Ik appte laatst met mijn oudste dochter. Ik had haar pas nog gezien en dat was erg gezellig. Ik was dan ook verbaasd dat het antwoord op mijn vraag hoe het met haar ging ‘mwah’ was. Huh? Wat had ik gemist?
De donkere dagen zijn weer in aantocht
Ik besloot haar later die dag te bellen. In de tussentijd bleef haar antwoord in mijn gedachten spoken. En ineens wist ik het: de donkere dagen zijn weer in aantocht en daar heeft ze altijd enorm veel last van. Dit wordt nog een tandje erger als eind oktober de klok een uur achteruit gaat. Zij heeft echt een aantal dagen last van die verandering.
Het is bizar om de verandering te zien
Zij is altijd al een zomerkind geweest. Ze hield en houdt niet van kou. De herfst en winter zijn aan haar niet besteed. Als na de winter het voorjaar zich weer aandient, is het bizar om de verandering in haar te zien. Mijn ‘winterdochter’ is altijd moe, vaak chagrijnig en hangt het liefst op de bank. Mijn ‘zomerdochter’ is opgewekt en vrolijk en heeft beduidend meer energie, waardoor ze meer onderneemt.
Extreem gevoelig voor prikkels
Haar autisme zorgt dat zij anders ‘bedraad’ is. Zij is extreem gevoelig voor prikkels. Licht, of in dit geval het gebrek eraan, maakt dat zij hier ook extreem op reageert. Dat uit zich in haar geval in somberheid. Het heeft wel een paar jaar geduurd voordat ik dit patroon ontdekte. Na die ontdekking heb ik een zogenaamde ‘daglichtlamp’ gekocht voor haar. Een felle lamp die het daglicht nabootst. Vanaf augustus elke dag een half uur de lamp aan zou de sombere klachten verminderen. Het leek zowaar te werken.
Jaarlijks terugkerende dip
Als ik haar later die dag bel, lijkt het inderdaad om deze jaarlijks terugkerende dip te gaan. Op mijn vraag of ze haar lamp al heeft gebruikt, antwoordt ze ontkennend. Ze vindt hem te fel. Tsja, dat was nou net het idee. Ik begrijp haar wel, gezelliger wordt het er niet op. We kletsen wat en spreken af dat we binnenkort samen een hapje gaan eten.
Een familiedingetje?
Ik merk dat het me fascineert. Zij is de enige van mijn drie kinderen die last heeft van deze zogenaamde winterblues. Ikzelf heb er geen last van en haar vader bij mijn weten ook niet. Mijn (eeneiige) tweelingzus en haar zoon hebben er ook last van. Blijkbaar is het toch een familiedingetje. Ik besluit dat ik er meer van wil weten en duik de boeken in. Mogelijk heb jij er zelf last van of ken je iemand die tips kan gebruiken. Hier komen ze.
Tip 1
Zorg voor een regelmatig slaapritme. Ga het liefst elke dag op dezelfde tijd naar bed (niet te laat) en sta op dezelfde tijd op, óók in het weekend.
Tip 2
Beweeg regelmatig. Ook al heb je er geen zin in, ga lekker naar buiten en wandel een stuk. Als je terug bent voel je je echt beter. Overigens levert ‘nuchter bewegen’ je nog meer energie op. Als je beweegt op een lege maag wordt eerst de suikervoorraad verbrand. Daarna gaat het lichaam over op vetverbranding. Koolhydraten (suikers) leveren veel minder energie dan vetten. Dus kom ook eens in beweging vóór je ontbijt.
Tip 3
Slik extra vitamine D3, met name als de ‘r’ in de maand zit. De adviesdosis voor volwassenen is 50 microgram.
Tip 4
Eet gezond. Goede voeding is essentieel voor een goed werkend brein en heeft daardoor direct invloed op hoe je je voelt. Omega 3 vetzuren zijn belangrijk voor een goed functionerend brein. Noten, zaden, walnoten en donkergroene bladgroenten (zoals spinazie) bevatten deze vetzuren.
Tip 5
Wat mij betreft de allerbelangrijkste tip: knuffel vaak! Door knuffelen maak je het gelukshormoon oxytocine aan. Hierdoor verbetert je stemming. Het aaien van (huis)dieren heeft overigens hetzelfde effect. Mijn dochter heeft een hamster en een verzorgpaard, goed voor haar dagelijkse dosis knuffels.
Knuffelen
Vanaf volgende week zit ze wat ruimer in haar tijd. Dan gaan we lekker bijkletsen en een hapje eten. En knuffelen uiteraard! Ik knuffel haar de winter wel door!
