Het besluit om gehoor te geven aan mijn verlangen om alleen te vertrekken als een pelgrim ontstond al langer geleden. Hoe dichterbij mijn vertrek kwam, hoe meer het voelde als een wens om mezelf weer te horen. De laatste tijd kwamen er zo veel informatie, aanbiedingen, adviezen en keuzemogelijkheden op me af, dat door de ruis het horen van mijn eigen stem steeds moeilijker werd. Ik had ook behoefte om even alleen op pad te gaan, kleinschalig te kamperen en in beweging mijn stilte te vinden. In dit blog geef ik een impressie van wat de Walk of Wisdom mij heeft gegeven. Wie weet kan ik jou ook inspireren om te vertrekken.
Blanco vertrekken, zonder verwachtingen
De wijsheid begon thuis door het uitstellen van de tocht door pijn in mijn voet – nogal essentieel onderdeel als je met een grote rugzak ruim 140km gaat lopen. Vijf jaar geleden was ik hoogstwaarschijnlijk gewoon eigenwijs gestart en met de staart tussen de benen naar huis gestrompeld na enkele dagen, barstend van frustratie. Nu gaf ik mezelf extra tijd om te herstellen en zocht hulp bij het herstel. Drie dagen voor het vertrek realiseerde ik me hoeveel verwachtingen ik had gesteld voor mezelf: om tijdens de tocht te doen of juist te laten. In de aanloop was deze lijst stiekem gegroeid en dit besef deed mij besluiten alle verwachtingen thuis te laten. Blanco vertrekken en iedere dag, landschap, ontmoeting, verveling, pijn of leeg moment laten zijn en alles langs de route zonder script te laten plaatsvinden.
Tevreden zijn met wat er was, of niet was
Iedere dag gunde ik het mezelf om alles in mijn tempo te doen. Geven onderweg wat ik wilde geven – een glimlach, advies, luisterend oor of aandacht. Mezelf gunnen waar ik behoefte aan of zin in had, ook als dat betekende doorlopen en afscheid nemen. Meer dan eens waren er momenten van leegte – tegelijk goed zoals het was. Ik leerde gaandeweg geen weerstand te bieden aan de omstandigheden, simpelweg écht aanwezig zijn met dat wat er was, of niet was, zonder het gevoel dat er iets ontbrak.
Natuurlijk had ik soms behoefte aan gezelschap of een gesprek met het thuisfront en ook daar gaf ik dan aan toe. Soms liepen mijn gedachten mij vooruit en maakte mijn ego zich zorgen over de lange avond alleen. Maar eenmaal daar was het oké, goed zoals het was. Ik kon heel tevreden en dankbaar zijn in de alledaagse momenten waarin ik niets omhanden had.
Vrijheid, dankbaarheid en compassie onderweg
Ik heb de vrijheid ervaren in het buiten zijn en onderweg zijn: inpakken van mijn tent, alles op mijn rug hijsen en in het ritme van het lopen komen. Ik hoefde mezelf niet te verantwoorden, verklaren, buigen naar de wens of weerstand van het gezelschap. Ik had dagelijks onverwachte gesprekken met vreemden en ik stelde vragen, deelde een pauze of een paar kilometer en durfde hulp te vragen onderweg. Ik heb enorm veel interesse, vriendelijkheid, gastvrijheid en behulpzaamheid ervaren op mijn route. Soms op vlugge momenten, in een soms klein en eenvoudig gebaar of aanmoediging.
Leider en een leerling
Verbaasd was ik toen ik van een medepelgrim hoorde hoe waardevol mijn richtingsgevoel en het vermogen om te navigeren is. Met het boek ‘Durven zijn’ in mijn hand, tijdens mijn verblijf in het klooster, hoorde ik de stem van deze medepelgrim: “…dat heb je niet meer nodig, je bent er al.” Huh? Hoezo ben ik er al; waar dan? Gedurende het gesprek realiseerde ik me dat ik in de natuur en onderweg heel vermogend, sterk ben en een leider ben zonder enige twijfel, maar op het terrein van het ondernemen een leerling ben; voorzichtig, onzeker en soms gevoelsmatig de richting kwijt in de wereld van business. Ik maak fouten en probeer daarvan te leren, weer opstaan en verder gaan. Mijn doorzettingsvermogen compenseert dat voor een deel, maar man, wat zou dat me veel waard zijn om dat gevoel van buiten zijn en onderweg mijn weg vinden te kunnen meenemen in het ondernemen.
