Het universum zorgt voor mij

Het is 7:15 uur op dinsdagochtend, een gewone doordeweekse dag. Ik hoef niet naar mijn werk, ik ben thuis omdat ik herstellende ben van een operatie. Verder slapen lukt me niet, een dag na de operatie kreeg ik griepachtige verschijnselen. Ik heb bijna geen stem en ik hoest de longen uit mijn lijf. Dan maar mijn bed uit.

Een gevoel van intense dankbaarheid overvalt me
Het belooft een mooie dag te worden. De temperatuur is al aangenaam en ik besluit mijn kopje koffie buiten te drinken. Ik kies voor het houten bankje onder onze seqoia, ook wel mammoetboom genoemd. Dit deel van de tuin is een fijne plek met een hele zachte energie. Ik hoor niets anders dan het geritsel van de bladeren en het fluiten van de vele vogels. Wat een rust en wat een voorrecht om zo te mogen wonen! Een gevoel van intense dankbaarheid overvalt me.

‘Aan’ staan leek altijd mijn natuurlijke staat van zijn 
Dan ineens realiseer ik me dat ik de rust niet alleen om me heen ervaar, ik voel ook de rust in mijn lijf! Misschien wel voor het eerst in mijn leven! Op dit moment sta ik  niet ‘aan’, ik ervaar dat ik wel degelijk gewoon ‘uit’ kan! ‘Aan’ staan leek altijd mijn natuurlijke staat van zijn en is voor mij zó vanzelfsprekend. Verwonderd over deze ontdekking geniet ik verder. Zou dat dan ook de reden zijn dat ik zo goed slaap, ondanks de hoestbuien? Of zou dat gewoon door de narcose komen? Of zouden de truffels die ik een maand geleden nam nog nawerken? Wat maakt het eigenlijk uit, het voelt meer dan goed!

Er is hier iets gaande dat ik met mijn hoofd niet kan beredeneren
Ik besluit een tweede kopje koffie te halen en verder te genieten en te mijmeren. Het gevoel dat het universum voor mij zorgt overvalt me. Er is hier iets gaande dat ik met mijn hoofd niet kan beredeneren. Ik baalde namelijk enorm van die griep. Nu voel ik dat het juist precies is wat ik nodig heb. De pijn van de wonden was al snel heel goed te verdragen. Zonder die griep zou ik op dag twee alweer bezig zijn geweest met van alles en nog wat, zoals ik gewend ben. Nu word ik gedwongen te vertragen. En tot mijn eigen verbazing bevalt me dat prima.

Het voelt relaxter
Ook op werkgebied wordt er voor me gezorgd. Ik maak geen echo’s meer en doe momenteel vervangend werk, in afwachting van een re-integratietraject. Dat betekent dat ik al even de druk van het draaien van een spreekuur niet meer voel en ook dat bevalt me goed. Het neemt niet weg dat dit vervangende werk zo nu en dan ook hectisch kan zijn. Tóch voelt het anders, relaxter. Binnenkort mag ik met een coach gaan onderzoeken welke talenten, ervaring en interesses ik kwijt kan in een nieuwe baan. Hoe leuk is dat!

Was het verdriet of de angst voor het onbekende
Heel eerlijk, het duurde wel even voor ik op deze manier naar mijn werksituatie kon kijken. Ik heb óók verdriet gehad van het afscheid moeten nemen van mijn werk als echoscopiste. Het vak dat ik leerde toen ik 40 was, met een duidelijk doel: een betere toekomst creëren voor mijzelf en de kinderen. Dat is gelukt, het heeft zijn doel gediend. Het werk heb ik vele jaren met veel plezier gedaan. De laatste twee jaar beleefde ik er steeds minder plezier aan, onder andere door de pijn in mijn handen. Was het verdriet dan echt of was het meer de angst voor het onbekende? Wellicht is het een combinatie van beide.

De voorliggende tijd wordt interessant
Ik merk dat ik zin heb in het re-integratietraject. Mijn wens is dat ik een baan vind die beter bij me past in deze fase in mijn leven. Een baan die past bij mijn kernwaarden vrijheid en verbinding. Wordt het een baan in loondienst of ga ik nu écht werk maken van mijn bedrijf? Of ga ik een combinatie maken? De voorliggende tijd wordt interessant en ik merk dat ik daar energie van krijg. Het gevoel dat er voor me wordt gezorgd geeft me vertrouwen dat de uitkomst precies de juiste gaat zijn.