Ik spring op, loop naar de poort en spreek mijn buurman aan die al in de auto zit om de buren te helpen. Hij spoort me aan om emmers, brandblussers en wat ik ook maar heb om vuur te blussen, mee te nemen en te komen helpen. Mijn kinderen staan ook meteen in de actie-modus.
Ik trek mijn schoenen aan, zoek mijn autosleutels, de kinderen verzamelen emmers, grote flessen water en we gooien alles in de achterbak. In het voorbijgaan grijp ik onze brandblusser. Terwijl ik het pak, zie ik hoe klein dit blussertje is. Het is bedoeld om keukenbrandjes te blussen, ofzo. Ik denk nog bij mezelf hoe belachelijk het is om met zo’n klein brandblussertje naar een grote bermbrand te gaan. Maar ja, je weet het maar nooit. Ik heb geen idee wat we gaan aantreffen.
Vakantie met mijn kids is een cadeautje
Het is half augustus, half acht ’s avonds. Mijn grote, studerende volwassen kinderen zijn een weekje naar Spanje gekomen voor een korte vakantie. Het is nog lekker warm en we gaan straks heerlijk barbecuen om de vakantie samen af te sluiten. Wat heb ik ervan genoten om mijn kinderen hier bij me te hebben en weer even lekker ‘moeder’ te kunnen zijn. Voor ze te kunnen zorgen, ze te verwennen, leuke dingen te doen met elkaar. Als vanouds voelt het bijna, toen ze nog klein waren en we elk jaar met elkaar heerlijk een paar weken op vakantie gingen. Ze gaan inmiddels al een aantal jaar niet meer met mij op vakantie, ze hebben hun eigen leven en zijn lekker volwassen en zelfstandig. Dus dat mijn dochter met haar vriend en mijn zoon een hele week vakantie komen vieren bij mij in Spanje is écht een cadeautje.
Ik sta meteen op scherp
We drinken nog even rustig een wijntje in de tuin als we ineens de buurman pittig horen schreeuwen tegen zijn honden. Ik schrik, dat is gek. Hij is zo’n rustige en lieve man, een dierenliefhebber en een fantastische buurman. Ik spits mijn oren en merk dat ik meteen op scherp sta. Direct daarna hoor ik mijn app pingelen. Er stromen een heleboel berichtjes binnen. Ik open de buurt-app en ik schrik. Er is brand in de buurt! Op nog geen 500 meter afstand is er een flinke bermbrand gaande.
Gortdroog Andalusië
Wij leven op het platteland in Andalusië en het is hier gortdroog en warm. Het kleinste vonkje of stukje glas kan brand veroorzaken en omdat alles zo droog is kan het vuur zich heel snel verspreiden. Dit is heel zorgelijk. Verleden jaar heb ik van dichtbij de verwoestende kracht van een bosbrand meegemaakt, zoals je in dit blog op Spanjeliefhebbers.nl kunt lezen. En die herinnering zit nog vers in mijn geheugen.
Help, de brandweer gaat de verkeerde kant op
Mijn zoon en ik springen in de auto, mijn dochter en haar vriend bewaken het fort. “Als er meer hulp nodig is, dan app ik jullie”, roep ik naar ze terwijl ik wegrijd. Ik heb geen idee naar welk huis in de buurt ik moet rijden. We hebben hier geen adres, alleen een kadastrale aanduiding en we gebruiken de locatie van Google-map om elkaar te vinden. Mijn buurman had vage instructies gegeven en mijn zoon en ik speuren naar rookwolken die de locatie kunnen aangeven. Dan zien we ineens langs de weg een klein, net iets te dun en slungelig, stil tienermeisje van zo’n 14 jaar oud staan. Ze kijkt naar de hoofdweg, waar twee brandweerauto’s met sirenes vol gas voorbij rijden. Ze zwaait naar ze, maar ze zien het niet. Ze gaan de verkeerde kant op!
Wat een gekke manier om je buurtgenoten te leren kennen
Ik stop de auto en vraag haar of ze weet waar de brand is. Ze wijst achter zich. Maar ze denkt dat het al geblust is. Oef… een zucht van verlichting. Ze moest van haar moeder naar de hoofdweg gaan om de hulptroepen de weg te wijzen. Ik zie achter me hoe een vrouw van mijn leeftijd, zenuwachtig trillend en druk bellend onze kant oploopt. Ik spreek haar aan. Een gekke manier om mijn buren te leren kennen, bedenk ik me. Ze vertelt in horten en stoten dat zij het vuur hebben ontdekt en dat haar man het heeft weten te blussen, dat er al buren zijn die helpen en dat ze wachten op de brandweer voor het nablussen.
