Elke keer raakt het me: de blik in de ogen van ouders als zij te horen hebben gekregen dat hun kind een eetstoornis heeft. Een ontredderde blik als zij beseffen dat zij geen flauw idee hebben welk monster hun leven binnengeslopen is. De meeste mensen denken te weten wat een eetstoornis is, tot zij ermee te maken krijgen en de werkelijkheid echt compleet anders is dan gedacht.
De echte stoornis speelt zich af in het hoofd
Het niet of weinig eten of juist heel veel eten is slechts wat je ziet. De naam is eigenlijk slecht gekozen, want de echte stoornis speelt zich af in het hoofd. Het is een onhandige manier om met nare gevoelens en emoties om te gaan. Door niet of heel weinig te eten of heel veel te eten verdooft degene met de eetstoornis zich als het ware waardoor die vervelende gevoelens niet meer worden gevoeld.
De invloed van mijn eigen opvoeding
Toen mijn dochter ziek was, wist ik dit ook niet, ik leerde dat pas veel later. Het was voor mij een schok toen ik besefte dat mijn eigen emotionele ontwikkeling ook te wensen overliet. Als kind leerde ik al vroeg mijn tranen inslikken en ik heb geen herinneringen aan mogelijke boze buien. Het zou goed kunnen dat die er ook niet mochten zijn. Als ik mijn emoties niet op een gezonde manier kon laten zien, van wie hadden mijn kinderen dat dan moeten leren? Ik heb me nooit gerealiseerd dat mijn eigen opvoeding van invloed zou zijn op de emotionele ontwikkeling van mijn kinderen.
Woede-uitbarstingen
In de periode dat zij ziek was, kreeg ik steeds vaker een woede-uitbarsting. Schijnbaar uit het niets kon ik ontploffen. Dat veranderde pas toen ik elke maandagochtend meeging naar groepstherapie met mijn dochter. Die bijeenkomsten gingen over het toewerken naar een gezond gewicht en er kwam altijd een extra thema aan bod dat werd besproken. Ik herinner me die specifieke keer dat het ging over het aanvoelen en aangeven van je grenzen. Na die ochtend besefte ik dat ik totaal niet wist waar mijn grenzen lagen, laat staan dat ik ze kon aanvoelen. Ik wist nu wel dat mijn woede-uitbarstingen voortkwamen uit opgekropt verdriet, frustratie, onmacht en angst.
Wat voel ik nou eigenlijk?
Vanaf dat moment ging het roer om. Met behulp van mijn coach nam ik de tijd om stil te staan bij mijn eigen gevoel, want wat voel ik nou eigenlijk? Stapje voor stapje leerde ik mijn gevoelens kennen en belangrijker nog, hier woorden aan te geven. Stopten de uitbarstingen? Jammer genoeg niet, het werden er wel steeds minder, omdat ik me veel meer bewust was geworden van wat ik voelde en daardoor kon ik eerder op de rem trappen. Als het dan tóch een keer misging, kwam ik daar altijd op terug. Ik bood mijn excuses aan, we huilden samen en bespraken daarna waarom een bepaalde situatie mij had getriggerd en hoe we dit in het vervolg anders konden aanpakken.
Skills for life
Het mooie hiervan is dat het destijds veel meer verbinding gaf tussen mijn dochter en mij. Dat maakte de beleving van de eetstoornis voor mij totaal anders. Daarnaast leerde ook mijn dochter steeds beter te verwoorden wat zij voelde, waardoor we elkaar beter begrepen. Voor het eerst sinds jaren voelde ik nabijheid, we gingen de strijd samen aan! Bovendien zijn het skills for life, zo ontzettend behulpzaam als je je deze vaardigheden al op jonge leeftijd eigen kan maken. Emoties zijn een bron van informatie en helpen je om je behoeftes te leren kennen en deze te communiceren naar de buitenwereld. Ik schreef er eerder dit blog over.
Als ouder stilstaan bij je eigen emoties
Zoals je hierboven hebt kunnen lezen gaat een eetstoornis niet over eten, maar over emoties en hoe ermee om te gaan. Reden te meer om als ouder stil te staan bij je eigen emoties. (Her)ken jij je eigen emoties? En ken jij je triggers, je rode knoppen en hoe je daarop reageert? Als jij je emoties de baas bent en deze op een gezonde manier kan tonen aan je kind, dan ben je een waardevol voorbeeld voor je kind.
Voor meer informatie kun je kijken op de site van het Leontienhuis. Je mag uiteraard ook contact opnemen met mij als je meer wilt weten: corine@hetvitaliteit-atelier.nl.
