Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik last heb van uitstelgedrag. En nee dan bedoel ik niet dat ik moet stofzuigen of strijken. Dat is soms wel nodig, maar het maakt niet zoveel uit of ik dat vandaag of morgen doe. Nee ik bedoel uitstelgedrag bij belangrijker zaken. Dingen die eigenlijk nu moeten gebeuren en soms zelfs gisteren of vorige week. Het wordt tijd dat ik eens bij mezelf te rade ga waarom ik daar last van heb.
Toch blijf ik het doen
En dat is nog niet zo makkelijk omdat ik een breed scala aan smoesjes heb waarom iets niet vandaag moet en best kan wachten tot volgende week. En als het dan volgende week is, komt er vast weer iets tussen waardoor het niet gebeurt. Natuurlijk hou ik mezelf hiermee voor de gek. Dat weet ik maar al te goed en toch blijf ik het doen.
Nee, nog maar even wachten
Laat ik eens een voorbeeld geven. Eigenlijk een simpele. Ik wilde graag planten op het balkon zetten, het is immers voorjaar en bij het tuincentrum roepen ze als het ware: ‘koop mij, want je zult zien dat je er blij mee bent als alles wat meer kleur heeft.’ En ja hoor, daar kwamen de smoesjes. Te ver fietsen omdat ik geen auto heb, dan kan ik niet veel meenemen en moet ik een paar keer heen en weer. Er staat teveel wind, dan is het gevaarlijk met volle tassen op de fiets. Nee, nog maar even wachten. En dus gaan er een paar weken voorbij en gebeurt er niks. Ik had natuurlijk iemand kunnen vragen om met de auto mee te gaan. Ook dat deed ik niet. Die heeft het misschien druk.
Telkens neem ik me voor
Maar nu een serieuzer voorbeeld. Ik ken iemand die het de normaalste zaak van de wereld vindt als ik het initiatief neem voor een activiteit. Jarenlang heb ik dat ook gedaan. Dat was niet moeilijk en eigenlijk was ik ook bang om mijn grenzen aan te geven en te zeggen: ’tot hier en niet verder.’ Het gevolg is dat dat begint te schuren. Dit wil ik niet meer. Maar als ik de waarheid zeg, is de vriendschap misschien wel voorbij. En wil ik dat? Dat zeggen hoe ik erover denk is het probleem, dus stel ik het uit. Telkens weer neem ik me voor om nu eindelijk eens te zeggen wat ik graag wil. Maar het gebeurt niet. Is het wel een echte vriendschap als het van één kant komt? Nee natuurlijk niet en dat weet ik echt wel. Maar toch…
Opluchting
Ben ik bang om afgewezen te worden? Ik denk het wel. Ik weet het haast wel zeker. Dat is vaker gebeurd en is niet altijd fijn. Soms kan het een opluchting zijn, maar meestal niet omdat ik dan het gevoel heb dat het aan mij ligt en niet aan de ander. Toch heb ik het een tijdje terug gedaan en ben daardoor een vriendschap van jaren kwijtgeraakt. Spijt van? In het begin wel. Ik kon er zelfs niet van slapen. Maar nu na een paar maanden is het inderdaad een opluchting. Niet meer de druk voelen om een afspraak te maken. Had ik veel eerder moeten doen. Maar dat is met veel dingen zo.
Actie is verandering
Mijn kleurcoach Anne-Lies Smal zegt altijd: “Jij hebt de regie.” En natuurlijk is dat ook zo, maar het is zo ontzettend lastig in netelige kwesties. Je wilt een ander niet kwetsen en laat jezelf intussen wel onderuitgaan. Dat is toch niet echt de bedoeling. Ik heb nu geleerd met hulp van de kleur rood om dingen gewoon te doen. Niet eerst denken, maar meteen doen. Dat scheelt een hoop frustratie en de uitspraak ‘Actie is verandering’ klopt helemaal. Dat geeft een heel goed gevoel.
Met rood
Deze uitspraak heb ik nu op mijn spiegel geschreven, ja met rood. Ik zie het dus iedere dag en kan er niet meer omheen. Probeer het maar eens.
