Mag ik gewoon mij zijn?

We zijn bij de huisarts, mijn lief heeft wat klachten waaronder pijn op de borst. Na wat onderzoeken luidt de conclusie: stress. Niet gek want hij kent op werkgebied pittige tijden. “Pas op de plaats, ga het gesprek met je werkgever aan en neem de tijd. Dit kan weken tot maanden duren.” Twee weken geleden zat ik hier voor mijzelf, ook vanwege pijn op de borst, maar de huisarts zei dat het niks ernstigs was, hoogstwaarschijnlijk stress. “Misschien is het fijn om met iemand te praten.” Praten, alweer? Ik heb net een lang traject van bedrijfsmaatschappelijk werk afgerond met als eindconclusie: “het verlies van je werk en een deel van je gezondheid heeft tijd nodig om verwerkt te worden, zie het als rouw.” Maar goed, praten kan altijd, wellicht heeft deze mevrouw een andere insteek.

Zo doe ik een paar dagen later mijn verhaal bij de praktijkondersteuner. Ze luistert, stelt af en toe een verdiepende vraag, maakt wat aantekeningen en vraagt wat ik wil van haar. Ze heeft wel wat ideeën, maar vermoedt dat ik dat al met mijn re-integratiecoach heb uitgezocht. Dat klopt. Lang verhaal kort: ze weet het niet en verwijst me terug naar bedrijfsmaatschappelijk werk. Ze gaat me nog wel een opdracht mailen, omdat ze wat boosheid bij mij bespeurt. Ik besluit om een stuk te gaan wandelen, zodat ik dit rare gesprek kan laten bezinken.

Dát maakt me razend
Als ik de deur achter me dichttrek, voel ik dat er een koude wind staat. Even twijfel ik, maar ik heb behoefte om mijn hoofd stil te krijgen. Bij elke stap die ik zet voel ik de razernij in mij groeien. Een pijnscheut in mijn linkerknie, au! Ook dat nog! Zal ik teruggaan? Nee, schouders eronder en gaan, daar ben ik tenslotte goed in. Mijn knie houdt zich van schrik gedeisd. Ik stap stevig door, de frisse wind maakt dan mijn wangen gloeiend aanvoelen. Slechts één vraag spookt door mijn hoofd: waarom krijg ik als vrouw het advies om met iemand te gaan praten terwijl mijn man, met nagenoeg dezelfde klachten, het advies krijgt om rustig aan te doen en de tijd te nemen? Dát maakt me razend realiseer ik me. Boze gedachten volgen elkaar op. Ik voel een grote bol van misselijkheid die groter en groter wordt. Met elke stap voel ik me ellendiger en de tranen branden achter mijn ogen.

Opgekropte boosheid en frustratie
Dan fluistert een stemmetje diep van binnen: wat zou liefde doen? Ik besluit de vraag, die ook wel weerstand oproept, serieus te nemen. Uiteraard is dit geen kwade opzet van de huisarts, ik maak er zelf een gender-issue van, waarschijnlijk is hij het advies dat hij mij gaf al lang vergeten. Maar intussen voelt het alsof mijn klachten niet ‘erg’ genoeg zijn. Nogmaals klinkt de vraag: wat zou liefde doen? Inmiddels biggelen de tranen over mijn wangen. Die bol met misselijkheid is niets anders dan opgekropt verdriet, opgekropte boosheid en frustratie vanuit een gevoel van onrechtvaardigheid. Ik wil huilen, ik wil schreeuwen, ik wil alles doen om die bol vol jarenlange opgekropte emoties de erkenning te geven die het verdient. 

Wat zou liefde doen?
Wat als ik net zo van mezelf kan houden als ik van mijn dierbaren houd? Ben ik dan goed zoals ik ben? Hoef ik dan niet meer mijn plek te ‘verdienen’, mag ik dan gewoon mij zijn? Alles in mij schreeuwt JA! Ik voel het nu ook in mijn lijf en daarmee is het niet meer alleen een rationeel besluit. Ik doe er toe, er is een belangrijke rol voor mij weggelegd in dit leven. Het is de hoogste tijd hier invulling aan te gaan geven, uit liefde voor mijzelf!