De blokkades op je weggetjes opruimen

Twee weken geleden liep ik de Dutch Mountain Trail, 110 km in 4,5 dag op de grens van Nederland, Duitsland en België, een absolute aanrader. Door prachtige glooiende velden, sprookjesachtige bossen en holle weggetjes zoals op de foto. Dit jaar hebben enorme stortregens wilde waterstromen in deze holle weggetjes veroorzaakt. Ik zie de beelden nog voor mij op tv, vreselijk, verwoestend. De resultaten vond ik terug, juist in deze holle weggetjes; de aarde weggespoeld en de stenen die daarin verstopt lagen, blootgelegd. Rommelige paden, veel takken en omgewaaide bomen. Ik moest eroverheen klimmen en onderdoor kruipen, goed opletten dus.

Ingesleten paadjes
Daar lopend in stilte – ruisende bomen boven mij, zonnestralen er doorheen piepend – kwam de vergelijking in mij op van de ingesleten paadjes die wij allemaal kennen. Jaren doe je dingen op dezelfde manier en krijg je hetzelfde resultaat. Je overlevingsmechanisme heeft zijn nut, levert geen problemen op. En toch kan ook dit zomaar in je leven gebeuren; door stromende tranen, woedende winden of stampende voeten worden stenen, diepe kuilen of omgewaaide bomen zichtbaar. Dan is het tijd om de blokkades op je weggetjes op te ruimen.

Je eigen gedrag observeren
Niets lijkt meer hetzelfde, wat je deed lijkt niet meer te werken of levert je het welbekende rotgevoel op. Dan komt het neer op bereidheid om aan het werk te gaan, in de spiegel te kijken, van een afstandje je eigen gedrag te observeren. Nieuwe paadjes ontdekken, of misschien zelf maken. Door hoog gras, over wilde bloemenheuvels, waarvan je moet niezen. Ondertussen zijn er de brandnetels die jeukende bultjes op je armen en benen achterlaten, waar je niet aan mag krabben. Dit is nodig om te ontdekken wat je anders wil, om een echt favoriet positief gevoel te ervaren.

Hoe zit dit bij jou, is dit herkenbaar?

Vallen en weer opstaan
Stapje voor stapje. Erkennen van je rotgevoel en herkennen in welke situaties dit voorkomt en welk gedrag daarbij hoort. Om vervolgens buiten je comfortzone te oefenen, door te vallen en weer op te staan. Het is een hele klus om die nieuwe paadjes platgetrapt te krijgen. En als je niet oplet, groeien ze weer dicht. En voor je het weet loop je weer op de oude uitgeholde paadjes.

Zonder oordeel
Tja dat is wat het is, ons overlevingsmechanisme raken we nooit kwijt, dat is niet het doel. De kunst is om liefdevol naar jezelf te blijven kijken, met zachtheid, zonder oordeel. Jezelf niet te straffen als je de weg kwijtraakt of de oude paadjes weer bewandelt.

Een anker om aan vast te houden
Wat ik je wil meegeven is een hulpmiddel, iets om je aan vast te houden. Een anker, dit kan van alles zijn, iets wat je herinnert aan je nieuw paadje, een richtingaanwijzer voor de verandering die je in gang hebt gezet. Bijvoorbeeld een foto, een steen in je zak, een kaartje, een lintje ergens aan vastgeknoopt, een elastiekje, een doosje… Misschien plopt er meteen iets bij je op. Het belangrijkste is dat je het koppelt aan je positieve stap, zodat je anker (wanneer je even op de automatische piloot gaat) jou terugbrengt naar je nieuwe paadje.

Nieuwe paadjes gevonden
Voor mij is het een foto van mijn kinderen en hun partners, inmiddels is het contact weer optimaal en hebben we allemaal nieuwe paadjes gevonden in de veranderde situatie. Ik ben dankbaar dat we ruimte hebben gevonden om te zeggen wat ons bezighoudt. Of onze gedachten nou kloppen of niet, soms in alle onredelijkheid delen wat we voelen, luisteren en zonder oordeel in gesprek blijven. Wat een kracht, liefde en immense rijkdom.

Mocht je een gids of maatje willen om de nieuwe paadjes te zoeken en plat te trappen, neem contact op met mij. Dan loop ik een eindje met je mee.