Mijn grote liefde? De bergen! En het maakt eigenlijk niet uit waar ze zijn. Hoe is deze liefde ontstaan? In de jaren ’70 ging ik er voor het eerst naartoe. Naar Zell am See in Oostenrijk. Ik had er een heerlijke vakantie, maar nog niet het verliefde gevoel dat ik nu heb. In de nachttrein naar Ehrwald, een aantal jaren later, ontmoette ik een Nederlandse vrouw. Ze ging terug naar huis. Getrouwd met een Oostenrijkse berggids en hoteleigenaar. Ze nodigde mij uit om een keer met mijn kinderen bij hen te logeren. Dat klonk goed.
We hielden contact en het jaar erop waagde ik het om er met mijn kinderen heen te gaan. Ze mochten met haar man mee in de terreinwagen om naar de geiten, hoog op de alp, te gaan kijken. Zodoende kon ik er even alleen op uit. En terwijl ik liep, merkte ik dat er een bepaald gevoel bij me ontstond. Ik kan het niet precies omschrijven, maar het was er wel.
De Oostenrijkse Alpen
Toen is die grote liefde ontstaan, denk ik. Het is ook de oorzaak dat ik sindsdien ieder jaar naar de Alpen ga. De eerste jaren alleen in Oostenrijk. Telkens ging ik twee keer achter elkaar naar hetzelfde gebied en daarna naar een ander gedeelte van het land. Ik genoot volop van het uitzicht op grote hoogte en merkte dat ik ook geen angst had. Natuurlijk was ik altijd voorzichtig en als ik er alleen op uitging, liet ik weten wat mijn plan was en hoe laat ik dacht terug te zijn. Ik probeerde ook contact te maken met de bevolking en stelde hen vragen over het leven daar. Ze vertelden me dat het heus niet altijd makkelijk is, maar het wonen en werken in de prachtige natuur is iets dat hen dagelijks verwondert.
Naar Zwitserland
Opeens nam ik het besluit om een keer naar Zwitserland te gaan. Die eerste keer ging ik met een groep mensen naar Fiesch en ontdekte ik dat ik dit eigenlijk nog mooier vond. Hoewel de Zwitsers wat stugger zijn in de omgang, is de natuur op een bepaalde manier ruiger. En ik merkte dat ik me er fijner voel. Het is niet alleen de mooie omgeving en de tochten, maar ook de rust.
Val Sinestra en Tschiertschen
Op een keer raakte in de nachttrein in gesprek met een leuke groep vrouwen, die me aanraadden om naar Tschiertschen te gaan. Het jaar daarop ging ik kijken of dat inderdaad een goede keuze was. Het wandelhotel leek wel een kasteel en lag in een prachtig dal. Maar ik vond het te groot. Ik ontdekte Tschiertschen met wandelhotel Alpina, en later hotel Gürgaletsch. Toen gebeurde er iets met me; ik had het gevoel dat ik thuiskwam. Ik hoor hier! Zou ik in een vorig leven hier gewoond hebben? Ik weet het niet, maar dat maakt niet uit. Uiteindelijk ben ik elf jaar achter elkaar naar hotel Gürgaletsch gegaan, totdat het hotel haar deuren sloot.
Waltensburg werd de nieuwe ontdekking
Gelukkig vond ik een wandelhotel in Waltensburg met de naam Clarezia. Op weg ernaartoe had ik weer dat gevoel van: eindelijk thuis, zodra ik de bergen zag. Ik voelde mij er ook meteen op mijn plek, Terwijl ik zag dat sommige gasten even moesten wennen, had ik daar totaal geen last van.
Er worden veel tochten in de omgeving georganiseerd. Je wordt dan op een bepaalde plek afgezet, krijgt een kaart mee en in de loop van de middag is er een plek waar je opgehaald wordt. Op deze manier zie ik heel veel van de omgeving en dat werpt zijn vruchten af als ik alleen op pad ga.
Ja, dit is thuis
Inmiddels ben ik er acht keer geweest en het verveelt nooit. Iedere ochtend zit ik om 6.00 uur buiten om te kijken naar de zonsopgang en dan voel ik het: ja, dit is thuis. Als ik dan weer naar Nederland ga, probeer ik dat gevoel zo lang mogelijk vast te houden. Het ene jaar lukt dat beter dan het andere, want het leven kan er wel eens doorheen fietsen. Maar als ik dan de foto’s bekijk, komt dat gevoel weer snel terug.
Ieder jaar naar huis
Mensen vragen weleens of ik niet iets anders wil proberen. “Je gaat altijd naar hetzelfde.” Nee, dit is voor mij het fijnste wat er is. Eigenlijk zou ik er zelfs willen wonen, maar gezien mijn leeftijd, is dat geen optie. Dus is het een kwestie van zorgen dat mijn conditie goed blijft. Dan kan ik elk jaar naar huis.
2 reacties
Mooi Willy deze liefde voor de bergen. Ook ik ben er heel graag en sinds mijn dochter in Zürich woont heb ik een fijn plekje om te landen en op pad te gaan. Ze heeft de liefde voor de bergen overgenomen.
Zurich ken ik alleen van het vliegveld/station. Was daar nadat ik in de buurt van Luzern geweest was. Dat thuisgevoel is een rijkdom waar ik erg dankbaar voor ben. En zolang als het kan, zal ik er blijven komen.