Als ik in de stad loop, erger ik me mateloos aan al die mensen die lopen te eten. Het lijken er steeds meer te worden. En het zijn geen kleine hapjes die ze naar binnen proppen. Nee, het zijn vaak complete maaltijden en het maakt kennelijk niet uit op welk tijdstip van de dag. Ze hebben er toch recht op? Het is lekker en ja, het is op elke straathoek te krijgen. Vaak belandt de helft op straat.
En kijk naar de kantoorjongens die in hun lunchpauze een ommetje maken, zodat ze toch nog even bewegen. Maar ze vergeten daarbij dat datgene wat ze in hun hand hebben om te eten nou niet echt bijdraagt aan een betere gezondheid. Maar ja, druk, druk, druk.
We hebben het zo druk
Het is ook de gewoonste zaak van de wereld geworden om eten te bestellen. De snelle, flitsende bezorgers staan voor de deur voordat je je telefoon hebt neergelegd. Onder het mom van geen tijd om te koken wordt er of eten besteld of worden de boodschappen online besteld. Hoef je niet in rij bij de kassa te staan en kost het je geen extra tijd. Want we hebben het allemaal zo druk. Zelfs kant en klaarmaaltijden winnen aan terrein met slogans als: ‘U hoeft het alleen nog in de magnetron te zetten’.
Ik schijn dat niet te begrijpen
Natuurlijk doet niet iedereen dat, maar het lijkt erop of alles tegenwoordig onder het mom van een druk bestaan steeds makkelijker moet worden. En dan wordt er ook nog gemopperd als de bezorger twee minuten te laat is door verkeerschaos in de stad. “Ja maar ik stond erop te wachten”, hoor je zeggen. Als je het zelf doet, hoef je niet te wachten, zeg ik dan. Maar dat schijn ik niet te begrijpen. Natuurlijk heb ik nu als pensionado meer tijd. Maar toen ik nog werkte was ik ook niet om vijf uur thuis en ik heb ook kleine kinderen gehad.
Eerste noodhulp kan niet gegeven worden
Mijn frustratie hierover loopt op als ik in de krant een artikel zie staan waarin de internationale hulporganisaties aan de bel trekken omdat er een wereldwijde crisis dichterbij komt, of er al is. Miljoenen mensen in de Hoorn van Afrika en in crisisgebieden elders in de wereld lijden honger. Er is simpelweg steeds minder geld bij deze organisaties om de eerste noodhulp te verlenen. Donaties worden steeds minder door diverse oorzaken. En de oorlog in Oekraïne heeft er ook geen goed aan gedaan. De prijzen van graan zijn de pan uitgerezen omdat er veel minder beschikbaar is. Het graan staat te verrotten in de silo’s omdat het niet vervoerd kan worden.
Het is niet hun probleem
Maar er is nog iets vreemds aan de hand. Eigenlijk is er in andere delen van de wereld genoeg graan wat gebruikt zou kunnen worden. Dit wordt echter opgekocht door een paar handelaren die de prijzen flink opgedreven hebben zodat het voor veel landen onbetaalbaar is geworden. Er wordt dus grof geld verdiend aan de ellende van zoveel mensen. Dat is hun probleem niet, vinden ze. Ze moeten immers geld verdienen. En niemand die hen kan stoppen. Het interesseert ze niet dat er zoveel mensen, waaronder veel kinderen, dreigen te overlijden door gebrek aan voedsel.
Klimaatverandering helpt ook niet mee
De hulporganisaties doen hun uiterste best, maar kunnen geen ijzer met handen breken. Ze roepen voor de zoveelste keer de regeringen op om steun toe te zeggen. Maar het lijkt alsof ze tegen dovemansoren praten. Bovendien helpen de wereldwijde natuurrampen als gevolg van de klimaatverandering ook niet echt mee. Hele oogsten verdrogen door de hitte of worden verzwolgen door water en modderstromen na hevige regenval en aardverschuivingen.
Geloof het of niet
Ik vraag me af wat er moet gebeuren waardoor men gaat inzien dat dit enorme gevolgen gaat hebben voor ons allemaal. Wanneer dringt het besef door dat er echt iets moet gebeuren? Want nu lijkt het alsof de mensen immuun geworden zijn voor deze noden. En geloof het of niet, maar op het moment dat ik dit schrijf, staan er twee bezorgers met pizzadozen beneden bij mijn onderburen. En de tijd? Het is kwart over twee. Ik zou toch zeggen dat de lunchtijd voorbij is. Maar dat zal ik wel niet snappen. Het is te triest voor woorden.
2 reacties
Ik voel met je mee. Los van het opkopen van graan en deze door schaarste veroorzaken duurder verkopen, wat in mijn ogen misdadig is, heeft de consument een sleutel tot verandering in ongelijkheid in handen. Het grootkapitaal heeft de consument in zn greep met de verslaving aan de ziekte van meer, veel & snel. Geld maakt geld en macht is het resultaat. 3 dagen massaal niet consumeren zet de wereld op zn kop. #justdreaming #tegendraads
Ik kan je gedachten gang helemaal volgen Willy. Qua eet gedrag hier in het Westen, want het speelt niet alleen in Nederland, kan ik je gelijk geven. Aan de andere kant ook niet. Naast mijn praktijk werk ik onregelmatig in een part time baan, aangezien ik ook nog aan intermitting vasten doe eet ik soms op hele bijzondere tijdstippen een hele maaltijd. Daarbij ben ik me zeker bewust van wat ik eet. Alleen de tijd wijkt af en ja, soms bestel ik een Poke bowl, salade of iets minder gezonds, wat sporadisch voorkomt.
Helaas ligt de voedingsproblematiek een stuk complexer dan enkel een paar handelaren. Deze wordt kunstmatig in stand gehouden door regeringen en diverse andere organisaties en personen die hier belang bij hebben. Hierbij denk ik onder andere aan Glaxo Smith die massaal alle zaden opkoopt en ze vervolgens vernietigd. Waarna ze hun eigen zaden op de markt brengen die slechts een jaar groeien en daarna niets meer produceren. Zodat boeren zijn genoodzaakt elk jaar dure zaden te kopen. Maar ook mensen in regeringen die zich laten omkopen om te zorgen dat er voeding niet komt waar het zijn moet of het vernietigd wordt. Naast de wapenhandel is de handel in zaden, planten en voeding de meest lucuratieve hande;l die er is.
De gedachte die erbij mij altijd opkomt is de volgende. Er zijn hele rijke personen op de wereld met heel veel macht. Als zij echt zo menselijk en betrokken zijn bij hun medemens waarom hebben zij de honger problematiek dan nog niet opgelost? Terwijl deze door onder andere de crisis in het Westen, de corona periode en diverse oorlogen alleen maar erger is geworden.
Fijn dat je r oog en oor voor hebt wat er allemaal speelt Willy en vooral dat je er over schrijft wat je ziet en waarneemt.