Afwezige vader – een onomkeerbare geschiedenis

Nooit zal ik hem nog zien of met hem kunnen praten. Ieder jaar op Vaderdag sta ik er weer even extra bij stil. Ik weet waar hij begraven is en wil naar die plek om mijn vader voor de laatste keer gedag te zeggen. Ik volg de roep van mijn hart. Met mijn man Patrick rijd ik naar Nieuwe Niekerk, een klein plaatsje tussen Heerhugowaard en Hoorn. Ik heb gehoord dat mijn vader daar begraven ligt bij een klooster.

Daar aangekomen voel ik spanning; zijn we op de goede plek? Patrick loopt voor me uit en opent het metalen hek dat snerpende  geluiden maakt. Het is er verder doodstil. Ik volg hem met bloemen, drie mooie edelstenen en een glazen engel in mijn handen.

Verwonderd sta ik stil
Eenmaal door het hek, zie ik een kauwtje vliegen. Hij vliegt naar een oude knoestige boom die langs het pad staat. De boom is in de loop van de tijd behoorlijk gesnoeid, magische afdrukken van immense takken die verdwenen zijn. Ik volg het kauwtje en zie in de holte van de boom drie kleine kopjes naar buiten turen. Verwonderd sta ik stil terwijl ik toekijk hoe de jongen gevoederd worden. Een prachtig gezicht, ik neem me voor om er zo een foto van te maken. Eerst nu mijn aandacht richten op mijn vader.

Voor het eerst zie ik zijn geboortedatum
Het grind knispert onder mijn voeten terwijl ik aarzelende stappen zet. Het blijkt een kleine begraafplaats te zijn. Het duurt dan ook niet lang voor we hem gevonden hebben. Een donkere steen, de tweede in de rij vanaf het klooster. Ik zie zijn naam, geschreven met een C in plaats van een K. Cees, voor het eerst zie ik zijn geboortedatum, en tegelijkertijd zijn sterfdatum 17 maart 2017. Op de steen staat: Groot is het gemis. Mooi zijn de herinneringen, mijn lieve man en onze dierbare vader en opa.

Ik sta helemaal stil. De omgeving lijkt te vervagen terwijl de herinneringen komen. Ik gedachten praat ik tegen hem: De rol als vader heb je nooit opgepakt. Mijn zoons, waar ik zo van houd, heb je nooit ontmoet. Ik had je zo graag in mijn leven gehad. Ik maak deel uit van jou en jij van mij. Of je nu wilt of niet. Groot is het gemis geweest in mijn leven en het heeft zoveel ingrijpende gevolgen gehad.

Liefde voor hem met een rouwrandje
Verdriet komt in een heftige vlaag omhoog. Stille tranen rollen over mijn wangen. De dood is onomkeerbaar. Ik leg de bloemen neer, samen met de drie edelstenen. De glazen engel zet ik op het richeltje onder zijn naam. De engel heeft een groot rood hart vast. Het symboliseert mijn liefde voor hem. Mijn liefde kon hij tijdens zijn leven niet begrijpen. Hij was te zeer verbonden met schuld en schaamte.

Rondom zijn graf zaai ik vergeet-me-nietjes. Deze bescheiden ogende bloemetjes zijn verbonden met ware en eeuwige liefde, onverwoestbare verbinding. Zijn leven op aarde is voorbij, de mijne gaat door. Rouw voel ik in mijn hele lijf. Het verleden valt niet te herschrijven.

Dag pap
Onze eenmalige ontmoeting in Harlingen staat me nog helder voor ogen. Ik keek naar zijn ogen en zag mijn ogen. Ik keek naar zijn handen en zag mijn handen. Nog steeds ben ik dankbaar voor deze ontmoeting. Later volgde teleurstelling omdat hij verder contact niet aandurfde. Hij nam weer geen verantwoordelijkheid voor mijn bestaan.

Mijn handen liefkozen de steen met zijn naam, rust in vrede. Langzaam draai ik me om en ga terug naar het grindpad. Ik kijk nog eenmaal om, zucht een keer diep en zeg: “dag pap.” Wat rest is een foto van hem en mij samen bij de haven van Harlingen.

Waar was mijn vader om mij te beschermen?
Mede door de ervaring van een afwezige vader ben ik gevormd. Ik heb mijn eigen pad gelopen. Met vallen en opstaan heb ik mijn leven vormgegeven. Van kindertehuis naar pleeggezinnen, er is wat met me afgesold. Ik had bescherming nodig; waar was mijn vader? Verschillende mannen namen tijdelijk de vaderrol op zich. Seksueel misbruik door pleegvaders leek heel normaal. Het was alsof het er nu eenmaal bij hoorde. Dit alles onder de dreiging dat je anders werd teruggestuurd naar het kindertehuis. Niemand mocht het weten, dus mondje dicht.

Er is ooit één pleegvader geweest die echt voor mij gezorgd heeft als een dochter. Inmiddels was ik 15 en van huis weggelopen omdat het te bedreigend was. Bij dit gezin kon ik veilig wonen. Toen ik 17 jaar was en mijn school had afgemaakt, ben ik op mezelf gaan wonen. Ik had een baan na het behalen van mijn diploma, dit betekende voor mij vrijheid – weg uit de afhankelijkheid en de eeuwige aanpassing. 

Uitgevlogen
Lopend over het grind ga ik richting de boom waar de jonge kauwen zitten. Mijn verbazing is groot wanneer ik in het bladerdek luid gekwetter hoor. De jongen hebben het nest verlaten. Een mooier symbool kan ik niet bedenken. Het ouderlijk nest is verlaten, de jongen vliegen op eigen kracht de wijde wereld in. 

De pijn van het groeien was de moeite waard
Mijn moeder is in 2005 overleden, mijn vader in 2017. Aan deze geschiedenis kan geen nieuwe bladzijde worden toegevoegd. Ik heb mijzelf bestaansrecht gegeven, mijn onvervulde verlangen valt niet te helen. Het is wel verzacht in de tijd. Ik ben een rijk mens geworden door al mijn ervaringen. De pijn van het groeien was de moeite waard. Ik heb mijn waarden hervonden en vanuit deze ervaringen mag ik anderen helpen om ook hun waarden te hervinden.

Wat kan ik voor je doen?
In mijn praktijk begeleid ik o.a. diverse mensen die geadopteerd zijn of om een of andere reden niet konden opgroeien bij hun biologische ouders. De vraag – wie ben ik en waar kom ik vandaan – is iets wat vroeg of laat opspeelt, het gemis van een stuk identiteit. Vergeten doe je de traumatische ervaringen nooit, maar door eraan te werken kun je het een plekje geven. Ik help je graag om je eigen waarde weer te vinden en vrede te sluiten met het verleden. Ik nodig je uit om contact met me op te nemen. Je bent welkom om te kijken wat voor jou de beste weg is om jouw waarden te hervinden.