Mijn blog van vorige week – Ik ben een docent Wappiezorg – heeft heel wat reacties teweeg gebracht. Het bleek een actueel onderwerp dat leeft, en niet alleen in het werkveld paardencoaching. Wat vooral indruk op mij maakte, is dat zowel hoogleraar Laura Bats als de voorzitter van de Vereniging Paarden Coaching Nederland zich beide pertinent uitspreken tegen een specifieke methode waarmee door meerdere paardencoaches wordt gewerkt.
In het artikel van Hoefslag zegt Rosa van Veen, voorzitter van de Vereniging Paarden Coaching Nederland, expliciet afstand te nemen van deze methode. “Wij willen als Vereniging Paarden Coaching Nederland niet geassocieerd worden met dergelijke behandelingen en blijven daar ook ver weg van.”
Hoogleraar Laura Bats reageert hierop met haar hoop dat professionals die zich serieus bezighouden met hechtingsproblematiek een voorbeeld nemen aan de Vereniging Paarden Coaching en zich distantiëren van deze methode en van elke ‘wonder’-methode die gestoeld is op vergezochte, onlogische, niet te falsifiëren theorieën waarbij er vanuit gegaan wordt dat bij iedere zorgvrager dezelfde hoofdoorzaak van problematiek speelt (welke de betreffende behandelaar uiteraard met diens magische methode kan oplossen).
De rol van paardencoaching
Allereerst ben ik heel blij dat Laura Bats verwijst naar de rol van paardencoaching en het belang van samenwerking met therapeuten in de regulieren zorg. Dit is heel fijn voor ons vakgebied, want we hebben hoogleraren als haar nodig om ons werkveld op de kaart te zetten. Daarnaast is het fijn dat we een Vereniging Paarden Coaching Nederland hebben. Dat zegt iets over de professionalisering van ons vak. Ik kan uit ervaring spreken dat ons vakgebied daar 15 jaar geleden nog niet klaar voor was. Dus gelukkig komen we iedere keer een stapje verder in de professionalisering.
Ik betreur de woordkeuze
Wat ik betreur is de woordkeuze zoals: ‘wonder’-methode, vergezochte, onlogische, niet te falsifiëren theorieën en magische methode. Dit soort woordkeuzes en de uitspraak niet geassocieerd te willen worden met dergelijke behandelingen zijn duidelijke stellingnames. En dit betreur ik, waarom? Wellicht vanwege het feit dat, toen ik bijna 20 jaar geleden begon met paardencoaching en dit nog geheel in de kinderschoenen stond, ik heel vaak geconfronteerd werd met vergelijkbare uitspraken uit verschillende hoeken. Hoe vaak ik moest uitleggen hoe het toch kon dat ik mij bezig hield met vaag werk dat nergens op gebaseerd was, behalve op mijn persoonlijke ervaring. Opmerkingen als: ‘maar jij bent toch helemaal niet vaag, hoe kan je dit nou doen?’ En: ‘valt dit niet in de categorie bomen knuffelen?’ kwamen met regelmaat mijn kant uit.
Toch wisten de cliënten/klanten mij en mijn groeiende schare paardencoach-collega’s te vinden, want deze ‘wonder’-methode was voor sommige mensen een antwoord op een vraag die niet in de reguliere hulpverlening beantwoord kon worden.
Kunnen we elkaar de ruimte geven?
Ik houd hier geen pleidooi voor de Cref methode, het is ook geen aanval op Laura Bats of de Vereniging Paarden Coaching Nederland; ik wil alleen vragen of we elkaar ook de ruimte kunnen geven om ‘wondermethodes’ uit te proberen. Ik snap dat we mensen willen beschermen tegen niet werkende praktijken. En ik snap ook dat je allergisch wordt voor ‘wonder’-methodes als je merkt dat een kind uit je omgeving daardoor schade heeft opgelopen. Helaas gebeurt dit ook in het reguliere circuit. En is het niet de vrije keus van ieder mens of ouder om te kijken hoe die daar mee om wil gaan?
Waar de wetenschappelijke wereld nog niet klaar voor is
Als ik mijn antwoorden niet krijg in het reguliere circuit dan ga ik ze ergens anders zoeken. En ja, daar lopen ook kwakzalvers rond, maar er lopen ook heel veel mensen rond die op de juiste manier hulpverlening weten te geven op manieren die door anderen nog niet begrepen worden of waar de wetenschappelijke wereld nog niet klaar voor is. Hierdoor belanden ze in de categorie ‘wonder’-methodes.
Is het niet zo dat wetenschap voortschrijdend inzicht is en dat we al doende leren? Het werkveld paardencoaching werkt hard om te bewijzen dat het werkt. Dat doe ik al 20 jaar en ik weet als ervaringsdeskundige al bijna 50 jaar dat het werkt. De wereld van nu vraagt een wetenschappelijke onderbouwing en dat is goed. Laten we ons daar bewust van zijn, maar laten we ons niet verleiden om tegenover elkaar te gaan staan. Het is niet zo dat de wetenschap alles weet, het is het is alleen zo dat de wetenschap op dit moment wel sturend en bepalend is in onze maatschappij. Dat hebben we te aanvaarden, want zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar.
Wetenschap en praktijk samen
Hoe mooi zou het zijn als wetenschap en praktijk elkaar wat meer ging opzoeken en meer samen gingen onderzoeken en werken? Laten we wat meer respect hebben voor elkaar en voor de pioniers uit de praktijk. Blijf het gesprek met elkaar voeren in plaats van recht tegenover elkaar te gaan staan.
2 reacties
Wat een mooi blog! Ik ben superfan van paardencoaching! Niks zweverigs aan…. en zo jammer dat regulier en ‘alternatief’ nog steeds niet samenwerken. Wellicht angst voor de mooie dingen die dan kunnen ontstaan?
Ja Corine, als het angst is weten we ook dat het een goede raadgever kan zijn maar vaak een slechte raadgever is.