Ze schrijft een historische roman in Granada

“Ik wil dolgraag meedoen aan een schrijfweek in Granada, maar ik werk in het onderwijs, dus ik kan alleen in de schoolvakanties” zegt Anne begin van dit jaar. Een vriendin heeft haar naar mij doorverwezen toen Anne tegen haar vriendin vertelde dat ze dit jaar, in 2025, een langgekoesterde wens in vervulling wil laten gaan, namelijk het schrijven van haar boek. En niet zo maar een boek! Wanneer ze mij hierover vertelt, besluit ik om er gewoon een extra schrijfweek tussen te proppen, in de meivakantie.

Ik vermoed meteen al dat Anne de enige deelnemer zal zijn voor die week, want de meeste mensen willen juist niet in een schoolvakantie op workation. We hebben voorafgaand aan de schrijfweek twee keer een videocall om kennis te maken met elkaar en om haar boekplan te bespreken.

Maanden naar uitgekeken
Op woensdag 23 april is het zo ver, ik haal haar op van de luchthaven Granada. Anne vertelt in de auto dat ze hier echt maanden naar uit heeft gekeken. Met een full-time baan, veel hobby’s en een rijk gevuld sociaal leven komt ze nauwelijks aan schrijven toe, terwijl ze dit als kind al heel graag deed. Een schrijfweek in Granada, en gecoacht worden door mij, is echt ideaal om je volledig onder te dompelen in je schrijfproject, zonder verplichtingen en afleiding van thuis. Ineens is er zoveel tijd.

Familiehistorie
Anne heeft al jaren het plan om een boek te schrijven over haar oma en diens jongere zus, in de vorm van brieven. Anne’s oma vertrok namelijk in 1938 met haar man naar Nederlands-Indië om zendelingenwerk te gaan doen. Haar jongere zus deed op dat moment de verpleegstersopleiding in Velp. De zussen verschilden in alle opzichten van elkaar en maakten ontzettend veel mee in die jaren. In Nederland brak de Tweede Wereldoorlog uit, in Nederlands-Indië kwamen de Japanners aan de macht. De oma van Anne kwam terecht in een Jappenkamp, met haar dreumes, Anne’s moeder.

Nooit geschreven brieven
Ik hang meteen aan haar lippen als Anne het verhaal van haar voormoeders vertelt. Toch wordt haar boek een roman, want er is te veel wat Anne niet weet over haar voorouders en er is nauwelijks documentatie te vinden. Haar idee is om het boek te schrijven aan de hand van briefcorrespondentie tussen de twee zussen. Uiteraard gebaseerd op historische feiten en de waargebeurde verhalen van haar familie. Die brieven zijn echter nooit geschreven, dus Anne mag echt uit haar eigen fantasie putten.

Ze schrijft fantastisch
Tijdens de schrijfweek stuurt ze mij iedere dag een paar hoofdstukken toe waar ik feedback op geef. En ik moet zeggen: ze schrijft fantastisch. Het maakt me nieuwsgierig, er zit humor in, avontuur, plotwendingen en het taalgebruik klopt zo bij die tijd. De twee zussen komen helemaal tot leven. Anne heeft zich enorm verdiept in Nederlands-Indië: boeken gelezen, films en documentaires gekeken, podcasts beluisterd, lezingen bezocht, archieven ingedoken en familieleden (waaronder haar moeder natuurlijk) geïnterviewd. Zie dat allemaal maar eens te verwerken in een roman; daar is een afstudeerscriptie niets bij vergeleken. Maar Anne doet het. Ik vind het ontzettend knap.

Bloggen over haar avonturen in Granada
Omdat ze totaal geen zitvlees heeft, hobbelt Anne voortdurend de stad in, waar ze telkens verdwaalt, want ze ziet overal leuke zijstraatjes, mooie gebouwen, winkeltjes en trappetjes. Anne is nieuwsgierig en houdt van ontdekkingstochten, dat zie ik al meteen. Ze schrijft iedere dag een blog over haar avonturen in Granada. Ook een voornemen dat nu eindelijk in vervulling komt. We lunchen op leuke terrasjes in de stad, kletsen honderduit – niet alleen over haar schrijfproject, maar ook over onze levens – we leren elkaar steeds beter kennen. En ik gids haar een paar keer door de stad. Normaal gesproken heb ik geen tijd om te gidsen, als ik vier deelnemers hier heb, maar nu is daar wel ruimte voor. Heel fijn.

