Vandaag ben ik voornemens om te ontspullen. Ik begin met het bladeren door alle mappen met papier. Dat zijn er nogal wat, dus een paar minder zou wel fijn zijn. Dan krijg ik weer wat ruimte voor nieuwe verzamelingen. Ik zet een kop koffie en begin aan de eerste map. Daarin zitten rekeningen en handleidingen van spullen die ik al lang niet meer heb. De zak met oud papier vult zich snel en het geeft een goed gevoel om dit te doen, want waarom heb ik dit soort dingen nog steeds bewaard?
Mijn oog valt op een briefje van mijn dochter
Dan kom ik bij een map waarin tekeningen en briefjes zitten van de tijd toen de kinderen nog klein waren. Mijn dochter schreef met regelmaat lieve briefjes. Die vond ik dan op heel bijzondere plekken. Mijn oog valt op een briefje dat ze schreef toen ze net 6 jaar oud was. Er staat onder andere in dat ik een hondje gewonnen had. Nee geen echte, maar een knuffel. Ze zei later dat het grote hondje voor haar was en de kleinere voor haar broertje. Die was immers toch klein? Als ik de tekst verder lees, voel ik een traan over mijn wang rollen, want hoe fantastisch is het dat ze blij was met voor mij kleine dingen. Die waren voor haar heel belangrijk. Het valt me op hoe goed ze eigenlijk schreef voor een zesjarige. Ik ben een trotse mama.
Geweldig dat ik dat bewaard heb
Ook van de kleinkinderen zit er het een en ander in. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ik zie hoe de tekeningen een ontwikkeling laten zien: van koppotelingen tot duidelijke situaties. Geweldig dat ik dat bewaard heb. En nee, niet alles is bewaard gebleven, want kinderen zijn soms massaproducenten.
Terwijl ik daar was, kreeg ik post
In die tijd was ik net gescheiden en met twee kleine kinderen was dat een pijnlijke periode. Ik wilde er even op uit om alles op een rijtje te zetten. Mijn Oostenrijkse vriendin nodigde mij uit om een paar dagen te komen. Dat klonk natuurlijk goed, maar de kinderen waren er ook nog en die moesten gewoon naar school. Een tante had de oplossing. Zij zou oppassen in ons huis; ik wist dat ze dan in goede handen waren. Toch twijfelde ik of het een goed idee was. Mijn tante wist me te overtuigen en de kinderen waren erg enthousiast. Deze tante zou hen gaan verwennen was de redenatie, en dus ging ik voor een paar dagen weg. Terwijl ik daar was, kreeg ik post. En ja, weer een briefje van mijn dochter. Een lief briefje, waarbij de laatste zin opvalt: Tante vergat telkens de kaasschaaf te pakken. Maar zonder dat kun je toch geen kaas snijden? Zoonlief schreef alleen zijn naam.
Opgeplakt in een schriftje
Ze bleef dit regelmatig doen, ook toen ze al wat ouder was. In groep 8 maakte ze eens een kookboek voor mijn verjaardag. Zorgvuldig uitgeknipte gerechten waren opgeplakt in een schriftje. Het leukst vond ik de laatste pagina. Daar had ze waardebonnen getekend die ik kon gebruiken. Ze waren niet voor eeuwig geldig, 31 december was de deadline. Of ik er ook gebruik van gemaakt heb, kan ik me niet meer herinneren. Het is inmiddels ruim dertig jaar geleden.
Zij zou het verhuisbericht maken
Bij het verder bladeren kom ik een wel heel bijzonder bericht tegen. We gingen verhuizen van een flat naar een eengezinswoning. De kinderen waren erg enthousiast omdat we dan ook een tuin hadden. En weer kwam haar creativiteit naar boven. Zij zou het verhuisbericht maken. Ik moest alleen wat gegevens aanleveren en zij zou het in orde maken. Ze tekende een soort filmscript waarin precies stond wat er ging gebeuren. Ik kan me daarvan herinneren dat de reacties overweldigend waren en dat was vooral voor haar leuk.
Het zijn waardevolle herinneringen
Ik kom tot de ontdekking dat er al heel wat tijd is verstreken tijdens het bladeren en ophalen van herinneringen. Ik ben in ieder geval blij dat ik deze dingen bewaard heb. Nee, die komen niet in de zak met oud papier. Het zijn waardevolle herinneringen die een traan en een glimlach op mijn gezicht toveren. Ik ben er dankbaar voor dat ze dat jaren geleden deed, zodat ik er nu nog met plezier aan terug kan denken.
