Ik herinner het me als de dag van gisteren. Ik lig in mijn bed, de tranen rollen over mijn wangen. De situatie waarin ik me bevind lijkt uitzichtloos. Ik voel me uitgeput en leeg na de zoveelste aanvaring met mijn zieke dochter. Meestal lukt het me om haar lelijke woorden te verdragen. Net lukte het niet, haar woorden raakten me diep en in een nanoseconde werd ik woest. Ik weet niet eens meer wat ik allemaal tegen haar heb geroepen, geschreeuwd. En nu heb ik spijt!
Wat waren mijn rode knoppen?
Dit voorval kwam bij me boven toen ik afgelopen week mocht meewerken aan een interview voor een artikel dat gaat verschijnen in een blad voor opvoeders. Het doel is kennis vergroten en een boodschap van hoop verspreiden voor ouders die een kind hebben met een eetstoornis. Hoewel het destijds enorm zwaar was, kijk ik terug op een periode die ik niet had willen missen. Ik heb zo ontzettend veel geleerd! Zoals mijn eigen grenzen voelen en benoemen, op een andere manier communiceren en ik kreeg inzicht in mijn rode knoppen, de dingen die mij triggeren in de interactie met een ander.
Ik ben niet goed genoeg
De manier waarop je bent opgevoed laat bij iedereen sporen na. Daarmee wil ik niet zeggen dat er iets goed of fout was aan mijn opvoeding. Mijn ouders deden dat naar beste kunnen, zoals elke ouder dat in mijn optiek doet. Toch heb ik er een hardnekkige basisovertuiging aan overgehouden, namelijk het feit dat ik niet goed genoeg ben. Dit is voor mij een trigger, een rode knop. Als kind maakte me dat onzeker. Inmiddels weet ik dat ik wel degelijk goed genoeg ben. Toch steekt deze overtuiging soms de kop op, zoals afgelopen week in een training die ik volgde. Ik werd me ervan bewust dat deze overtuiging altijd op de achtergrond aanwezig is.
Reageren vanuit je stress-systeem
Als je geraakt wordt in zo’n hardnekkige overtuiging, wat een pijnpunt is, reageer je vanuit emotie. Denken lukt niet meer, je stress-systeem neemt het over en je reageert instinctief. Ik vind dit dan ook de meest waardevolle les uit die periode. Als je wordt getriggerd, gebeurt er iets in jezelf. Vaak heeft dat helemaal niets te maken met het huidige moment; het herinnert je aan een vroeger incident waarop je zenuwstelsel reageert alsof dat eerdere moment er weer is. Als je je hier bewust van bent, en met je issues aan de slag durft te gaan, kan je echt op een andere manier in contact zijn met een ander en hoeft een situatie niet meer te escaleren.
Verbindende communicatie
Van daaruit kun je op een andere, geweldloze of verbindende manier communiceren. Marshall Rosenberg ontwikkelde dit gedachtegoed. Er zijn vier stappen die je helpen om op een verbindende manier te communiceren:
- Wat is je behoefte, wat heb je nodig van de ander? Eindig dan met een concreet voorstel.
- Neem waar, blijf bij de feiten en oordeel niet.
- Geef aan wat je voelt: denk dan aan de vier basisemoties: bang, boos, blij, bedroefd.
- Vertel wat je belangrijk vindt: je eigen waarden benoemen.
Ik lag daar in mijn bed omdat de situatie geëscaleerd was, zoals zo vaak gebeurde in die tijd. Had ik deze informatie eerder gehad, dan had ik als volgt kunnen reageren: “Het lijkt erop dat we allebei geraakt worden, ik merk dat ik er boos van word. Ik vind het fijn als we op een rustige manier met elkaar kunnen praten en dat lukt nu niet. Het lijkt me een goed idee dat we allebei kalmeren. Zullen we elkaar over een uurtje opzoeken als we allebei weer rustig zijn? Dan praten we weer verder.”
Herken je dit en wil je ook op een andere manier leren communiceren met je kind? Mail me gerust: corine@hetvitaliteit-atelier.nl