Een stroomstoring?
Op dag 5 hebben we om half 4 afgesproken bij haar appartement, maar dan valt om een uur of één de stroom uit. Anne en ik sturen elkaar whatsapp’jes en denken op dat moment dat het lokaal is en vanzelf wel weer wordt opgelost. 4G werkt nog even. Maar nee, de stroomstoring duurt een uur, twee uur… We horen vanuit de tuin een gesprek tussen onze overbuurman en een bezorger en vangen op dat de stroom in heel Spanje is uitgevallen! En ploep… op dat moment valt alle data weg. Ik probeer Anne nog snel te berichten dat we onze afspraak beter naar morgen kunnen verschuiven, want dit lijkt een cyberaanval te zijn waarvan we geen idee hebben hoe lang het zal duren. Dat betekent dat de stoplichten niet meer werken, met verkeerschaos van dien. Het is voor mij ongeveer 20 minuten rijden naar de stad. Maar mijn whatsapp wordt niet meer verzonden. Ik probeer sms, bellen… Nada, noppes. Alles ligt plat.

Volledig afgesloten
Manlief en ik kunnen ons er snel bij neerleggen. We gaan lekker tuinieren en luisteren in de auto even naar de Spaanse radio. Hieruit begrijpen we dat ze nog niet weten wat de oorzaak is, maar dat heel Spanje en Portugal zijn afgesloten van Europa qua dataverkeer. Wat bijzonder is dit! Manlief gaat op zoek naar accu’s, kaarsen, zaklantaarns en steekt ’s avonds de bbq aan, want koken op elektra gaat natuurlijk ook niet. Even maak ik mij zorgen om Anne, ik voel me toch verantwoordelijk voor haar, maar dan bedenk ik dat zij zich echt wel zal redden. Het is een zelfstandige, bereisde, volwassen vrouw, ze is hier al vijf dagen, ze woont deze week in hartje centrum van Granada, met overal vriendelijke mensen om zich heen.

Iedereen ging de straat op
En zo blijkt. Bij ons schieten de wekkers en lichten om 3 uur ’s nachts aan. Ik app Anne meteen, maar val even later weer in slaap. ’s Ochtends vroeg hebben we meteen contact en even later, als ik bij haar ben, vertelt ze vol geuren en kleuren wat ze de avond ervoor allemaal heeft meegemaakt. Ze heeft er ook meteen een blog over geschreven. Ze heeft genoten van de relaxte sfeer op straat. Zo vriendelijk, gezellig en behulpzaam als de Granadinos zijn. Niemand raakte in paniek. Iedereen ging de straat op, zoals elke avond, en lekker kletsen met elkaar. Anne wist nog een paellaschotel te bemachtigen, had gelukkig contant geld bij zich, en moest lachen om alle ijsverkopers, die acuut het ijs in de aanbieding deden. “Heel Granada was ijsjes aan het eten”, vertelt ze.

De tijdlijn is haar boekplan
Op de laatste dag is Anne alweer vroeg aan het schrijven, maakt ze een wandeling van drie uur door de stad en werkt ze haar tijdlijn bij. Deze historische tijdlijn is eigenlijk haar boekplan. We maken ook een planning voor de komende twee maanden, op welke momenten ze schrijftijd kan reserveren zodra ze weer aan het werk is. Met als doel dat ze dan in de zomervakantie haar manuscript kan afronden.

Nog lekker in die bubbel blijven
Als ik haar woensdagavond naar de luchthaven breng, attendeer ik haar erop dat ze al meer dan 17.000 heeft geschreven! Dat is echt gigantisch. “Hoe voelt het om weer naar huis te gaan?” vraag ik. “Nou, ik had nog wel even willen blijven hoor” antwoordt Anne. Ik glimlach, want het is een reactie die de meeste schrijfweek-deelnemers geven. Niet omdat ze het thuis niet fijn hebben, integendeel, maar omdat ze liever nog wat langer in die bubbel blijven. Die bubbel van het schrijven. Die bubbel van de fantastische energie in Granada. Die bubbel van verder niets moeten en alle tijd van de wereld hebben om lekker je eigen ding te doen.

Verlang jij ook naar zo’n Zuid-Spaanse schrijfbubbel? Je bent van harte welkom in Granada. Ik heb nog plek in de week van 2-9 juni of 8-15 september. Hier lees je er alles over.

“De schrijfweek was erg fijn. In een week tijd onderdompelen in een voor mij onbekende stad, focus op schrijven en niet op alle dingen die thuis spelen en die eigenlijk ook moeten. Los van wat bekend is waardoor er echt tijd ontstaat om dieper in het schrijven te duiken. De begeleiding en opbouwende feedback van Marije, die elke dag weer mijn stukken las, maakte dat ik me nu serieus de schrijfster voel van het boek dat ik al heel lang wilde schrijven. Het heeft me over de drempel geholpen waar ik al heel lang voor stond om het nu echt gewoon eens te gaan doen.”

– Anne-Ruth Oosterbroek