Zoveel verhalen die door de foto’s tot leven komen

“We moeten eigenlijk nog even een speech geven”, zeg ik tegen mijn zusje wanneer de genodigden binnen zijn. “Nou, dat mag jij doen” is haar reactie. Natuurlijk, ik ben de oudste. Dat heeft een functie volgens geschreven en ongeschreven wetten. Met een paar tikjes tegen mijn koffiekopje krijg ik de feestgangers stil. Ik kijk de zaal rond. De verschillende generaties van onze familie zijn gekomen. Mijn moeder zit er een beetje stilletjes bij, alsof het niet om haar gaat. Ik begin mijn korte, niet vooraf bedachte, speech voor de opening van haar feestje. Ze heeft vandaag de leeftijd van 85 jaar bereikt. Dat mag gevierd worden.

Het feest begint
Even daarvoor hebben we het zaaltje voor het feest versierd. Alles ziet er gezellig uit. Herfststukjes op tafel, de taartjes op een schaal. De stoel voor de jarige staat klaar. Het feest kan beginnen. Mijn zus en ik lopen naar de huiskamer van mijn moeder. Ze kijkt verrast op. Ze zit samen met zes andere bewoners en twee verzorgers aan tafel. “We hebben al gezongen voor haar hoor”, zegt een van hen. Er staan een kaart en twee cadeautjes voor haar op tafel. Mijn moeder heeft een nieuwe trui aan en haar haren zijn mooi gekamd. Ze weet niet meer dat er voor haar gezongen is. Het ‘lang-zal-ze-leven’ wordt opnieuw ingezet. Wij zingen mee, mijn moeder ook.

Alle generaties bij elkaar
Het is niet vanzelfsprekend op deze leeftijd dat iedereen is gekomen. Maar ze zijn er: haar twee zussen en haar twee schoonzussen. De nichtjes en een neef hebben geregeld dat dit lukte. Waar een zus gewoon op de fiets komt, wonen de anderen ook in een verzorgingshuis. Ook haar kleinkinderen zijn er. En een vriendin. Alle mensen die zo dicht bij haar staan.

Het cadeau
“We hebben een cadeau voor jou waar iedereen op een bepaalde manier aan heeft bijgedragen”, vertel ik tegen mijn moeder. Mijn zus schuift haar het cadeau toe. “Maak maar open”, zegt ze. Mijn moeder trekt aan het papier. 
“Er zit in ieder geval geen nieuwe auto in”, grapt ze. Mijn tante reageert ad rem: “je wilt ook gelijk zoveel hebben.” 

Zwart-witte foto’s met een wit kartelrandje
Er komt een boek tevoorschijn. Een dik album met foto’s van een heel leven. Foto’s van een paar generaties. Ze lagen altijd in een doos, die zwart-witte foto’s met een wit kartelrandje. Zo’n kartonnen doos, waar ook de geboortekaartjes en overlijdensadvertenties in werden bewaard. Toen mijn moeder nog thuis woonde, nam ze vaak de doos op schoot en keek dan de foto’s door. Vervolgens ging de doos weer in de kast. Of ze kwam met een foto bij mij. “Kiek”, zei ze dan, “daar waren we bezig met de melkbussen uitwassen.” Foto’s die voor haar zoveel betekenis hadden. Deze foto’s zijn nu ingeplakt in een album. Haar levensalbum.

Verhalen die tot leven komen
En nu gaat het album van hand tot hand. De tantes bladeren het album door. Zoveel memorabilia komen voorbij. De nichtjes halen herinneringen op. Ook zij staan in het album. Als baby, een schoolfoto of op hun trouwdag. “Oh ik weet nog dat we bij opa en oma kwamen en dat we altijd…” En: “wat lijken ze oud op de foto, wij zijn nu inmiddels van dezelfde leeftijd. Bijna niet voor te stellen”, verzuchten ze. 

Bij onbekende gezichten komt de vraag: “En wie zijn dat dan?” Meestal kan ik een antwoord geven. Ik heb de foto’s al zo vaak gezien. Ik ken stukjes van de verhalen, soms van een paar generaties terug. Generaties geboren op dezelfde plek waar ik ben opgegroeid en nog steeds woon. Ik ben dol op die verhalen. Verhalen, die jammer genoeg langzaam vervagen met de tijd. 

Een magische aantrekkingskracht
Het fotoboek heeft een magische aantrekkingskracht op het kleine gezelschap. Zoveel verhalen die door de foto’s tot leven komen. Ook niet vertelde verhalen, waarvan alleen de foto een stille herinnering is. Je probeert je er een voorstelling van te maken hoe dat geweest moet zijn. Ik zou zo graag willen vragen hoe zij hebben geleefd en waar ze blij van werden. Of een kijkje terug in de tijd kunnen nemen. Maar de verhalen worden niet meer verteld, ze doven uit. Gewoon omdat de tijd ze heeft ingehaald. 

Verbondenheid van generaties
Met mijn dochters wandel ik in de middag over het kerkhof. Daar ligt hun opa ligt begraven. Een opa die zij nooit hebben gekend: mijn vader. Daarna planten we wat heideplantjes bij mijn opa en oma. Die ik wel heb gekend, maar zij zijn ook al op jonge leeftijd overleden. Tenslotte weet ik nog een oude herdenkingsteen te vinden, waar mijn overgrootouders zijn begraven. Allemaal geboren op de plek waar wij nu met ons gezin wonen. De namen op de stenen komen overeen met de foto’s in het fotoboek. Ze hebben ineens betekenis gekregen.

Bij het koffiedrinken, even later, zegt mijn jongste dochter: “wat een gek idee is het dat ik hier altijd heb gewoond, maar zij ook!” Een besef van verbondenheid van de generaties voor haar, dat vandaag is aangeraakt.

Even later hoor ik dat de zitmaaier wordt gestart. Ze gaat een stukje maaien. Het weer is ook te mooi op deze septemberdag om lang in het verleden te blijven hangen. 

Ik ben Anita Udink, financieel coach & NLP master practitioner voor ondernemers die bewust kiezen voor zakelijke én persoonlijke groei. Ik help jou van een happy geldmindset tot een stevig financieel fundament. Plan een vrijblijvend kennismakingsgesprek met mij via www.zij-en-cijfers.nl.