De stress zit nog even in ons lijf
Ik hoor haar verhaal en dan ineens zien we de brandweerauto’s terugkomen. Met z’n vieren staan we als een stel dolle mensen te zwaaien en te roepen. “Deze kant op, hier is het!” Wij lopen achter de brandweerauto over het stoffige landweggetje en ik hoor het verhaal van de vrouw. Ze vertelt me hoe bang ze was, hoe haar dochter tijdens het afwassen de brand zag, hoe haar man direct naar buiten sprintte om te gaan blussen, hoe haar volledige watervoorraad op is. Ik zie hoe ze trilt, ik luister, ik stel vragen, ik stel haar gerust. “De brand is uit, toch? En de brandweer is ter plekke. Je hebt het goed gedaan! Gelukkig was er nauwelijks wind. Wat knap van je man dat hij zo snel kon reageren om de brand te blussen.”
Ze wordt iets rustiger als we aankomen op de plek waar de bermbrand was. Ik ontmoet meerdere toegesnelde bezorgde buren. We praten met elkaar, wisselen verhalen uit. Hoe kon dit gebeuren? Een peuk? Een glasscherf die in de zon heeft gelegen? Brand op deze plek, tijdens deze droogte, bedreigt ons allemaal.
Steun bij elkaar
Godzijdank is er onze buurtapp en zijn er zoveel lieve, hulpvaardige en warme buren. Buren die alert zijn, die voor elkaar zorgen als het echt onveilig is. Als er hulp nodig is. Als we elkaar moeten steunen. Ik stuur een berichtje naar mijn dochter: ‘We zijn veilig, de brand is onder controle en de brandweer is ter plekke. We zijn over 15 minuten weer thuis.’ Ik ontvang een ‘duimpje omhoog’ emoji terug.
Mijn zoon en ik blijven nog even om de verhalen te horen. Iedereen wil vertellen, emoties uiten en steun vinden bij elkaar. Ik merk dat mij dat ook goed doet. Om deelgenoot te zijn van deze community, terwijl ik eigenlijk niets heb gedaan om te helpen. Toch moeten we even bij elkaar zijn en ervaringen delen.
Hoezo bedankt hij me?
Als we weer thuiskomen staan mijn buurman en ik nog eventjes aan de poorten van onze huizen na te kletsen. En hij bedankt me opgelucht dat ik zo snel heb gereageerd en heb geholpen. Ik vind op dat moment dat ik eigenlijk helemaal niks heb gedaan! Hoezo bedankt hij me? Met mijn belachelijk veel te kleine brandblussertje en vijf emmers in de auto ergens naartoe rijden om vervolgens niks te doen. Alhoewel…. niks?
Onze emoties uiten
Mijn zoon en ik lopen weer terug ons terras op. Mijn dochter en haar vriend hebben de barbecue al helemaal voorbereid, de lieve schatten. Ik ontspan, ze schenken me een wijntje in en luisteren naar ons verhaal. Het moet nog een keertje verteld worden. Zodat we weer rustig worden, onze emoties kunnen uiten en elkaar kunnen helpen.
Nog een keertje het verhaal delen
Later die avond bel ik mijn lief, die alles op afstand heeft meegekregen. Hij is nu in Nederland, maar heeft alle berichten van de buurtapp natuurlijk gezien. Ook wij delen nog even ons verhaal. En hoe vervelend het voor hem is om op zo’n moment niet hier te zijn. Het maakt me weer een stukje rustiger.
Dankbaarheid
En dan overvalt me een immens gevoel van dankbaarheid. Naar mijn kinderen, die zo mooi hebben geholpen. Zonder paniek of gedoe deden ze precies wat het juiste en wat nodig was. Dankbaarheid naar deze buurt, de buren, mensen die ik nog niet echt kende, maar die elkaar écht steunen en helpen. Zeker als de fysieke veiligheid in het geding is.
Verbinden is écht een noodzaak om te overleven
Ik realiseer me weer eens hoe belangrijk het is dat we met elkaar verbinden. Dat we er zijn voor elkaar. Ook al is het alleen maar om te luisteren naar de ander. Door alles wat ik die avond heb meegemaakt besef ik nog dieper hoe belangrijk dat is, om veilig te kunnen zijn. Ik heb het in mijn werk en mijn blogs meestal over emotionele veiligheid, maar dit incident ging over fysieke veiligheid. We kunnen niet zonder elkaar overleven. Fysiek en emotioneel. We hebben elkaar nodig om te reguleren, om de stress los te laten, om ons weer veilig en rustig te voelen. Ik ben onder de indruk van wat er is gebeurd.
