Elke twee jaar wordt deze tentoonstelling van sculpturen in de buitenlucht georganiseerd. Dit jaar is het de negende editie, samengesteld door curator Ralph Keuning. Het thema is Verlichting en vindt plaats van 21 mei t/m 21 september. De route loopt vanaf het Gelderlandplein, via station Zuid naar de Minervalaan en de Apollolaan. In totaal staan er 70 sculpturen.
De groene lanen van ARTZUID
De titel, Verlichting, verwijst naar het vooruitgangsgeloof dat de 18e eeuw kenmerkte. Een eeuw van de rede, waarin wetenschap en kunst bloeiden en het fundament voor onze democratie werd gelegd. Tegelijkertijd was er de keerzijde van het kolonialisme met alle mensonterende aspecten die daarbij horen. Aan de ene kant was er vooruitgang en bloei en aan de andere kant uitsluiting. Dat is ook nu actueel en hoort bij de stad en in de kunst en dus bij de groene lanen van ARTZUID.
Je loopt als bezoeker door een surreëel stedelijk landschap met figuratieve beelden, afgewisseld met architectonische installaties. Bezoekers worden op deze manier geprikkeld om na te denken over de toekomst van de stad en hoe we met elkaar omgaan.
Olifanten in het winkelcentrum
Op Hemelvaartsdag besluit ik om te gaan kijken. Het is in ieder geval droog en niet al te koud. Met de tram naar het Gelderlandplein, waar in het winkelcentrum ook allerlei beelden staan. Het zijn olifanten die op een kleurrijke manier geschilderd zijn. Het verbaast me dat de meeste bezoekers er gewoon aan voorbij lopen en meer bezig zijn met de boodschappen en hun dagelijkse koffie to go. Jammer, want er valt heel wat te zien. Er zijn zelfs kinderen die erop proberen te klimmen en niemand die er wat van zegt.
De bollen zijn allemaal gezichtjes
Ik besluit om verder te gaan, richting station Zuid. Er staan niet veel beelden omdat er een grote verbouwing van het station bezig is. Maar als ik onder het station ben doorgelopen zie ik een prachtig brede groenstrook met eeuwenoude bomen die vol in het blad staan. Hier staan wel veel sculpturen. Een grote cirkel, waarin de rand gevormd wordt door kleurrijke ballen. Het midden is open zodat je er doorheen kunt kijken. Zodra ik dichterbij kom, zie ik dat de bollen allemaal gezichtjes zijn. Elk met een andere gezichtsuitdrukking. Wat zou de kunstenaar hiermee bedoelen? Verbinding? Je kunt een audiotour gebruiken, maar ik bekijk alles liever op mijn eigen manier; zelf bedenken en voelen wat het kunstwerk met me doet. En deze is voor mij wel een heel mooie omdat ik er de mensen uit de wereld om mij heen in zie: vreugde, verdriet, machteloosheid, euforie.
Op de Apollolaan
Bij het informatiepaviljoen bestel ik een cappuccino. Inmiddels ben ik aangekomen op de Apollolaan en voor mijn zie ik een groot kunstwerk. Het is een zeilschip, waarvan de zeilen lijken op te bollen door de wind. Ik kan nu naar links of rechts gaan. Het wordt nu wat drukker en ik besluit om eerst naar rechts te gaan en dan een rondje te lopen, zodat ik later weer bij het zeilschip uitkom.
Ook hier weer prachtige sculptiren. Achtergebleven regendruppels schitteren in het waterige zonnetje, dat tevoorschijn komt. Mooi hoe de kleuren veranderen als het licht verandert. Er staan ook twee gouden beelden. Ze stellen mensen voor. Als ik voor het eerste gouden beeld sta, zie ik door een opening op de plaats van de buik, het tweede beeld. Even doorlopen en dan vanaf de andere kant kijken.
Wat een indrukwekkend beeld
Ik ga verder en geniet van alles wat ik zie. Het meest onder de indruk ben ik van een groepje van drie beelden in turquoise, en dan met name van één beeld. Het is een liggende figuur dat beschermend over een kind ligt. Prachtig vormgegeven. Als ik terugloop naar het station, merk ik dat dat beeld een gevoelige snaar heeft geraakt. Deze Biënale is zeker de moeite waard om te gaan bekijken.
