Halverwege februari 2023 gebeurde het. Ik werd 50. Eigenlijk was het wel te verwachten, gewoon blijven ademen en het gebeurt vanzelf. De tijd gaat snel genoeg op dit moment.
Het was ook de laatste verjaardag die mijn moeder vierde, toen ze 50 werd. Nou ja vierde, het was wel de bedoeling om er een feestje van te maken en dat is niet gelukt helaas. Ze was zo ziek dat ze zich daar niet toe in staat voelde. Een paar weken na haar verjaardag kreeg ze de diagnose waar ze al een tijdje naar zocht. ‘Het kan toch niet zo zijn dat ik me zo ziek voel en dat er niets aan de hand is?’ Alvleesklierkanker bleek het te zijn. Vaak te laat als je die diagnose krijgt. Ze heeft het nog een paar maanden volgehouden daarna.
Binnenkort ben ik dus ouder dan mijn moeder ooit werd. Een gekke gedachte. De afgelopen periode mijmerde ik er zo nu en dan over.
Hoe zou het voor mij dochter zijn?
Ik mijmerde over hoe het voor mijn dochter zou zijn als ik nu zou overlijden. Zij is veel jonger dan ik was toen mijn moeder overleed. Ze is bijna 15, wat zou dat voor haar betekenen als ik er niet meer zou zijn? Voor mij betekende het overlijden van mijn moeder enorm veel. Ik was 29, eigenlijk nog zoekende naar mijn plek in de wereld. Ik woonde net een paar jaar in Alkmaar waar ik gelukkig was. Gelukkiger dan waar ik eerder woonde. Ik begon daar mijn draai te vinden, had een appartementje gekocht, mijn eigen plekje gemaakt. Ik had een fijne baan waarin ik ook mijn draai begon te vinden. Eigenlijk was mijn leven destijds prima. De ziekte van mijn moeder maakte ik in eerste instantie van de zijlijn mee. Ik was immers ‘ver’ weg en de ernst van de zaak was me ook niet meteen duidelijk. Ze was soms in het ziekenhuis en omdat die diagnose best lang op zich liet wachten, en mijn leven ook aandacht vroeg, was het niet steeds on top of mind. Achteraf gezien maar goed ook, toen ik eenmaal doorkreeg dat ze niet meer beter zou worden raakte ik ziek. Kon me niet meer concentreren op mijn werk, begon foutjes te maken. De ziektewet was het antwoord.
Ze leerde haar kleinkinderen niet echt kennen
Ik mijmerde over dat ze mijn dochter niet kent. Haar niet ziet opgroeien en voor Indy altijd een foto zal blijven met wat verhalen. Geen knuffels, goedbedoelde adviezen, oppasmomenten, dagjes uit met oma. Ik had ze beide gegund dat ze elkaar hadden kunnen zien. Mijn moeder was een toffe oma voor de oudste kleintjes van mijn zus en broer die ze gelukkig nog wel zag. Ook hun jongste kinderen heeft ze niet leren kennen.
Dat alles nu rustiger wordt
Ik mijmerde ook over dat ze niet weet hoe gelukkig ik nu ben met mijn lief. Hoe fijn we het samen hebben en hoe we elkaar steunen en zien. Dat we voor ons gezin een fijn thuis hebben gemaakt. En ik mijmerde ook over dat langzaam alles rustiger wordt. Dat de afgelopen jaren na mijn scheiding hun sporen hebben nagelaten en dat ik aan het opruimen ben. De stressreacties van mijn lijf langzaam maar zeker minder worden. Dat de hulp nu eindelijk echt begint te helpen.
Het leven is goed
Als ik na al dat mijmeren weer terug ben in het hier en nu en dit blog schrijf komt ook de acceptatie. Het is nu wat het is. Ik zit warm en naar muziek luisterend op mijn bureaustoel te schrijven. De wind waait om het huis en straks knuffel ik al mijn dierbare huisgenoten weer. Het leven is goed.
2 reacties
Stappen in je leven zien er altijd, achteraf anders uit dan als je er middenin zit. Wonderlijk hoe dat toch werkt.
Dank voor het delen van je mijmeringen en gedachtes.
Ja dat is zeker wonderlijk hoe dat werkt. Het opschrijven en delen van die mijmeringen hoort erbij, wie weet helpt het een ander. Het helpt mij in ieder geval in het ordenen en verwerken van dit soort fases.