Met een verbeten gezicht komt hij de hoek om. Zo heb ik hem nog nooit gezien. Hij had het zichtbaar zwaar en de jongen voor hem oogde een stuk relaxter. “Goed zo, Kenzo, nog even volhouden! Je bent er bijna!” hoor ik mezelf keihard schreeuwen.
Hij zou gaan winnen
Dit was tijdens een hardloopwedstrijd in Oosterhout: de Kaaienloop. Onze oudste zoon, voetballer in hart en nieren, had hier een missie: hij wilde de 1.000 meter winnen. Twee jaar geleden heeft hij als zevenjarige in zijn toenmalige leeftijdscategorie de 500 meter gewonnen. Dit was toen een totale verrassing. Voor ons. Voor hem niet. Voor hij thuis vertrok, zei hij namelijk: “ik ga winnen.” Samen met een vriendje had hij afgesproken dat ze eerste en tweede zouden worden. Tijdens het oefenen met de klas was hij telkens de snelste en dat vriendje nummer twee. Vandaar hun afspraak. Dat zouden ze voor heel Oosterhout ook even gaan doen. En zo geschiedde. Hoewel Kenzo lekker voetbalt, had ik toen verwacht dat de kinderen die op atletiek zitten en echt trainen op hardlopen sneller zouden zijn.
Ik mag het loslaten
Nadat de Kaaienloop vorig jaar niet doorging, wilde Kenzo dit jaar dolgraag weer meedoen. Uiteraard ging hij weer voor de winst. Van tevoren vroeg ik hem: “Moet je nog oefenen op de afstand, zodat je weet hoe lang een kilometer is om te lopen?” “Nee hoor”, antwoordde hij onverschillig. “Wil je het parcours nog even verkennen zodat je weet hoe je moet lopen?” “Nee hoor”, antwoordde hij wederom onverschillig. Dit jaar zou er vanwege de pandemie geen prijsuitreiking zijn. Vanwege zijn doel om te winnen, vroeg ik hem: “Maakt dat uit voor jou?” “Nee hoor mama, ik ga gewoon knallen.” En toen wist ik: ik mag het loslaten. Hij doet het helemaal op zijn manier.
Opperste concentratie
Twaalf minuten voor het startschot zou klinken, stond hij al paraat in het startvak. Klaar om te knallen. Hier stond een man with a mission. Eén en al focus. Zichzelf afgesloten voor afleiding. Hij had maar één doel: winnen.
Toen eindelijk het startschot klonk, moest hij nog oppassen voor de pionnen die daar stonden. Kenzo manoeuvreerde er behendig omheen en was lekker weg. Ik stond bij de eerste bocht en zijn papa bij de finishlijn. Na de start liep ik snel naar het stuk waar ze het park weer uit komen voor ze de Heuvel weer op komen waar de finish was. Op het filmpje dat ik maakte, hoor ik mezelf zeggen: “Oh, ik ben helemaal zenuwachtig voor hem.” Voor hem ja, want eerlijk is eerlijk, of hij nou als eerste of als laatste over die streep komt, mij maakt het niets uit. Ik vind het belangrijk dat mijn kind lekker in zijn vel zit. Maar voor hem was het belangrijk. En dat gunde ik hem.
Hij werd tweede
En toen kwam hij dus met een verbeten gezicht de hoek om. Gelukkig lukte het hem het laatste stuk vol te houden en komt hij als tweede over de finishlijn. Een geweldige prestatie in een wedstrijd met een heleboel kinderen die werkelijk op atletiek zitten en waarbij hij ook nog eens twee jaar jonger is dan de oudste in de categorie.
Eén kilometerslange sprint
“Ik had kunnen winnen hè, maar ik had niet genoeg energie meer voor een eindsprint” zei hij na afloop. Wat ook niet raar is na de avond ervoor tijdens de voetbaltraining een shuttleruntest te hebben gedaan en die ochtend een voetbalwedstrijd te hebben gespeeld. “Ik heb eigenlijk de hele tijd gesprint” zei hij. Zoals het een sportman betaamt, vond hij het oprecht jammer dat hij niet gewonnen had en was hij tegelijkertijd blij met zijn tweede plaats.
De snelste uit Oosterhout
Nadat ze de uitslag had gezien, zei de moeder van vriendjes van onze jongens: “Weet je wel dat je de snelste bent uit Oosterhout?” De nummer één was namelijk een jongen uit Papendrecht, wat ruim een half uur rijden van ons vandaan is. Toen klaarde zijn gezicht toch wel op. Met een gemiddelde snelheid van 16,5km/h en een eindtijd van 3:37 voor de 1.000 meter mocht hij trots zijn op zijn prestatie. De komende twee jaar zit hij nog in dezelfde leeftijdscategorie en als ik hem een beetje kan inschatten, doet hij volgend jaar opnieuw mee met maar één doel voor ogen: winnen!
Het leven is niet maakbaar, wel stuurbaar
Ik vind het altijd prachtig om te zien wat ik van mijn kinderen kan leren. Van Kenzo is dat onder andere zijn winnaarsmentaliteit. Dat ik daar zo hard heb staan aanmoedigen, daarvan zei hij na afloop: “Dat heb ik niet gehoord. Ik dacht alleen maar: ik wil winnen.”
“De jongen die gewonnen heeft, die kende het parcours al, dat zag ik.” “Ik had van tevoren nog aan jou gevraagd of je het parcours wilde verkennen en dat wilde je toen niet.” “Dat was dus ook niet nodig hè, mama, dat zag je wel.”
Heb jij ook een winnaarsmentaliteit?
Als het even niet lukt, geef je dan op? Of sta de je de volgende dag met frisse moed weer op? Elke dag is een nieuwe dag met nieuwe kansen. Ook voor jou. Vind je dat moeilijk en overweeg je om daar professioneel mee aan de slag te gaan? Dan is een gratis proefsessie, waarin ik meedenk in waar jij tegenaan loopt in jouw persoonlijke situatie een goede optie voor jou. Klik hier om jezelf aan te melden of voor meer informatie.
