Het is 24 februari 2024 – tijdens de ‘eating disorder awareness week’ – en ik ben samen met mijn dochter in het Leontienhuis om een bijdrage te leveren tijdens de druk bezochte inspiratiebijeenkomst. Dat is fijn en tegelijkertijd verdrietig, want het betekent dat (te) veel mensen kampen met een eetstoornis.
Vier jaar wachten op passende hulp
Elke keer weer hoor ik dat er nog geen behandeling is, maar dat diegene wel op de wachtlijst is geplaatst. Hoe is het gekomen dat de wachtlijsten zo lang zijn? En hoe komt het dat er zoveel mensen professionele hulp nodig hebben en deze niet kunnen krijgen op korte termijn? In een LinkedIn post van het Eetstoornissen Netwerk lees ik dat het gemiddeld vier jaar duurt voor iemand met een eetstoornis passende hulp krijgt. Vier jaar, serieus? Mijn mond valt open. Ik lees verder dat de Gezondheidsraad een landelijke uniforme aanpak adviseert, die op regionaal of gemeentelijk niveau kan worden uitgevoerd. Het staat er mooi, maar wat betekent dat dan concreet? Gaat dit rapport ervoor zorgen dat de wachtlijst korter wordt?
Goede hulp is van essentieel belang
Als ervaringsdeskundige naaste – ik ben moeder van een dochter die gelukkig al een lange tijd hersteld is van anorexia nervosa – weet ik als geen ander hoe belangrijk professionele hulp is. Een eetstoornis is een ernstige ziekte en goede hulp is van essentieel belang om hiervan te kunnen herstellen. Hoe eerder er gestart kan worden met professionele hulp, hoe groter de kans op volledig herstel is. Overigens kan dit herstel lang op zich laten wachten. Gemiddeld duurt een eetstoornis zeven en een half jaar. Zeker als je kind nog thuis woont, betekent dat een zeer intensieve periode voor het hele gezin. Hoe zorg je ervoor dat je, vaak naast je baan, op de been blijft zodat je goed voor jezelf, je kind én de rest van je gezin kunt zorgen?
Als ouder kun je meer ondersteuning bieden dan je denkt
Gelukkig komt er meer aandacht voor de rol die ouders kunnen spelen bij het herstel van hun kind. Als ouder kun je meer ondersteuning bieden dan je denkt. Denk aan het leren omgaan met emoties en technieken aanleren met betrekking tot gespreksvoering. Want hoe doe je dat eigenlijk, moeilijke gesprekken aangaan? Daarnaast is het geven van een goed voorbeeld van groot belang, daarover later meer. Door middel van psycho-educatie krijg je meer zicht op wat er gebeurt in het hoofd van iemand die een eetstoornis heeft.
Wat is het voorbeeld dat je je kind(eren) geeft?
Als moeder was mijn aandacht nagenoeg alleen maar gericht op mijn zieke dochter. De andere kinderen moesten het doen met veel minder aandacht. Laat staan dat ik me afvroeg wat ík nodig had om op de been te blijven. Inmiddels weet ik uit eigen ervaring dat je in zo’n intensieve periode ook keihard geconfronteerd wordt met jezelf. Wat is het voorbeeld dat je je kind(eren) geeft als je alleen maar loopt te vliegen en te draven en nauwelijks rust neemt? Ik schreef er eerder dit blog over.
Zeer confronterend!
In de tijd dat mijn dochter therapie kreeg, volgde ik ook zelf een traject bij een ervaringsdeskundige coach. Ik leerde de eetstoornis doorzien zodat ik consequent kon anticiperen op eetstoornisgedrag. Daarnaast leerde ik mijzelf kennen door de vragen die zij me stelde. Zo liet de eetstoornis van mijn dochter mij bewust worden van allerlei processen in mijzelf. Ze stelde vragen als:
- Wat is jouw relatie met eten eigenlijk?
- Durf jij je emoties te laten zien? Of sta jij je tranen toe als je alleen bent en huil je het liefst stilletjes in het donker?
- Durf je om hulp te vragen en doe je dat dan ook?
- Hoe geef jij je grenzen aan?
- Hoe communiceer je die en is dat duidelijk voor de ander?
- Waar in je lijf voel je dat de grens is bereikt?
- Lukt voelen überhaupt wel?
Ik bleef leren
Na het herstel van mijn dochter volgde ik de opleiding tot leefstijlcoach. Hier leerde ik nog veel meer over mijzelf én deed ik kennis op die heel waardevol geweest zou zijn in die periode. Praktische kennis op het gebied van slapen, eten, bewegen en ontspannen. Maar ik leerde ook na te denken over diepere zaken. Wie ben ik eigenlijk? Welke overtuigingen, al dan niet belemmerend, leven in mij en waar komen ze vandaan? Wat zijn mijn kernwaarden en hoe veerkrachtig ben ik? Met andere woorden: kan ik de tegenslagen die ik op mijn pad vind het hoofd bieden? Wat maakt mijn leven zinvol, waar kom ik mijn bed voor uit? Stuk voor stuk vragen die ervoor zorgen dat ik mijzelf beter begreep. Daardoor leerde ik bijsturen als de keuzes die ik maakte minder handig uitpakten.
Een inspirerend voorbeeld voor je kind
Als je jezelf op dit niveau hebt leren kennen zul je je meer in evenwicht voelen én ben je tegelijkertijd een fantastisch voorbeeld voor anderen. Wordt je kind er beter van? Hoogst waarschijnlijk blijft professionele hulp nodig. Je bent echter wel een inspirerend voorbeeld voor je kind in deze overbruggingstijd. De kans is dan in ieder geval aanwezig dat je kind minder ziek aan de therapie kan starten!
Een naaste van iemand met een eetstoornis
Als leefstijlcoach én ervaringsdeskundige naaste kan ik je helpen je balans te vinden als een eetstoornis bij een dierbare jouw leven beheerst. Ben of ken je iemand die een naaste is van iemand met een eetstoornis? Ben je op zoek naar evenwicht, veerkracht en meer kennis over eetstoornissen? Mail me dan op corine@hetvitaliteit-atelier.nl.
