Als een cirkel tegen de klok in adem ik van hart naar buik naar hart

Ondanks het feit dat we lekker op vakantie zijn in het zonnige Spanje gaat de wekker vanochtend vroeg af. Vandaag staat de tweede coachafspraak met Ingrid op de planning. Het is 10:00 uur in de ochtend als ik de tuin van haar fantastische huis in wandel. 

Wat houdt mij nu bezig?
We drinken eerst een cappuccino en praten na over de vorige sessie. Ik voel me lichter en meer ontspannen en ben daarom ontzettend nieuwsgierig wat de dag van vandaag gaat brengen. Ik vertel wat me nu bezighoudt:

• Het huis dat mijn lief en ik vier jaar geleden kochten, de droom die we hebben (hadden?) en het leven dat er tussen komt en wellicht andere plannen heeft.
• Mijn bedrijf dat op papier bestaat en mijn onzekerheden om dit bedrijf echt vorm te gaan geven.
• Het gebrek aan een gevoel van veiligheid in mijzelf en mijn jaaropleiding bij Anna van der Vaart.
• De afgelopen jaren die me hebben gevormd, een scheiding en een ernstig zieke dochter. Ik benoem óók dat ik daar sterker uit ben gekomen en veel heb geleerd van deze gebeurtenissen.

Zielsmissie
We gaan samen verder op reis en ontdekken mijn zielsmissie: het vinden van emotionele verbinding en veiligheid bij mezelf en anderen. Ik vertel over de channeling die ik vorig jaar een dag vóór vertrek naar Granada ontving, waarin mij werd verteld dat er een bol in de weg zat van emotionele razernij die ik eerst diende op te lossen voordat ik daadwerkelijk anderen zou kunnen gaan helpen. Ik schreef er dit blog over. Hierop vertelt Ingrid mij wat over mBraining, de methode waar zij onder andere mee werkt. Dit gaat over de samenwerking van het hoofdbrein, het buikbrein en het hartbrein, ik heb er het volgende van onthouden.

De koning en zijn land
Ze legt het me uit met behulp van de metafoor van het lichaam als land. Het hartbrein is de koning, deze houdt van zijn mooie land en wil het nog fijner en mooier maken. Daarvoor heeft hij strategen nodig, het hoofdbrein, om met hem mee te denken hoe dat te gaan uitvoeren. Vervolgens heeft hij soldaten nodig, het buikbrein. De soldaten bewaken de grenzen en voorkomen dat buurlanden, die ook zo’n mooi en fijn land willen hebben, de grenzen overschrijden en land inpikken. Ik snap de samenwerking en we onderzoeken hoe mijn breinen zijn afgesteld, in de actiestand of in de ruststand. 

Meditatief ademen
Ik kies als onderwerp om mee te werken mijn bedrijf. Ik vertel hoe het er nu voor staat en wat de gewenste situatie is. Ik voel de blokkade waar eerder over gesproken is. Eerst doen we een meditatieve ademhalingsoefening. Vijf tellen in en vijf tellen uit. Dan mag ik mijn buik naar buiten bewegen met behulp van mijn middenrif. In-uit, in-uit, terwijl mijn buik steeds meer uitzet.

Smeulende passie
Het is tijd om de verschillende breinen aan het woord te laten.
Mijn hart zegt: ‘Ga maar spelen, ga ontdekken en maak de wereld mooier en liefdevoller. Laten we zorgen dat we met elkaar omgaan vanuit onze harten.’
Ingrid vraagt wat hiervoor nodig is.
Heel helder weet ik dat mijn hoofdbrein dan niet de leiding dient te hebben, maar dat mijn buikbrein uit de schaduw mag stappen.
‘Buikbrein, ik heb je nodig, luister en neem mijn signalen serieus!’
Ik voel nu duidelijk mijn angst, diep in mijn bekken. Het is koud en ik voel de onderdrukking.
“Wat gebeurt er als het er mag zijn?” vraag Ingrid.
Ik zie het beeld van een vulkaan, maar dan in een bolvorm. Vuurrood van binnen met een dikke zwarte korst eromheen. In het vuurrood zie ik de smeulende passie.
“Pak maar”, zegt Ingrid.
Ik pak de bol, mijn handen als bescherming eromheen. Heel voorzichtig mag ik de bovenste hand weghalen, het heeft tijd nodig. Dan ligt de bol vrij op mijn ene hand. Direct volgt ontspanning. In die ontspanning krijgt de bol een nieuwe plek in mijn buik.

We gaan het met zijn drieën doen
Het ademen gaat door, er ontstaat een beweging die ik visueel maak met mijn handen. Als een cirkel tegen de klok in adem ik van hart naar buik naar hart. Dan mag het hoofd meedoen: hart-buik-hart-buik-hoofd-buik. Als een hartslag herhaalt dit patroon zich, dit maakt de cirkel rond.
Het hoofdbrein mag haar zegje doen: ‘Eindelijk mag ik gaan doen waar ik goed in ben, namelijk mijn creativiteit inzetten. Ik ga voor ons zorgen door met regelmaat op de pauzeknop te drukken. Ik stuur je dan met behulp van je adem terug naar je lijf waardoor je gaat voelen. Vanaf nu gaan we het met zijn drieën doen!’

Ik voel wat ik heb te doen
Diep onder de indruk laat ik bezinken wat hier is gebeurd. Ingrid laat me even alleen en als ik weer bij haar aan tafel kom zitten, heeft ze een prachtige bloem geplukt voor mij. We praten even na en dan komt mijn lief me halen. Ik voel wat ik heb te doen. Met een hoofd vol dromen en de zon in mijn hart ga ik terug naar Nederland.