De meest traumatische én meest leerzame periode in mijn leven

Afgelopen week was het Eating Disorder Awareness Week, een jaarlijks terugkerend event om aandacht te geven aan bewustwording rond eetstoornissen. Wist je dat van alle psychische ziektes eetstoornissen het hoogste sterftecijfer hebben? Gelukkig is er ook aandacht voor hoop. Herstel is namelijk echt mogelijk!

Waarom heb ik dit niet gezien?
Bij een eetstoornis wordt al gauw aan het stereotype beeld gedacht van hele dunne meisjes. De waarheid is dat je aan de buitenkant niet kunt zien of iemand een eetstoornis heeft. Bovendien kunnen jongens ook een eetstoornis ontwikkelen. Toen mijn dochter me vertelde dat ze al een periode niet meer at, was ik met stomheid geslagen. Mijn eerste vraag was dan ook: “Hoezo niet?” Toen ze verder vertelde gingen bij mij alle alarmbellen af. Direct daarna kwam het schuldgevoel. Waarom heb ik dit niet gezien? 

Haar pad
Al snel besefte ik dat dat schuldgevoel geen enkele toegevoegde waarde had en al helemaal niet helpend was. Ik realiseerde me dat ieder mens hier op aarde is om lessen te leren. Dit was het pad dat zij had te lopen, het enige dat ik hoefde te doen is zorgen dat ik er voor haar was als ze me nodig had. Ik ging op zoek naar hulp, want dat wilde ze gelukkig wel. Maar dan wél van iemand die ‘er’ verstand van had. Zo kwamen we terecht bij het Leontienhuis. 

Op eieren lopen
Naïef als ik toen was, dacht ik dat het allemaal niet zo’n vaart zou lopen, we waren er immers snel bij. Ik wist toen totaal niks van eetstoornissen af. ‘Kennis is macht’ leerde ik van mijn coach en tevens een van de vrijwilligers in het Leontienhuis die ik om hulp had gevraagd. Voordat ik die kennis had, liep ik op eieren en gaf ik toe aan alle grillen van de eetstoornis, bang om mijn dochter kwijt te raken. Toen ik leerde dat ik daardoor juist samenwerkte met de eetstoornis tégen haar, veranderde dat.

Liefdevol en consequent
De grootste eyeopener was voor mij dan ook het onderscheid leren zien tussen mijn dochter en de eetstoornis. Het vergde wat oefening, maar op een gegeven moment kon ik heel duidelijk zien dat de plek van mijn dochter rond eetmomenten werd ingenomen door een hysterisch schreeuwende feeks: de eetstoornis. Dé tip die alles veranderde was liefdevol zijn tegen mijn dochter en consequent tegen de eetstoornis. Zo kon ik de lelijke woorden die ze zei – op de momenten dat de eetstoornis bezit van haar nam – makkelijker van me af laten glijden. Door consequent te zijn, kreeg de eetstoornis minder ruimte waardoor er steeds meer dochter tevoorschijn kwam.

Ik leerde ook mezelf beter kennen
Het is de meest traumatische én de meest leerzame periode geweest in mijn leven. Ik zie het als een ontdekkingsreis die we samen hebben gemaakt. Ik voelde me vaak machteloos, het was ondraaglijk om te zien hoe de eetstoornis mijn dochter kapot probeerde te maken. Ik leerde ook mezelf beter kennen. Welk voorbeeld gaf ik eigenlijk met altijd maar doorgaan? Hoe goed zorgde ik voor mezelf? En hoe zorgde ik ervoor dat de andere kinderen aandacht kregen? We konden niet anders dan met elkaar in gesprek gaan over alles wat ons bezighield in deze heftige tijd. Ieder van ons had zijn eigen angsten en frustraties. Door de eetstoornis, of misschien wel dankzij de eetstoornis, is onze band nóg sterker geworden.

Getransformeerd in een prachtige jonge vrouw
Hoewel ik mijn dochter een ander pad had gegund, zie ik ook wat het haar heeft gebracht. Door de vele vormen van therapie heeft ze veel over zichzelf geleerd. Het onzekere meisje is getransformeerd in een prachtige jonge vrouw met de wereld aan haar voeten. Het is de vraag of dat zonder eetstoornis was gelukt. En ter ere van deze awareness week maakte ze een post op haar socials waar ze eindigde met de quote: “Er is geen ruimte meer voor een eetstoornis in mijn leven.”

Ben of ken je een naaste van iemand met een eetstoornis? Zoek echt hulp, je hoeft het niet alleen te doen. Voel je vrij me een berichtje te sturen: corine@hetvitaliteit-atelier.nl