof ze me vraagt of ik het water niet kan stoppen… Ik probeer haar uit te leggen wat er gebeurt en ze slaakt een diepe zucht. Ze verroert zich de hele dag niet en ligt in mijn kleine woonkamer; mijn kat Gaia ligt op de bank in een soort winterslaap. Lekker weggedoken en de wereld langs haar heen laten gaan. Ik blijf in de actiemodus, alhoewel ik probeer mijn spannende boek ter hand te nemen. Het ene moment voel ik me goed en stuur ik een positief bericht naar vrienden. Maar eigenlijk voel ik me er best alleen voor staan.
De paarden zijn oké!
Het liefst wil ik mensen helpen, alleen ik kan en mag van de autoriteiten niet weg. Mijn auto staat in de blubber en weet niet of ik deze kan besturen. Ik wil ook niet weg, want ik wil weten of ik mijn eigen fort wel kan bewaken. Het voelt of letterlijk alles langs mij heen stroomt. De storm neemt gelukkig af en ik laat nogmaals het zwembadwater met vier tegeltjes zakken. Ik krijg een geruststellend berichtje van de mannen die voor de paarden zorgen. De paarden zijn oké! Gelukkig! Ik kom vast de nacht goed door, wetende dat ik er alles aan heb gedaan. Ik pak een kaasje, open een fles wijn en zit op de bank met een kat op schoot en een hond aan mijn zijde. Ik voel me gesteund, maar voel ook hun bezorgdheid.
Midden in de nacht
Waarschijnlijk heb ik de eerste zes uur goed kunnen doorslapen door de wijn als ik om 03.45 uur wakker word. Ik sta op, controleer eerst het zwembad en zet een kop koffie. Het zwembadpijl is niet gestegen, dus er is ook niet veel water gevallen. Ik neem nog een kop koffie en begin binnen wat te poetsen. De tijd verstrijkt en om 6 uur bedenk ik me dat het beter is om nog een uurtje te slapen. Alles is oké, behalve wat lekkage onder mijn terras.
Al het regenwater is goed afgevoerd
De ochtend begint zelfs met een zonnetje. Samen met Kalí loop ik door de straat om de schade op te nemen. Dankzij het watersysteem, vertellen mijn Spaanse buren, is al het regenwater goed afgevoerd. Bijna iedereen in de buurt en via appjes van vrienden word ik gesteund, ze vragen of ze wat voor mij kunnen doen. Mijn hart vervult zich en ik voel me gezegend met een goede afloop. De beelden in Málaga liegen er niet om, ik desastreuze filmpjes. Ik heb enorm te doen met de getroffenen.
Even weer tot rust komen
Mijn emotionele en mentale systeem hebben echt wat rust nodig en ik besluit om mijn afspraken voor de komende dagen nog wat op te schorten. Gelukkig heeft iedereen hier begrip voor. Ik ga weer slapen en zie bijna een volle maan aan de hemel. Ook deze energieën zullen hun uitwerking hebben. Maar voor nu Gracias a Dios!
Wil je ook meer verdieping met je dier?
Gelukkig ontving ik regelmatig foto’s en filmpjes van de verzorgers van de kudde paarden. Een paar keer per dag gingen mijn gedachten naar ze uit met de boodschap dat ze op elkaar mochten letten en dat ik ook oké was. Communiceren met dieren heeft echt een positief effect op hun centraal zenuwstelsel. Door telepathisch met ze te communiceren kun je situaties uitleggen. Wil je ook meer verdieping met je dier? Klik hier om er meer over te lezen.
