Ik ben in mijn leven door tal van levensfases gegaan. Jij toch ook? Soms omdat je ervoor kiest, soms omdat het je overkomt. Soms gaat het vanzelf en soms kost het moeite. Omdat ik vandaag ‘Op koers in Andalusië naar je volgende leef-tijd’ lanceer, in samenwerking met Mirjam Diepenbrock van Animalsoul Academy, kijk ik terug naar het kruispunt waar ik vijf jaar geleden stond. En hoe lastig het toen voor me was om in beweging te komen.
Even terug in de tijd
Het is augustus 2020. De eerste golf van de Covid-19-pandemie is net achter de rug. Mijn jongste kind is geslaagd voor zijn middelbare school en gaat studeren. Hij wil het studentenleven in. Ook al zijn de colleges online en is er nog heel veel onzeker, hij wil op eigen benen staan en verhuist naar een studentenhuis in Delft. Mijn oudste kind woont en studeert al in Amsterdam en wil haar master opleiding in Berlijn voortzetten.
En dan ben ik ineens 55 jaar, wat nu?
Ik ben op dat moment 55 jaar. Ik heb de afgelopen veertien jaar als gescheiden moeder mijn kinderen gesteund, opgevoed en verzorgd. Ik heb hard gewerkt, carrière gemaakt als trainer, een bedrijf gehad en weer verloren, mijn hypotheek trouw betaald en eigenlijk was het leven simpel. Niet makkelijk. Wel druk en daardoor ook simpel. Omdat elk besluit dat ik nam gedreven werd door mijn rol als moeder en mijn rol als ondernemer, trainer en coach. Wat mij al die tijd in de onderstroom stuurde, was helder: zorgen voor de kinderen en werk doen waar ik voldoening en voldoende financiën uit haal.
Maar nu is alles ineens anders. Mijn kinderen hebben mij niet meer dagelijks nodig en mijn werk is door de Covid-pandemie enorm veranderd. Wil ik dat zo nog wel? En ik ben ineens 55 jaar oud. Of jong. Wat je maar wilt.
Wat wil ik in mijn nieuwe leef-tijd?
Ik vraag me al maanden af wat ik nog wil de komende twintig of dertig jaar. Wat wil ik meemaken, doen, besluiten, voelen, ervaren? Ik zie hoe mijn kinderen – zonder daar verder heel diep over na te denken – een nieuwe levensfase instappen. Tsja, dat deed ik ook op die leeftijd. Ik ging gewoon drie jaar naar Frankrijk na mijn middelbare school en toen ik terugkwam dook ik het werkende leven in. Ik trouwde, kreeg kinderen, kwam weer alleen te staan en deed wat ik als werkende moeder kon doen om goed voor ons te zorgen. Maar nu dan? Mijn koers is ineens niet zo helder op mijn 55ste. Ik weet alleen wel dat ik een verlangen heb naar een nieuw avontuur, ik ben veel te jong om achter de geraniums te gaan zitten. Ik voel dat ik naar Spanje wil. Maar hoe dan? Kan dat wel? Mag dat wel? Ik heb veel twijfels en gedachten die ik als twintiger of dertiger nooit had voordat ik een nieuwe levensfase in stapte, maar nu dus wel.
Er is ineens angst en schuld
Als ik eraan denk dat ik het grote en mooie huis waar mijn kinderen geboren zijn moet verkopen om die nieuwe fase in te stappen, krijg ik het Spaans benauwd. Wij hebben daar jarenlang met z’n drietjes een gezin gevormd en het was onze veilige plek. Ga ik dat verkopen zodat ik verder kan gaan in mijn leven? Ik voel pittig wat angst en onzekerheid als ik daaraan denk. En schuld. Want het heeft ook impact op mijn kinderen, die kunnen dan niet meer naar hun ouderlijk huis. Ik verkoop een huis dat staat voor liefde, geborgenheid, veiligheid en een hele belangrijke en mooie levensfase. Is die nu echt voorbij? Mag en kan ik dit loslaten om mijn eigen droom te realiseren? Is mijn droom wel realistisch? Wat wil ik voor mezelf de komende 20 tot 30 jaar?
Ik wil voorleven
Mijn hoofd protesteert flink, maar mijn verlangen om de wereld in te gaan, om nieuwe avonturen te beleven en om een bestaan op te bouwen in Spanje blijft maar terugkomen. Ik twijfel, pieker en sudder ondertussen een beetje door de maanden heen, totdat ik mezelf een heel belangrijke vraag stel: Wat zou ik mijn kinderen gunnen als ze in deze situatie zouden zitten? En daar komt steeds hetzelfde antwoord op: ‘Leef!!! Doe wat voor jou belangrijk is, waar je van tot leven komt, wat voor jou echt waardevol en de bedoeling is.’ Als ik wil dat mijn kinderen zo leven, dan heb ik dat voorbeeld te geven, toch? Ik heb voor te leven wat ik ze gun. Dat is al jarenlang een diepe drijfveer voor mij. En dat is nu niet anders.
Ik voel dat mijn verlangen, mijn koers, sterk en onweerstaanbaar is. En wat is dat spannend. Het vraagt om besluiten, helderheid en stappen. Dus ja, ik verkoop mijn huis zodat er genoeg is om een tweede huis in Spanje te kopen. De koers is ingezet. Ik beschreef in november 2020 die eerste spannende stappen in dit blog.
Met een trotse glimlach kijk ik achterom
En nu, bijna vijf jaar later kijk ik met een trotse glimlach achterom. Ik ben in beweging gekomen en heb elke keer weer een stap gezet, omdat de koers helder was. Met flink wat omwegen uiteraard. Maar ja, ook dat is leven. Het was niet altijd makkelijk de afgelopen vijf jaar, maar ik had het niet anders gewild. Dit is mijn koers.
Wat is jouw koers?
Welke nieuwe leef-tijd ligt er voor jou in het verschiet? Twijfel je nog, weet je niet nog niet hoe of wat je te doen hebt? Een ding weet ik zeker: stil blijven zitten brengt je niet verder. In beweging komen wel.
Herken jij jezelf in deze situatie, dan nodig ik je uit om met ons op koers te gaan naar jouw nieuwe leef-tijd. Een week in Andalusië, met gelijkgestemde vrouwen en twee topcoaches. Een week die je eigenlijk veel eerder al had willen meemaken. We hebben een supertof programma voor je om letterlijk en figuurlijk in beweging te komen. Om koers te bepalen en stappen te zetten. Wil je meer weten? Alle informatie staat nu online: klik hier, lees en voel wat het met jou doet.
