Het is donker en het pad onder mijn voeten is nog warm van de zon van vandaag. Ik adem in. Even blijf ik staan. Genietend van de warme lucht die langs mijn huid strijkt. Alles voelt vredig. Rustig. Alsof ik heel even door niets wordt vastgehouden. Alsof de tijd stilvalt. De lucht ruikt zoet, een vleugje mystiek, misschien een beetje weemoedig. Ja, dat ook. Dat is wat Bali met je doet. Een vogel roept in de verte. Krekels zingen. Geluiden die ik niet herken, maar die tóch voelen als thuis.
En dan gebeurt het…
De lucht lijkt verlicht. Paarsig. Magie.
Storm in mijn systeem.
Mijn adem stokt. Het tintelt in mijn huid. De sterren twinkelen.
Een klein maantje hangt stil.
Wat gebeurt hier?
Mijn voeten lijken te bewegen, maar ik weet niet of ik loop of stilsta. Het voelt alsof de aarde onder me verschuift, alsof iets me even tegenhoudt. Want daar. In diezelfde lucht. Op dit moment.
De eerste vrouwen.
In een vliegtuig.
Vanuit Nederland.
Op weg naar Bali. Op weg naar mij.
Wauw.
Wat gebeurt hier?
Deze vrouwen zijn op weg naar een deel van hun reis dat ze nog niet volledig kunnen overzien, maar waarvan ze voelen: dit is de bedoeling. Ze weten het niet precies. Ze weten alleen dit: dit is het moment.
En ik sta stil. Echt stil. Alsof iets me zachtjes vasthoudt. Alsof er tegen me gezegd wordt: wacht even, voel dit. Ik fluister mijn eigen naam. Voel dit, Lies. Dit is niet zomaar iets.
Ooit had ik dit niet geloofd
Ik doe dit te weinig: realiseren beseffen. Want als ik hier sta, op deze plek, in deze nacht, dan weet ik één ding zeker: Ooit had ik dit niet geloofd. Ooit had ik dit niet gedurfd. Ik had mezelf verteld dat het onmogelijk was. Dat ik eerst alles zeker moest weten. Dat er een plan moest zijn. Dat ik het niet kon. Niet mogelijk. Niet durven voelen.
Ik herinner me de avonden waarop ik wakker lag. Twijfelend. Wachtend. Want ik wist dat er iets moest veranderen, maar ik wist niet hoe. En dus deed ik niks.
Totdat ik het toch deed. Niet omdat ik er klaar voor was. Niet omdat ik ineens wél een plan had. Maar omdat ik besefte: ik kan wachten tot ik alles zeker weet, maar dan wacht ik voor altijd.
Dat was het moment.
De stap.
En nu sta ik hier
Met mijn voeten op de warme stenen. De maan boven me. En vrouwen die in mijn richting reizen. Niet zomaar voor een retreat op Bali. Maar omdat ze iets willen losbreken. Omdat ik hen mag faciliteren. Ik voel het tintelen in mijn vingers. Mijn hart bonkt zacht in mijn borstkas. Want dit is hún moment.
En misschien… is dit ook jouw moment. Dat moment waarop je weet. Nog niet hoe. Nog niet met welk plan. Maar wél: dit is mijn volgende stap. Misschien herken je dat. Misschien voel je ook dat het tijd is om een patroon te doorbreken, een deur te openen, een keuze te maken die niet langer mag wachten.
Daarom heb ik drie vragen voor je
Drie vragen die alles te maken hebben met waar jij nu staat. Drie vragen waarvan ik weet dat ze leven bij mijn lezers. Welke raakt jou het meest? Reply met A, B of C.
A. Wat als je niet langer vastzat in oude patronen, maar eindelijk begreep hoe je ze doorbreekt?
B. Wat als je kon vertrouwen op dat innerlijke ‘ik weet het’, zonder te wachten op méér bevestiging?
C. Wat als dit niet zomaar een moment is, maar jouw moment? En dat je dat diep vanbinnen al voelt?
Als deze vragen iets in jou aanraken, dan is dit niet zomaar een blog. Dit is een beweging. En jij bent er onderdeel van.
Wil je meer weten over de opleiding?
De deuren van de opleiding Kleuren van Geluk staan open. Ik beloof je dat jij in 3 maanden tijd de adembenemende taal van kleurpsychologie leert spreken – een krachtige tool die jouw leven privé en professioneel transformeert. Lichter en tegelijkertijd verdiepend. Hier ontdek je hoe kleurpsychologie jou helpt om los te breken en je verhaal bewuster te herschrijven.
