Afgelopen week zat ik niet lekker in mijn vel. Afscheid nemen en afsluiten maakten me emotioneel. Vorige week schreef ik dit blog over emoties. Sinds de start van de schrijfweek in Granada is er veel in beweging gekomen. Het geeft onrust, maar wel een goede onrust.
Geen toekomst voor mij in de echoscopie
Verdriet voerde de boventoon de afgelopen dagen. Afscheid nemen van het vak waarin ik mij dertien jaar geleden met veel passie liet omscholen, valt me zwaarder dan gedacht. Bij een van mijn werkgevers heb ik mijn witte jassen, sleutel en pasje ingeleverd en is mijn kwaliteitsovereenkomst om screenings-echo’s te maken ontbonden. Er lijkt geen weg terug, hoewel er nog een klein achterdeurtje is. Diep in mijn hart weet ik allang dat er geen toekomst is voor mij in de echoscopie. En dat gaat gepaard met rouw en tranen. Maar wat is nou de echte betekenis van die tranen?
Een fantastische kans
Toen ik net te horen had gekregen dat ik ongeschikt bevonden was voor mijn eigen werk waren er tranen van verdriet, logisch ook. Inmiddels heb ik er vrede mee; fysiek is het werk de afgelopen jaren te zwaar geworden. Het is een fantastische kans om mijn andere talenten in te gaan zetten. Deze ben ik aan het verkennen in een re-integratie traject. Samen met mijn coach heb ik gesprekken en krijg als huiswerk de opdracht om vragenlijsten in te vullen. Hierdoor leer ik mezelf weer beter kennen.
Een greep uit mijn kwaliteiten
Uit de persoonlijkheidstest komt een zogenaamd ENFP profiel. Woorden als extravert, openhartig, intuïtief en ruimdenkend passen bij dit profiel. Zomaar een greep uit mijn kwaliteiten: nieuwsgierig, levendig, energiek, veelzijdig, zorgzaam en onafhankelijk. Ik word er blij van! Er volgt een uitgebreide beschrijving van de resultaten, voor 99% herken ik mijzelf hierin, wow! Dan scrol ik door naar de beroepen die bij me passen: theaterdirecteur, presentator, mediastrateeg… En vooruit, internetondernemer en mediator staan ook in het lijstje. Serieus? De moed zakt in mijn schoenen.
Tranen van frustratie
Als ik de resultaten bespreek met mijn coach houd ik het niet droog. Dit zijn geen tranen van verdriet maar van frustratie. Mijn coach probeert me moed in te spreken. “Je hebt al veel werk verzet, wees wat liever voor jezelf, je hebt nog alle tijd.” Als ik diezelfde middag een afwijzing op een open sollicitatie krijg, voel ik de tranen weer prikken. Ik realiseer me dat het geen verdriet is, ik vind het enorm moeilijk om met deze situatie te zijn. Hoe lang gaat het duren, vind ik nog wel een baan en wat nou als ik die nieuwe baan toch niet zo leuk vind als ik dacht? Allemaal vragen die door mijn hoofd spoken.
De gebeurtenis zelf heeft geen betekenis
Dan herinner ik me de lessen die ik volg bij 365 dagen succesvol. “De gebeurtenis zelf heeft geen betekenis. Het zijn je eigen gedachten die lading geven aan een bepaalde gebeurtenis. Dat roept dan emoties op.” Die les komt op dit moment tot leven, het is namelijk helemaal waar! Ik ga er eens rustig voor zitten. Dit is de gebeurtenis: op dit moment ben ik ongeschikt voor mijn werk als echoscopiste. Ik werk al mijn uren op arbeids therapeutische basis. Samen met mijn re-integratiecoach ben ik op zoek naar ander passend werk. That’s it.
Nou en
Ik voel gelijk een rust over me heen komen en neem me voor om mijn gedachten een halt toe te roepen mochten ze weer met me op de loop gaan. Zoals ik vorige week schreef, is een emotie informatie, het wil je wat vertellen. Het vertelt me nu dat ik de situatie waar ik me in bevind niet fijn vind. Ik heb graag grip op situaties en dat heb ik nu niet. Bovendien word ik onrustig bij de gedachte dat dit nog wel een jaar kan duren. Ik herinner me ook dat de tip was: zeg wat vaker ‘nou en?’ Dat relativeert en maakt dat ik ook weer een beetje kan lachen om mezelf.
Plussen en minnen
Ik besluit te plussen en te minnen. De situatie heeft een aantal nare kanten zoals hier boven beschreven. Tot dit moment leken die de positieve kanten te overschaduwen. De activiteiten die me goed afgaan – zoals pionieren, projecten starten, improviseren, mensen snel inschatten en situaties doorzien – bieden enorme kansen, al weet ik nu nog niet welke. Wellicht heeft het universum hele andere plannen met mij en is het niet de bedoeling dat ik een baan vind, maar er een creëer. En ook dat vind ik spannend. Nou en? Is het nu tijd af te maken wat ik in Spanje begon?
Als je dit herkent en denkt dat je me kunt helpen bij dit proces, stuur me dan een mailtje: corine@hetvitaliteit-atelier.nl.
