Het is voorlopig onze laatste coachingsessie. Een stralende vrouw zit tegenover mij, op haar gemak, vrolijk en ontspannen. In de voorafgaande maanden heeft zich een ware transformatie voltrokken, waar ik getuige van mocht zijn. Van een volledig opgebrande vrouw met één been in depressie is zij veranderd in een ontspannen en blije, tevreden vrouw die weer kan lachen, genieten en koesteren. Vertrouwend op haarzelf en de nieuwe, moedige keuzes die ze maakt, zowel professioneel als in haar privé-leven. Vier maanden geleden zat er nauwelijks leven meer in haar donkere ogen.
Laat iemand in nood niet gaan
“Weet je waar ik het meest dankbaar voor ben?” Emine vroeg het aan mij, maar ik kon het onmogelijk raden na zoveel positieve veranderingen. “Dat je mij niet hebt losgelaten. Dat je me steeds vroeg of we nog later konden bellen en dat je ook echt belangstelling had in hoe het met me was. Dat je keer op keer vroeg of ik al de huisarts gesproken had, of bij de bedrijfsarts geweest was, en hamerde op het ziekmelden. Iedere keer was je er voor mij, stelde me vragen waar ik nog niet bij stilgestaan had, maar mezelf het antwoord absoluut schuldig was. Jij liet me niet doordenderen met vol gas. Je liet me zien hoe diep ik al in het moeras stond en dat ik de enige was die kon kiezen om eruit te willen.”
Symptomen van chronische stress
Het had inderdaad niet veel gescheeld en ze was doorgegaan zoals ze al twee jaar deed: doodmoe, alleen maar werken met het gevoel dat zij de organisatie en haar teams op haar schouders had, alles solo moest kunnen oplossen en steeds verder achterliep. Ze sliep al anderhalf jaar nauwelijks, had alle symptomen van chronische stress; zowel fysiek, mentaal als ook in haar gedrag.
Door de uitputting kon Emine niet meer genieten of plezier beleven aan wat dan ook. Ze was een schaduw van haarzelf, die alleen met rust gelaten wilde worden. Allesbehalve werk had zijn waarde verloren, en door de dikke donkere mist zag zij amper nog licht. Zij geloofde er niet in dat ze de levensvreugde die ze ooit had, terug zou kunnen vinden, liefde zou voelen, geven of ontvangen. Dat kwam bij mij hard aan – als coach maar vooral als mens.
Ziekmelden voelt als zwakte
Emine werkt bij de overheid in een hiërarchische en mannelijke cultuur waar hogerop klimmen de norm is. Ziekmelden voelt als zwakte en aanstelleritis en ’s avonds thuis werken ‘moet gewoon’. Naast twee grote teams onder haar hoede streefde ook Emine naar een hogere functie. Zij moest kunnen bewijzen dat zij het als vrouw met buitenlandse afkomst aankon. Een studie van drie maanden zoog alle kruimels van energie uit haar en (gelukkig) besloot ze af te zien van de masterstudie; dat voelde heel zwaar. Emine functioneerde inmiddels puur op wilskracht en falen was absoluut geen optie.
“Weet je waar ik het meeste spijt van heb? Dat ik niet eerder naar jou luisterde en me eerder ziek heb gemeld.”
50% ziekmelden was voor haar de max
In de eerste paar maanden wilde ze, net als alle mensen die nagenoeg opgebrand zijn, er niets van weten. Dat was onmogelijk en ondenkbaar. Zij was niet ziek – totdat ze een zware griep kreeg. Pas daarna kwam het besef en nam ze eindelijk het besluit: 50% ziekmelden, een compromis tussen ons wekenlange getouwtrek. Daar moest ik het als coach mee doen, voor haar was dat echt de max. Gelukkig bracht dat net genoeg ruimte, lucht en tijd voor het begin van herstel.
De weg terug
In die eerste maand lukte het Emine om eerste prille inzichten op te rapen en ermee aan de slag gaan, met een sprankje hoop. Ik gaf haar de ruimte om er langer over te doen. Uiteindelijk, stap voor stap, zijn wij er samen in geslaagd. Haar energie is na 2 jaar roofbouw nog niet optimaal, maar het depressiegevaar is geweken en het niveau van stress is significant gedaald. Ze heeft haar weg teruggevonden.
Kwetsbaar en moedig besluit
Door deze ervaring zijn de ogen van Emine geopend; ze ziet nu hoeveel collega’s op hun tenen lopen, bijna opgebrand zijn, net zoals zij was. Ze heeft stress en burn-out bespreekbaar gemaakt, er komt een heidag over het signaleren en aanpakken van dit organisatie brede probleem. Zij wil als voorbeeld haar eigen verhaal vertellen. In haar organisatie, als vrouw met buitenlandse naam en wortels, is dat een moedig, kwetsbaar en dapper besluit.
Daarnaast ,net zo belangrijk, het besef dat het niet alleen om het werk gaat. Het werk was een vlucht voor andere zaken die zij niet wilde zien, laat staan oplossen. Ze is ook privé belangrijke stappen aan het nemen voor meer liefde, vrede en rust in haarzelf en haar naasten.
Genoeg is vaak beter dan meer
Wij zijn echter nog niet klaar samen en gaan verder met focus bij preventie voor terugval. Hoewel grotendeels hersteld, voelt Emine zich nog kwetsbaar. Zij beseft dat zij zelf ervoor moet zorgen dat ze niet terugvalt, dat haar energie nog verder verbetert en dat haar zelfzorg prioriteit 1 blijft. Maar meer dan in jaren beseft zij dat zij zelf de keuzes mag maken voor meer vreugde en fun in het leven, liefde om te delen, mildheid en zelfcompassie op moeilijke momenten. Dat zij mag genieten van kleine en grote wonderen in het leven, waarbij genoeg vaak een betere optie is dan meer of beter, meer of verder.
Laat het niet zo ver komen
Als je voelt dat er in je leven en werk meer en langer spanning is dan je lief is, en het begint je op te breken, ga niet zo door! Help jezelf het allerbeste door je te realiseren dat dit niet de weg naar beter is. Het is tijd om een keuze te maken: ga je streng en kritisch jezelf uitputten (alles solo blijven oplossen) of kies je een gezondere en vitalere weg? De weg van levensenergie, vreugde en meer balans of harmonie in je leven? Gooi jezelf de boei, zoals jij je beste vriend(in) ook zou geven.
Boek een gratis adviesgesprek met mij, we gaan samen kijken wat je nu het meeste nodig hebt en welke stappen daarbij passen. Buiten, te voet, ontspannen. Of kijk wat Natuurlijk in Evenwicht voor jou gaat brengen.
