“Pffft… Ik vind het zo spannend. Mijn vriendinnen zeggen dat ik het moet doen, zo’n borstweefselbehandeling. Dat het helpt om emoties los te laten. Maar het idee dat jij mijn borsten aanraakt, vind ik echt gek en eng. Zij hoeven het niet te doen, want zij hebben geen pijn. Dus ze hebben makkelijk praten.”
Een gespannen, drukkend gevoel in haar borst en borstbeen
Ze kijkt me aan met grote, afwachtende ogen en zucht diep. Begin dertig is ze, een bruisende fulltime baan, prettig huis, fijne relatie, sportieve en gezonde leefstijl. “Ik snap het niet,” zegt ze, “alles is goed, maar het voelt gewoon niet goed.” Ze heeft al maanden last van een gespannen, drukkend gevoel in haar borst en borstbeen. Soms stekend, soms beklemmend met paniekaanvallen en angst tot gevolg en het gevoel altijd ‘aan’ te moeten staan.
Ik doe niks wat zij niet wil
“Ik wil er echt vanaf, maar ik durf het nog niet, zo’n borstweefselbehandeling” zegt ze met bibberende stem. Ze trekt haar knieën op, slaat haar armen erom heen en legt haar kin op haar handen. Als een ineengedoken bolletje zit ze op de massagetafel. Snel laat ik haar weten dat ik niks doe wat zij niet wil. “Jij bepaalt, maar wat wil je wél? Een ontspannende massage, een NEI sessie zoals de vorige keer of wil je ergens over praten?”
Mijn borstenverhaal
Haar antwoord verrast me: “Vertel me jóuw borstenverhaal. Hoe jij last had van jouw stekende pijn en wat je daaraan hebt gedaan om ervan af te komen.” Even kijk ik haar verbouwereerd aan. Ik aarzel een moment, zucht op mijn beurt ook eens diep, en steek van wal.
Alsof mijn hele borst in brand stond
Het begon met een beklemmend gevoel, alsof ik constant een te strakke beha droeg, zelfs zonder er een aan te hebben. Eerst viel het niet op, tot de pijnlijke steken kwamen. Ik weet nog precies waar en wanneer: midden in Florence, tijdens de zomervakantie. Ik dook een café in, rende naar het toilet en bekeek mijn linkerborst in de spiegel. Niks te zien, maar met een gevoel alsof mijn hele borst in brand stond.
Hoort bij het pakketje vrouw zijn
Het zal de stress wel zijn, dacht ik. Maar stress, in de vakantie? Of was het teveel koffie, suiker, alcohol of toch gewoon de leeftijd? Ik belde naar de huisartsassistente en zij stelde me gerust: “Heel normaal hoor, hoort bij het pakketje vrouw zijn.” Haar advies: even geen beha dragen, ontspannen en genieten van de vakantie. En inderdaad, de pijn zakte, maar bij thuiskomst maakte ik toch een afspraak. Tien minuten later stond ik weer buiten. “Er is niks aan de hand” zei de huisarts. “Leer ermee omgaan.” Dus dat probeerde ik.
Mijn wake-up call
Tot ik op een dag in de auto zat en voelde hoe mijn borstbeen letterlijk vast leek te zitten. Ik kon amper ademhalen. Alsof mijn lichaam zei: “Nu is het genoeg. Luister.” Dat was mijn wake-up call. Niet eentje met toeters en bellen, maar met een zwaar drukkend gevoel in het midden van mijn lijf.
Emotionele snelweg
Ik begon op te merken hoe mijn borstgebied eigenlijk een soort emotionele snelweg is. Alles wat ik voel, gaat daar over- en doorheen. Ze hebben ook best veel meegemaakt die twee borsten: liefde, stress, verdriet, hormoonschommelingen, de eeuwige strijd met de zwaartekracht en (beugel)beha’s. Wanneer ik gespannen ben, zit het daar. Wanneer ik ontroerd ben, voel ik het daar.
Ik raak met mijn rechterhand de verschillende plekken op mijn borstgebied aan.
En wanneer ik ongesteld moet worden… dan ontstaat er een lange file.
We lachen er samen om, ze herkent het gevoel.
Ze zijn mijn ingebouwde sensor
Soms denk ik dat mijn borsten beter weten hoe ik me voel dan ikzelf. Ze reageren sneller dan mijn hoofd. Als mijn hoofd nog denkt: ‘Nee hoor, ik ben niet zenuwachtig’, dan staan zij al in standje ‘hartkloppingen en ademnood’. Ze zijn mijn ingebouwde sensor.
Ik probeer ze met mildheid te bekijken. Niet als onderdelen die aan een schoonheidsideaal moeten voldoen, maar als trouwe teamleden die al jaren met me samenwerken. Mijn borstgebied gaat over ruimte maken. Letterlijk. Voor adem, gevoel, zachtheid. Soms betekent dat: even niks willen of moeten oplossen, maar vooral gewoon voelen wat er zit en dat aandacht geven.
Ademen met aandacht
Dat is wat we de rest van de tijd samen doen. Ademen. Met aandacht. Steeds weer in en uit. Ruimte maken en rust creëren. Opgelucht stapt ze een poosje later van de massagetafel af. Haar borstgebied voelt meer ontspannen en lichter. Resoluut pakt ze haar mobiel uit haar jaszak en opent haar agenda voor het maken van een nieuwe afspraak.
Herken je dit?
Herken je jezelf hierin? Voel je weleens druk of spanning op je borst terwijl er ‘niets aan de hand’ lijkt? Dat kan te maken hebben met vastgezette emoties of stress in het borstgebied. Een borstweefselbehandeling helpt om weer stroming en ontspanning te brengen. De behandeling is zacht, met respect en zonder haast. Gun jezelf de ruimte om te vertragen, te voelen, te ademen en te verzachten.
Wat is jouw borstenverhaal? Wil je het onder dit blog delen? En als je dat spannend vindt, mag je me natuurlijk mailen.
