‘Enjoy de ride’ is de boodschap tijdens de truffelceremonie

Hoewel mijn schrijfweek in Spanje pas een paar weken geleden is, voelt het als maanden geleden. De relaxte sfeer, het zalige klimaat en daardoor het lagere leeftempo is al lang weer vergeten. Ik had me nog zó voorgenomen om thuis ook te vertragen. Het is helaas niet gelukt. Ik verbaas me over het feit dat wij mensen ons zo makkelijk aanpassen. Hoe graag we ook een rustiger leven wensen, eenmaal terug van vakantie stappen we de ratrace weer in.

Is het mijn smoes?
Ik kwam thuis met inspiratie en een hoofd vol mooie dromen. Het grootste deel van mijn webteksten was geschreven. Het ging daar in Granada moeiteloos, ik wist zeker dat het deze keer ging lukken! Die droom van het hebben van een eigen bedrijf zou nu echt gaan uitkomen! Inmiddels weet ik beter. Die opdracht staat ergens onderaan mijn to-do lijstje, want er zijn een hoop dingen die meer prioriteit hebben. Of is het een smoes om niet te hoeven toegeven hoe spannend ik het vind?

Mijn schrijfcoach gaf een schop onder mijn kont
Het grootste deel van mijn tijd gaat op aan werk en huishouden. Het grootste deel van mijn energie wordt opgeslokt door mijn werk. Of beter gezegd, door de zoektocht naar ander werk. Vorige week schreef ik er dit blog over. Naar aanleiding van dit blog nam Marije, mijn fantastische schrijfcoach, contact met me op. Ze schreef in haar mail dat ze ervan baalde dat mijn focus helemaal lijkt te liggen op het vinden van die nieuwe baan, terwijl in Spanje de focus lag op mijn bedrijf. Ze herinnerde me fijntjes aan mijn kernwaarden die het prachtige fundament zijn voor mijn praktijk. In diezelfde mail stond een plan van aanpak met  deadlines. Over een week staat er een call gepland. Een serieuze schop onder mijn kont! Wel een hele liefdevolle, dat voel ik tot in het diepst van mijn ziel. Direct hoor ik de stemmetjes in mijn hoofd: kan ik dit wel?

Nog meer opruimen m.b.v. een truffelceremonie
Afgelopen zaterdag kwam de ommekeer in dit proces. Vier maanden na mijn eerste keer nam ik voor de tweede keer deel aan een truffelceremonie. Ik schreef er dit blog over, gevolgd door deze. Hoewel ik die keer als heftig heb ervaren, denk ik dat er veel oude pijn en emotie is opgeruimd en losgelaten. Ik weet dat er nog meer op te ruimen is en dat was dan ook mijn intentie voor deze keer. Bij binnenkomst voelde ik direct welke plek ik wilde in de ruimte. Nadat we kennis hadden gemaakt met elkaar deelden we onze intenties. Toen was het tijd voor de gemberthee met truffels. Ik installeerde mij onder een dekentje, deed mijn oogmasker op (om nog meer naar binnen te keren) en wachtte geduldig af. 

De truffels deden hun werk
Na een minuut of twintig voelde ik dat de truffels hun werk deden. Ik bevond me in wit licht met daarnaast de prachtigste kleuren. Er was muziek en op de tonen veranderde de kleuren, het was of ik het geluid niet alleen hoorde, maar ook zag. Soms opende ik mijn ogen, dan zag ik de andere deelnemers maar ook kleine lampjes en glitters. Er gebeurde van alles om me heen. Normaal gesproken zou ik zeer geïrriteerd zijn als ik gestoord werd. Nu keek ik ernaar en ik voelde alleen maar vrede en geluk. De gebeurtenis was er, zonder oordeel. Na een uurtje kwam de extra dosis. In tegenstelling tot de vorige keer was er geen twijfel, uiteraard wilde ik dat! 

Een engel in het licht van de zonnestralen
Ik voelde een kramp in mijn kaken en hoorde de volgende woorden in mijn hoofd: “Je hoeft niet altijd zo hard te werken. Ontspan, je hoeft alleen maar te genieten. Enjoy the ride!” Op dat moment kwam het besef: ik heb mijn hele leven hard gewerkt om onbewust mijn plek in het leven te verdienen. Ik voelde een lach op mijn gezicht. Af en toe voelde ik tranen, maar als ik mijn gezicht aanraakte, voelde het niet nat. Later hoorde ik van de andere deelnemers dat ik wel een engel leek in het licht van de zonnestralen. Ik voelde alleen maar liefde en vrede.

Klaar voor de volgende stap
Gek genoeg lukt het me wel om dit gevoel vast te houden. Elke dag kan ik het moeiteloos oproepen. Geen oordeel, maar in plaats daarvan dat gevoel van vrede in mijzelf. Dat maakt dat ik niet meer in gevecht ben. Ik zoek door naar werk, tenslotte wordt dat van me verwacht. Vanmiddag vond ik de perfecte baan. Deze is voor mij! Daarnaast heb ik dan de ruimte om mijn bedrijf vorm te geven. Elke dag wordt duidelijker welke kant ik op beweeg. Ik hoef het alleen nog maar op papier te zetten, daarna ben ik klaar voor de volgende stap! Zoals mijn medium lang geleden beloofde: de weg zal zich ontvouwen!