Toen ik vanmorgen wakker werd, was het nog donker, maar zelfs voor de zonsopkomst kon ik de kraakheldere lucht al zien. Mijn werkafspraken waren deels geannuleerd, dus trok ik de stoute schoenen aan en schoof ik de andere twee afspraken naar morgen. Ongepland besloot ik iets heel anders te gaan doen: wandelen. Wacht even. Wandelen op een gewone maandag? Zomaar genieten van de zonnige buitenlucht, zonder iets nuttigs te doen, zonder ander werk op te pakken?
In mijn gedachten ging het getouwtrek nog even door; van enthousiasme dat het zomaar kon om op maandag naar de bossen en vennen te gaan, tot bijna schuldgevoel om niet gelijk aan het werk te gaan. Was het niet dat helder, koud winterweer één van mijn favorieten is? En dat ik de afgelopen week een blog schreef over kalmer aan doen in december? Over vertragen en verstillen, doen waar je je goed bij voelt. Yep, dat waren mijn woorden, vanuit mijn eigen pen.
Luister niet naar de Gremlins
Soms is het beter om ondanks de Gremlins en bezwaren in je hoofd tegelijk gewoon voorbereidingen te treffen, zodat je wel de deur uit kunt. Dus uiteindelijk pakte ik wat fruit, water en mijn schrijfgerei en propte alles in de rugzak, trok ik mijn Meindl’s aan om te gaan.
In de lage winterzon
Nu zit ik op het bankje waar ik precies drie maanden geleden ook op maandagmiddag zat te schrijven met mijn zintuigen wijd open. ‘Dit ene moment in het bos’ werd een momentopname in woorden over het leven op deze plek in het najaar. Op hetzelfde bankje aan het water, onder de grote eik met kale takken, in de lage winterzon. De Vlaamse gaaien, bonte, spechten, merels en een winterkoninkje (ha, what’s in the name) hebben mij hartelijk welkom geheten in het bos en langs de bevroren vennen.
Een vergeten veldboeket?
Het is hier stilletjes. Net heb ik een verwarde wilde bij ontmoet en iets verderop valt een felrode vliegenzwam op, die nog fier pronkt in het lage zonlicht. De eikels zijn inmiddels allemaal gevallen op een tapijt van eikenbladeren op de zanderige grond. Naast mij op het bankje ligt een redelijk vers halfbevroren veldboeket. Zou iemand dat vergeten zijn, of is het expres hier achtergelaten op het ‘bankje van Emmy en hond Nero’? De chrysanten kunnen niet hier geplukt zijn, denk ik, dus lijkt het meer op een bewuste herinnering aan een dierbare, op deze mooie plek.
Het groeiseizoen is definitief gesloten
Ik kan het water niet meer horen. Het zit gevangen onder een laag ijs dat afgelopen nachten over het vennetje is getrokken, met nog hier en daar achtergebleven luchtbelletjes eronder. Wat mijn oren wel opvangen is het gezoem van een vlieg die ook profiteert van deze zonovergoten frisse decemberdag, op mijn schouder. Ik hoor ook het gekrijs van de gaaien die kibbelen over de lunch, het getik van de bonte specht boven mij. Af en toe een licht geritsel van bijna geruisloos vallend blad – definitief klaar met het afgelopen groeiseizoen – dat nu zijn belangrijke taken als onderdeel van de eik kan loslaten.
Alles ademt hier winter
Mijn vingers zijn gekleumd door het kwik net onder nul graden, ondanks de zon. De schaduwkant van mijn schrift is ijskoud, terwijl de huid op mijn gezicht naarstig probeert zonnestralen om te zetten in D-vitamine, dankbaar voor de onverwachte meevaller van deze maandag. De bank is koud tegen mijn billen en bovenbenen, maar mijn voeten gelukkig lekker warm in de wandelschoenen. De natuur hier ademt winter in alles; een traag tempo waarin eten vinden gelijk is aan overleven en het vinden van de voorraden van jezelf of van een ander cruciaal kan blijken. De nachten zijn lang, donker en koud, de dagen kort, fris en stil. De stilte is aanstekelijk, ik merk dat ik als vanzelf afstem op de rust van de vennetjes en bevroren bosbessenstruiken.
In de natuur vind je rust en troost
Het heeft nog niet gesneeuwd, maar de frisse oostenwind jaagt me op om verder te wandelen. Ik kijk nog naar de bloemen naast me op de bank en denk dat dit een prachtige plek is om een dierbare herinnering te koesteren en zelf rust te vinden, of troost. Troost vanuit al het leven op deze plek onder de eik, waar het leven verder beweegt, steeds weer nieuwe vormen aanneemt en zijn eigen gang gaat. Ieder seizoen opnieuw, net als ik, jij en wij allemaal.
Dit jaar is bijna om, over een paar weken beginnen we een nieuw cyclus. Ik spreek met mezelf af om half maart in het prille voorjaar weer hier terug te keren, onder de eik. Ik ben benieuwd of ik de spelende eekhoorntjes van september hier weer aantref.
Winterwandelseizoen
Wil je zelf ook in dit winterseizoen aan de wandel, in alle rust en met ruimte voor jezelf? Vraag mijn Vierdelige Finse Wandelserie hier aan, en geniet van de wekelijkse wandelmomenten, alleen in de natuur.
