Op naar een levens-waardig leven

Wauw, als we gewoon delen wat ons bezighoudt – zonder twijfel of dit wel kan – dan is de wereld een zoveel opener plek. Van oorsprong zijn we allemaal happy kindertjes, open en liefdevol met een eindeloos vertrouwen kijken we de wereld in. Die blik in babyoogjes is heerlijk om te zien. Een kindje vraagt zich niet af of het wel goed is zoals het is. Het laat zich horen als er iets niet jofel is in dit jonge leven: honger, ik laat van me horen! Hetzelfde gebeurt bij moe zijn, teveel onrust om zich heen, bij een vuile luier. Het ongenoegen mag, beter gezegd moet, eruit. Geen gêne, gewoon laten horen dat er iets nodig is in het leven en wel nu. 

Als weldenkende volwassenen
Hoe anders is het als je de sprong pakweg vijftig jaar voorwaarts in de tijd maakt. Je hebt trek en weet dat er over ruim een uur gegeten gaat worden, geduldig vul je de tussentijd met iets anders. Alles behalve luidkeels laten horen dat je trek hebt en wel nu. Een fraaie heksenketel zou het worden als je echt zou gaan roepen. Gelukkig doen we dat als weldenkende volwassene niet, we hebben gewoonweg even geduld, helpen met tafel dekken of lezen een stukje in dat mooie boek.

Stress opstapelen
Even terug naar de baby. Is zij niet tevreden om een of andere reden, dan laat ze zich horen. Ook als er een buurman langskomt die een heel boos gezicht trekt waardoor het kind schrikt. Huilen, zonder twijfel, luidkeels. Diezelfde vijftig jaar later komt de buurman weer boos voorbij en hij meent het… Dan gaan we in de vecht-, vlucht- of bevriesmodus. Alle drie fysieke reacties en alle drie op zijn tijd heel nuttig, zoals we intussen weten. Wat we vaak achterwege laten is om adequaat met onze schrik, boosheid of andere reactie om te gaan. Zo direct als de baby zich laat horen, en wij dat als logisch ervaren, zo lastig vinden veel mensen het als iemand zich wil uiten nadat er iets vervelends is gebeurd. Door niet te doorvoelen of te uiten stapelen we stress op in ons lichaam. 

De tijd nemen
Om onkruid in de tuin te verwijderen neem ik de tijd. Ik wroet met mijn vingers door de grond om grassprieten, springkruid en andere ongewenste groenigheden te verwijderen. Ik loop er niet voor weg, maar ga het aan omdat ik weet dat het niet vanzelf beter wordt. Daarna heb ik een tevreden gevoel over wat ik heb gedaan, zelfs als het niet af is. Hoe anders is dat met onze innerlijke voortuin? 

Onze innerlijke voortuin
Ook daarin verzamelt zich op den duur van alles wat in de weg gaat zitten. Bijzonder is dat we de neiging hebben om dat buiten beeld te schuiven; ‘het gaat goed met me, ik ben zo lekker op stoom met dit project, nu geen tijd voor andere flauwekul’. Dit is helemaal niet zo erg, totdat je dit te lang achter elkaar doet en je last krijgt van kribbig reageren, slechter slapen, over-eten of andere dingen die niet bij een happy mens horen. Niet zo gek natuurlijk omdat je druppel voor druppel die emmer aan het vullen was met innerlijk ‘onkruid’.

Preventie of APK
Persoonlijk ben ik heel blij dat het tegenwoordig als vrij normaal wordt ervaren als iemand een dagje rust wil om bij te komen. Nog steeds wisselend is het als je als sterke vrouw of man hulp zoekt om uit die innerlijke knoop te komen, voordat je in een burn-out terechtkomt. Preventie noemen we dat, voorkomen dat het van kwaad tot erger gaat met je. Wijzelf hebben geregeld tijd nodig voor onze innerlijke voortuin, als preventie. Noem het een APK, waardoor je weer openheid en zin in het leven terugvindt. Doe dat dan gewoon, zoek eens uit hoe het leven voor jou weer levens-waardig en leuk wordt. Laat me je meenemen op deze mooie reis.