Wat komt er vrij als ik heb losgelaten?

Dag vier van de Schrijfweek in Granada brengen we opnieuw door op Playa Granada in Mortil, aan de Costa Tropical. Het is uitzicht is werkelijk adembenemend. Je waant je op de Caraïben. Playa Granada had een paar dagen eerder al mijn hart gestolen. Toen waren we hier op de verjaardag van mijn vorig jaar overleden partner Roberto. En dat vierden we zoals Roberto dat heel graag deed.

Dit heeft zo moeten zijn
We kwamen aan bij Mortil en werden in eerste instantie verkeerd gestuurd door de navigatie. Die wilde ons het fietspad opsturen. We pakten de weg die parallel aan het fietspad loopt. De navigatie gaf gespannen aan dat we verkeerd reden, we besteedden er geen aandacht aan en reden lekker door. De weg was best nog lang en ik wilde de auto uit omdat ik nodig moest plassen. “Zullen we anders hier parkeren en een stukje over de boulevard wandelen?” vroeg ik Monique. “Goed plan, laten we dat doen.” We parkeerden de auto en liepen via een zij-ingang naar de boulevard. Ineens riep Monique: “Nou ja, zie je dat? We zijn gestuurd door boven.” Ze gierde het uit. Ik keek wat wazig om me heen. “Wat zou ze bedoelen?” En ineens zag ik het ook. We hadden geparkeerd voor de deur van de Aruba en Bonaire appartementen. Roberto’s roots liggen op de Nederlandse Antillen. We riepen allebei: “dit heeft zo moeten zijn.” 

Volop aandacht voor de chica’s
We liepen verder en zagen tijdens de wandeling op de boulevard een restaurant aan de rechterzijde. “Zullen we hier even een pitstop maken?” vroeg ik Monique. “Laten we hier gelijk lekker lunchen.” Dat leek mij een briljant plan en ik schoot al naar binnen naar het toilet. We gingen aan een tafeltje zitten in de schaduw en een charmante jonge ober kwam ons met een brede glimlach vragen wat we wilden nuttigen. We bestelden – met Roberto in gedachten – een kan heerlijke frisse Sangría en wat tapas, die hij ook zeker weten zou goedkeuren. Het smaakte allemaal verrukkelijk, de speciaal voor ons gemaakte Sangría was hemels. We waren een welkome afwisseling voor de bediening, zo merkten we, want er was volop aandacht voor de ‘chica’s’ die het terras opluisterden met geschater en gekwek. We waren lekker op dreef. We proostten op Roberto en op het leven.

De Caraïben in Zuid-Spanje
Zo begon onze eerste kennismaking met Playa Granada in Mortil. Toen we een beetje rozig van de Sangría verder liepen en even later de bedjes bij de beachclub bereikten – waar tot onze grote hilariteit een parkeerplaats naast lag – werden we ingepakt door het adembenemende uitzicht. We zaten echt op de Caraïben, wat een heerlijke plek. Ik was verkocht. 

Wat komt er vrij, als ik heb losgelaten
Terug naar het nu, ons tweede bezoek aan Playa Granada, begin ik aan de Schrijfweek opdracht. ‘Wat komt er vrij, als ik heb losgelaten?’ zo luidt de vraag van mijn schrijfcoach Marije. Het is vooral lichtheid. Zowel in gewicht als in zicht. Ik ben letterlijk verlicht. Wat daaraan vooraf is gegaan was zwaar, intens met veel ontlading in heftige emoties. Datgene dat het zwaarst woog, was een heftige emotie die me vasthield, letterlijk en figuurlijk. Met de coaching bij Mirjam Diepenbrock aan het begin van mijn vakantie in Spanje, kwam dit los (zoals je kun lezen in het blog Ze brengt mij dieper tot de kern van mijn rouw). Het erkennen, accepteren, vergeven en vervolgens loslaten was een pittig proces. De reflectievragen tijdens de schrijfweek zorgden voor nog meer verdieping en inkijk in mijn innerlijk waardoor ik het als het ware ben gaan verteren. Het vergeven maakte alles los en het meest licht. Het zette dat wat overblijft direct in een heel ander perspectief. 

Letterlijk meer lucht
Vannacht was de eerste nacht dat ik volledig heb kunnen doorslapen. Dat geeft letterlijk meer lucht. Lucht heb je nodig om te kunnen leven natuurlijk en mijn leven komt nu weer langzaam op gang na zijn overlijden. Ik kan weer genieten van dat wat het leven me te bieden heeft. Van de zon en de zee. Vooral de zee.

De zee
Het water dat mijn tenen streelt en me uitnodigt om verder te lopen, zodat ik wat verkoeling krijg. De zilte smaak die ik op mijn lippen proef. Het blauwe heldere water dat mijn lichaam omsluit, me laat deinen op de golven, waarin ik me volledig kan overgeven en ik al mijn zintuigen mee laat werken aan de beleving. Dat ik me ineens bewust bent van de zwaartekracht als ik weer het water uit de kant op klim. 

Ik zie de kleuren weer
De zon die me weer verwarmt na de verkoelende duik. Die mijn huid laat verkleuren in warme tinten (wel goed smeren met factor 50, natuurlijk). Die de stenen op Playa Granada in Mortil laat schitteren in al hun kleurenfacetten. Blauw, wit, rood, bruin, zilver, goud, grijs, geel. Alle kleuren mogen er zijn. Er is er altijd één die mijn aandacht trekt. Voor mij nu het zilver van de golven. De meeuw die zweeft op de luchtstromen, dan weer duikt en weer opstijgt zonder ook maar iets te hoeven doen. De wind voert hem mee. Gewoon heerlijk zweven, gelukkig, alleen, genietend.

Ruimte
Al die dingen zie, voel, hoor, proef en ervaar ik. Alleen al omdat er voldoende ruimte is gekomen. Mijn systeem is de processen aan het verwerken en verteren die in gang zijn gezet, zo ontstaat de broodnodige ruimte waar ik zo behoefte aan heb. Ik ontvang de ruimte, het voelt licht, en ik voel een diepe dankbaarheid.

Dankbaar
Ik ben dankbaar
Voor de lucht, de zee, de zon en het strand
Voor alles dat mij in dankbaarheid is en wordt geschonken
Ik ben dankbaar
Voor alle liefde die ik mag ontvangen
Voor alles, voor iedereen die mij goed gezind is en mij in mijn leven verrijkt en dat wat nog op mijn pad mag komen
Voor de lucht, de zee, de zon en het strand
Ik ben dankbaar

Dank jullie wel!
Steeds meer ontwaak ik en kan ik meer genieten van het leven na een lange rouwperiode na het verlies van mijn levenspartner Roberto. Het gedicht is voor iedereen die me gesteund heeft: mijn hartsvriendinnen, mijn zielsgenoten, mijn familie en vrienden, mijn cadeaukind, de vriendengroep, collega’s en diegenen die ik niet heb genoemd en er ook waren. Ik ben dankbaar voor jullie steun en dat jullie altijd voor mij klaar hebben gestaan en dat nog steeds doen. Dank jullie wel!