De wapens kletteren, de gladiatoren schreeuwen, het publiek stampt en joelt mee op het geluid van de drums. In de arena gaat het er hard aan toe. Een van de gladiatoren stort bloedend ter aarde. De Romein die hem heeft gedood, wordt aan het zwaard gespietst door een andere gladiator. Het publiek is uitzinnig… tot een wolkbreuk een eind maakt aan de pret. Het publiek en de toneelspelers vluchten naar binnen. De goten lopen over: in het atrium is het een drukte van belang.
Wij lopen met onze kinderen door de galerij waar het minder druk is. Caesar en een Romeinse soldaat lopen ons tegemoet. In het voorbijgaan horen we Caesar in onvervalst Twents zeggen:”ik zal iens ee’m op bui’nradar kijk’n.”
Hij viel even uit zijn rol
Voor mijn man en mij is dit nog steeds een inside joke. Het beeld van de Romeinse Ceasar met zijn mobiele telefoon in de hand, met dat heerlijk vriendelijk Twenst dialect – het paste aan alle kanten niet en juist daarom had het iets vertederends. Hij viel even uit zijn rol. Hij was even wie hij was – onder dat Romeinse kostuum waarin hij nog maar een paar tellen geleden de opperbaas was.
Als iemand even helemaal zichzelf is
Wij houden van dat soort momenten. De momenten waarop iemand even helemaal zichzelf is. Waarop hij laat zien dat hij ook maar gewoon mens is. Dat zijn de momenten waarop we een zwak voor iemand krijgen. Daar zit de herkenning. Uiteindelijk zijn we allemaal maar gewoon mensen, en is het heerlijk als je eens even niet een perfecte rol hoeft te spelen.
Dus op social media, in je video’s, in ‘het echte leven’: laat jezelf zien, af en toe inclusief je eigen foutjes, versprekingen, minder handige acties. We kennen ze allemaal, we vergeven het je van harte, je wordt er juist zoveel meer benaderbaar door.