De kunst van lummelen
In de negen dagen dat ik onderweg was, heb ik dagelijks de kunst van lummelen beoefend. Gewoon zijn, niets doen, niets zeggen, zonder weerstand in het moment zijn. Soms was dat prettig, soms kwam weer de neiging om iets nuttigs, praktisch of leuks doen. Maar ik genoot van het uitzicht op het water en in de moestuin van het klooster, alle geluiden van de natuur om me heen, het drukke dierenleven, de geuren en de regen. Of ik observeerde mijn medekampeerders onder hun voortenten en luifels, met de mini-bbq’s, kruiswoordpuzzels en hun afwasrituelen. Alles was goed op deze momenten, er ontbrak mij niets.
Het nest thuis
Met een uitstekende basisconditie was ik fysiek sterk genoeg en iedere ochtend voldoende hersteld. Op de voorlaatste dag voelde ik me stoer, sterk en dapper: ik wilde ook de afstand van de volgende dag op diezelfde dag lopen om eerder thuis te zijn. Ik miste mijn lief en na 8 dagen alleen mocht het verlangen naar ons nest er ook zijn. Maar op het laatste moment van die middag, met onweer en zware regen op komst, wist ik dat mijn plan ver van slim was, zelfs onverantwoord om te proberen 36km op één dag te lopen in de hete zon en met noodweer. De volgende dag was ik dankbaar voor deze beslissing: het was een ware beproeving geworden als ik direct naar Nijmegen was gelopen… er waren uitdagingen genoeg op het pad. De wijsheid was gegroeid, het nest thuis moest nog een dag wachten.
Wat heb ik geleerd van mijn tocht?
Als je aan een pelgrimage begint, is het normaal om verwachtingen te hebben om anders thuis te komen. Heb ik iets nieuws geleerd van mijn tocht? Vast wel. Het is echter niet zo dat ik ineens alles helder zag, tot volledig andere/nieuwe inzichten kwam of vanaf thuiskomst alles 180˚ anders doe.
- Ik heb tijdens de kilometers in zon en regen gemijmerd over mijn levenspaden, de mensen die voor mij veel hebben betekend.
- Ik heb ervaren hoe sterk de natuur mij roept en dat ik daar steeds meer gehoor aan wil geven.
- Ik ben dankbaar voor mijn voeten zonder blaren, voor de gastvrijheid, mijn eigen voorbereidingen en de vrije tijd die ik had genomen om onderweg te kunnen zijn.
Alles was genoeg
Ik had het sterke gevoel om niet op deze aardbol te zijn als gast met een oneindige wensenlijst, maar bevoorrecht als onderdeel van het universum. Met mijn wortels in de aarde, mijn ziel in de lucht en in de wolken, mijn hart in de bomen en het groen. Lopend in het ritme van mijn eigen voeten, vrij, geïnspireerd en met liefdevolle aandacht voor alles dat leeft. Alles was zoals het mocht zijn, alles was genoeg, ik was genoeg.
Je hoeft niet dagenlang op pad om dichterbij te zijn
Één dag buiten maakt al en groot verschil: de ééndaagse buitenretraite voor ondernemers is zo’n dag. Wil je één dag je kantoor en scherm ruilen voor boslucht en zachte paden, stilte en inspiratie, verrassende inzichten en nieuwe energie vanuit de natuur? Is het tijd om jezelf buiten te verwennen met boslucht in je neus, warrig windhaar, zand in je schoenen en rozige wangen? Boost je eigen veerkracht en ruik aan de energie van herfst – en wat deze je business kan brengen. Hier lees je de hoe & wat & wanneer en meld je je natuurlijk ook aan voor vrijdag 17 september.
Zie ik ook jou bij de buitenretraite in de Kampina? Psst: Het aantal buitentickets is beperkt, dus bestel op tijd.
