Toen ik 18 jaar geleden in verwachting was van onze tweeling was ik druk doende met wat ik ze dan als kleine mensjes wilde meegeven in deze wereld en hoe we ze dan groot wilden brengen. Op hun geboortekaartje stond dan ook: Jullie hebben twee kleine handjes, geef ons er ieder een. Dan leiden we je rond in deze wereld totdat je zegt ‘ik kan het wel alleen’. Maar dat moment komt dan toch sneller dan ik dacht.
Ze ging als een speer door die havo heen en wist nog op haar 16e haar diploma te halen met super mooie cijfers. Eigenlijk had ze een tussenjaar in het buitenland willen nemen om nog een extra vreemde taal te leren, maar door de gekke corona-tijd heeft ze toch maar besloten om gelijk door te stromen naar de Hogere Hotelschool. Deze zomer zijn we dan ook druk geweest met haar kamer te verven, te pimpen en in te richten. Wat een plezier hebben we daar in gehad en wat fijn dat we dat samen hebben gedaan. Hoe ik kon genieten van haar zelfstandigheid, zelfvertrouwen en bewuste keuzes die ze maakt. Ze weet precies hoe ze het allemaal wil hebben en doen. Ze is er echt aan toe om op kamers te gaan.
Trotse moeder
Ik had al meerdere vragen gekregen over hoe ik dat allemaal ervaar. En eerlijk gezegd, eigenlijk alleen met een gevoel van trots dat ik zo’n fantastische dochter heb die ik de afgelopen 17 jaar heb mogen rondleiden in deze wereld. En wat is ze tot een heerlijke, mooie vrouw uitgegroeid die klaar is om de wereld in te stappen. Dus eigenlijk gewoon een trotse moeder.
Toen kwamen de tranen
En ja, toen kwam toch opeens de confrontatie op een moment en een plek waarop je hem totaal niet verwacht. We hadden bedacht om haar bij de start van de introductieweek naar Leeuwarden te brengen en met z’n 3-en nog een hapje te gaan eten. Ik was daar al vanwege mijn werk, dus zat ik op het terras op manlief en dochter te wachten. Ondertussen was ik met mijn vriendin aan het appen over dat ik daar dus zat, dat we samen nog gingen eten en haar daarna naar haar kamer gingen brengen. Manlief en dochter arriveerden, dus ik legde mijn telefoon aan de kant. We streken neer bij een heerlijk Italiaans restaurant en hebben gezellig met elkaar gegeten. Toen we opstonden, pakte ik mijn telefoon en op het scherm zag ik de reactie van mijn vriendin op mijn laatste appje. Daar stond: Wat doen jullie dat toch goed, …totdat je zegt ‘ik kan het wel alleen’... Deze tekst staat natuurlijk letterlijk op hun geboortekaartje. Als in een flits vlogen ineens die 17 jaren voorbij. En toen kwamen de tranen……
Navelstreng
Is het toch die navelstreng, zoals mijn collega opperde, die ergens echt even doorgesneden moet worden? Ik weet het niet, behalve dat ik weer met trots al haar enthousiaste appje over haar introductieweek zie binnenkomen en bij mezelf kan denken: ja, je kan het ook echt alleen, maar weet dat ik het zo graag ook samen met je doe.
