Hallo, mobiele telefoon

Sinds een paar weken doe ik mee met het Schrijfjaar van Geertje Couwenbergh. Dat betekent dat ik een jaar lang iedere dag een schrijfingang krijg, waarbij het de bedoeling is dat je minimaal tien minuten schrijft over het onderwerp dat je in je mail gekregen hebt. Soms zijn het onderwerpen waarvan ik denk: wat moet ik daar nou mee. Maar eigenlijk gaat het meestal als vanzelf. En een van de opdrachten had de bovengenoemde titel. Het was niet moeilijk om daarover te schrijven, want ik vind er wat van…..

Maar hoe erg is dat?
Je bent over het algemeen altijd binnen mijn bereik, hoewel ik je ook regelmatig uitzet, althans ik zet je geluid uit. Ik wil bijvoorbeeld niet gestoord worden als ik aan het wandelen ben of boodschappen doe. Ook ’s nachts sta je uit. Ik ben niet meer 24 uur beschikbaar voor iedereen. Noodoproepen komen wel gewoon binnen. Ook als ik ergens een afspraak heb, mag je niet storen en in het openbaar vervoer al helemaal niet. Toch kijk ik dan weleens op je scherm en het komt voor dat ik dan oproepen mis. Maar hoe erg is dat? Meestal weet ik wel als je een belangrijk bericht voor me hebt en daar kan ik rekening mee houden. Maar wat is belangrijk? Ben je het eens met datgene wat ik geschreven heb of erger je je eraan dat je jezelf niet mag laten horen?

Heel veel foto’s
Aan de andere kant ben ik toch wel blij dat je bestaat. Aanvankelijk wilde ik je helemaal niet, maar noodgedwongen ging ik toch overstag. En ja, ik ben blij dat je er bent en dat ik je tevoorschijn kan halen wanneer ik dat wil. Ben ik verslaafd aan je? Zelf denk ik van niet. Als ik iedere week het schermgebruik zie dan is dat vrij constant. Gemiddeld anderhalf uur per dag. Valt wel mee toch? Jij zult daar misschien niet tevreden mee zijn, want je hebt immers enorm veel mogelijkheden. Maar ik kijk geen films of tv op je scherm. En ik heb ook geen spelletjes geïnstalleerd. Vind ik niet nodig. Ik lees liever een echt boek bijvoorbeeld. Wel maak ik veel foto’s en dan vooral in de natuur. Laatst keek ik hoeveel er gemaakt zijn. En ik zag dat de meeste foto’s ‘herhalingen’ zijn van wat er al opstaat. Zonde van de ruimte dus. Ik ben eens flink aan het ruimen geweest, want hoe vaak kijk ik naar de foto’s van drie jaar geleden? Zelden of nooit.

Het zijn niet alleen jonge mensen
Maar waar ik me vooral aan erger en wat ik je echt verwijt, is dat het menselijk contact veel minder is geworden. Kijk maar eens in het ov. Als je de trein, tram of bus instapt, ben je een uitzondering als je niet constant op je mobiel kijkt. Een gesprek van mens tot mens komt bijna niet meer voor. Ik verbaas me erover als ik iemand met een ‘echt’ boek zie, of mensen zie praten met elkaar. En nee, het zijn echt niet alleen jonge mensen die dat doen. Nog irritanter is het als ik gesprekken hoor die ik helemaal niet wil horen.  Of op een terras, waar mensen naast elkaar zitten en in stilte hun hapje en drankje nuttigen omdat ze druk zijn met jou. Stel je toch eens voor dat je wat mist. Of politici die tijdens een debat constant bezig zijn met jou. Horen ze dan nog wel wat er gezegd wordt?

Toch ben ik blij dat je er bent
Laatst zag ik iemand met een kinderwagen en daarnaast een peuter op een stepje. De peuter ging ervandoor en moeder had dat niet in de gaten omdat ze op je scherm keek. Toen iemand haar erop attendeerde, raakte ze in paniek en liet de kinderwagen staan om achter de peuter aan te gaan. Dat is voor mij onbegrijpelijk. Want wat ben je aan het doen: wandelen met je kinderen of is je mobiel belangrijker? Zo kan ik nog even doorgaan, maar ik wil je niet teveel in een negatief daglicht stellen. Uiteindelijk is het de verantwoordelijkheid van ieder mens om te handelen zoals hij of zij goeddunkt. Ik ben het met veel dingen niet eens wat betreft jouw gebruik. Aan de andere kant ben ik blij dat je er bent.

Haat/liefde verhouding
Eigenlijk heb ik een haat/liefde verhouding met je. Aan de ene kant fijn dat ik je in de buurt heb. Aan de andere kant zorg je ervoor dat er steeds minder menselijk contact is. Daar heb ik mee te dealen. Het is mijn eigen verantwoordelijkheid, hoe ik met je omga. Zou ik zonder je kunnen? Ondanks mijn kritiek, denk ik van niet. Misschien een uitdaging om eens te proberen, al is het maar voor één dag.