Het is me al vaker overkomen; ik neem een beslissing over iets en dan begint het proces. Er gebeurt van alles in mijn hoofd, waardoor het erop uitdraait dat de beslissing niet ten uitvoer wordt gebracht. Want waarom zou ik het mezelf moeilijk maken, dat is toch nergens voor nodig? Maar wat nou als ik het wél doe? Voel ik me dan beter of slechter?
Laat ik wat duidelijker zijn
Soms moet je in je leven beslissingen nemen over grote en kleine dingen. De ene keer gaat dat zonder slag of stoot, de andere keer kost het heel wat hoofdbrekens. Uit ervaring weet ik dat het meestal het laatste is. Maar hoe komt dat dan? Als kind werd mij vaak duidelijk gemaakt dat ik nergens goed in was. Het kon altijd beter. Beslissingen werden afgekeurd en ik werd min of meer gedwongen om opnieuw een keuze te maken, die dan ook weer niet in goede aarde viel. Zo bleef ik vaak in een kringetje ronddraaien. Het leidde ertoe dat ik erg onzeker werd en beslissingen nemen zoveel mogelijk uit de weg ging. En die onzekerheid speelt ook nu nog vaak een rol.
Heb ik dromen?
Zo gaat dat ook vaak met mijn dromen. Dromen, heb ik die dan? Jawel, die zijn er zeker, hoewel ik vaak denk van niet. Maar dat komt naar mijn idee omdat ik ze niet hardop uitspreek. En als ik dat wel doe, verschijnen de beren. Soms is het er maar één en dat is al erg genoeg. Soms zijn het er meerdere. Dan denk ik: laat maar. Mijn onzekere ik zegt dan: ‘doe maar niet, veel te veel gedoe.’ Het is weer die vastgeroeste onzekerheid. Die is behoorlijk hardnekkig en ik zou er graag vanaf willen. Soms lukt het ook wel. En dan ben ik natuurlijk hartstikke blij. Heb ik het toch maar mooi gedaan. Dan geef ik mezelf een schouderklopje.
Is er wel een slaapplaats?
Eén van mijn dromen is om een aantal dagen achter elkaar te gaan wandelen en niet elke dag terug te gaan naar huis. Dat betekent dat ik onderweg ergens blijf slapen. Grote rugzak op met spullen voor een aantal dagen. Voor de lange afstandswandeling die ik aan het lopen ben, zou het ideaal zijn. Lekker een flink stuk vooruitgang maken op de route van ongeveer 275 km. En inderdaad, daar zijn de beren al. Is er wel een slaapplaats bij Vrienden op de Fiets of in een B&B? Haal ik die afstand iedere dag wel of zijn de etappes soms te lang? En hoe doe ik dat met eten? Eigenlijk zijn dit beren die met een simpel telefoontje op te lossen zijn. Maar dat is het hem nou net. Dat durf ik niet goed. En zeker als ik een adres moet afbellen omdat de route te lang blijkt te zijn.
Op hetzelfde adres
“Maar hoe doe je dat dan als je in de bergen bent?” vraagt iemand mij. “Dan loop je toch ook meerdere dagen achter elkaar.” Jawel, maar ik kan kiezen uit een langere of kortere route en als het bij de lange niet gaat, kan ik op een bepaald punt blijven wachten totdat de rest weer terugkomt. Bovendien zijn de slaapplaats en maaltijden gewoon op hetzelfde adres. Dus geen zorgen, geen beren.
Ik maak het mezelf veel te moeilijk
Nu ik dit zo opschrijf, denk ik: wat maak ik het mezelf moeilijk. Natuurlijk kunnen die beren verjaagd worden. De een zal makkelijker zijn dan de ander, maar het zijn geen onoverkomelijke problemen. Overal is wel een oplossing voor. Soms kan ik behoorlijk jaloers zijn op mensen die van alles, schijnbaar moeiteloos, ondernemen. Zien zij geen beren op de weg of ruimen ze ze stuk voor stuk op? Erover praten helpt niet, dat heb ik vaak gedaan. Het is eigenlijk een kwestie van het ZELF vertrouwen en dat is nou net het lastige in dit verhaal.
Toch wil ik er wat mee, want dit is niet fijn. Ik ben bijna nog meer tijd kwijt met die beren dan met het oplossen van die kleine vraagstukken. Suggesties?
